Kto ma dość Chopina i jego urodzin, ten powinien sięgnąć po płytę „Transformation” młodej chińskiej pianistki Yuji Wang. Nie tylko nie ma na niej ani jednego utworu naszego jubilata, ale nawet nie usłyszymy niczego, co z Chopinem mogłoby się skojarzyć.
Fiński kompozytor Jean Sibelius (1865 – 1957) miał pecha. Udało mu się rozwinąć i unowocześnić muzykę romantyczną, a ta w międzyczasie zupełnie wyszła z mody.
Muzyki Franciszka Schuberta za jego życia mało kto chciał słuchać. Teraz wydaje się to nieprawdopodobne: Austriak potrafił pisać lepsze melodie niż Mendelssohn, będąc momentami bardziej uczuciowym od samego Mahlera. Owo połączenie liryzmu oraz ekspresji jasno i wyraźnie słychać w jego muzyce kameralnej.
Niezależnie od tego, którą płytę z muzyką Samuela Barbera kupicie, najprawdopodobniej będzie na niej „Adagio for Strings”, w ostateczności „Agnus Dei”, czyli jego wersja na chór. Amerykański kompozytor stworzył jednak kilka innych, równie dobrych, a mniej ogranych utworów.
Pierwszą i naturalną reakcją na słowo „dodekafonia” jest pytanie: „Za co?!”.
Epoka romantyzmu skończyła się w muzyce około roku 1900, ale nie dla wszystkich. Wielu kompozytorów nie przejęło się dokonaniami impresjonistów, ekspresjonistów i atonalistów, tworząc w stylu romantycznym jeszcze dobre kilkadziesiąt lat. Najlepszymi tego przykładami są pochodzące z lat czterdziestych utwory Sergiusza Rachmaninowa i Richarda Straussa.
Igor Strawiński słynął przede wszystkim z baletów. I słusznie. Niestety, w odróżnieniu od innej wybitnej postaci gatunku, Piotra Czajkowskiego, którego utwory słyszał każdy, Strawińskiego nie słyszał w zasadzie nikt. Dlatego postanowiłem przedstawić trzy wyjątkowo udane balety tego kompozytora.
Na nazwisko Dymitra Szostakowicza łatwo natrafić i zwykle ma to coś wspólnego ze Stalinem. Owszem, radziecki tyran miał duży wpływ na życie i pośrednio na twórczość kompozytora. Ale mówienie o Szostakowiczu wyłącznie w tym kontekście powoduje, że zapomina się o najważniejszym, czyli o muzyce. Oto krótkie wprowadzenie do jego twórczości.
W poprzednim odcinku przypisałem symfoniom Gustava Mahlera (1860 – 1911) długość dwukrotnie większą od przeciętnej. To wcale nie przesada – kiedyś policzyłem, że jego dziewięć symfonii trwa w sumie dwa razy tyle, co tyle samo symfonii Beethovena. Ich długość to, w dzisiejszych, zabieganych czasach, dość uciążliwa cecha. Dlatego polecę tu najkrótszą symfonię kompozytora.
Jeśli szukacie muzyki z pierwszych dekad dwudziestego wieku, lżejszej niż Strawiński, szybszej niż Debussy i mniej podniosłej niż Richard Strauss, to czeski kompozytor Leoš Janáček (1854-1928) jest dla Was. Oto dwa krótkie utwory, od których poleciłbym zacząć.