Z centrum widać najwięcej
Sondaże przed prezydenckimi wyborami na Ukrainie mogą szokować. Jak to jest, że urzędujący prezydent może przegrać ze skompromitowaną populistką Julią Tymoszenko albo, co jeszcze dziwniejsze i bardziej prawdopodobne, z komikiem Wołodymyrem Zełenskim?
Od 1914 roku ciała imperialnych potęg coraz szybciej zaczęła trawić gorączka unarodowienia, doprowadzając w końcu do ich zgonu. O tej i innych przemianach tamtego czasu Iza Mrzygłód dyskutuje z Maciejem Górnym, współautorem „Naszej wojny”.
Rosja zagraża Europie, a nawet światu. To fakt. Ale w rozważaniach, jak do tego doszło, nie udało mi się trafić na wskazanie innego winnego niż zbrojący się Kreml.
„Imperium zła” można uznać za swego rodzaju wstęp do opus vitae Sarnowa, czyli czterotomowego bestsellera „Stalin i pisarze”. W tym treściwym eseju Sarnow pokazuje świat, w którym kontrola jest najwyższą formą zaufania, a wszelkie relacje między pisarzami a władzą naznaczone są piętnem wyborów politycznych.
„Ajka”, kazachski kandydat do Oscara, to przejmująca opowieść o jednym z wielu dramatów współczesnej migracji. Co mówi nam dzieło Dworcewoja o losie przybyszów poszukujących w Moskwie „rosyjskiego snu”?
Choć w trakcie kampanii (i później też) Donald Trump zapewniał, że nie ma (i nigdy nie miał) żadnych interesów w Rosji, z zebranego przez Roberta Muellera materiału dowodowego wynika wyraźnie, że – eufemistycznie rzecz ujmując – republikański kandydat świadomie wprowadził wyborców w błąd. Wiedzieli o tym doskonale Rosjanie.
Rafał Lemkin latami zabiegał o zmianę prawa i uznanie zbrodni ludobójstwa przez społeczność międzynarodową. W końcu ONZ przyjęła stosowną konwencję w 1948 roku, szybko jednak okazało się, że mocarstwa, nieustannie powtarzające hasło „Nigdy więcej!”, porzuciły dziecko Lemkina.
W dokumencie najważniejsza jest prawda – reżyserka filmu „Over the limit” Marta Prus opowiada o władczości, skrytości i sportowych ambicjach oraz o różnicach między Wschodem a Zachodem.
„Donald Trump ma znakomitą intuicję polityczną, nie boi się eksperymentować. Podczas swoich wieców rzuca różne hasła, a kiedy widzi, że któreś z nich „chwyta”, brnie dalej. […] Świetnie sprawdza się w poniżaniu swoich rywali i wrogów, ale gubi się w podstawowych mechanizmach rządzenia”, mówi politolog z Uniwersytetu Harvarda.
Śmierć Kateryny Handziuk – oblanej żrącą substancją 31 lipca i zmarłej 4 listopada – w całej swojej złowrogiej sile ujawnia wewnętrzny problem państwa ukraińskiego, którego tym razem nie da się wytłumaczyć agresją Rosji. Problem ten może mieć swoje konsekwencje jeszcze długo po tym, kiedy działania wojenne na wschodzie – z tego lub innego powodu – ustaną.
Atak, który prezydent Duda przypuścił w Berlinie na energooszczędne żarówki, to dobra metafora całej polskiej polityki energetycznej ostatnich 30 lat: krótkowzrocznej, niedostrzegającej szerszego kontekstu, a także ilustracja wyrywkowej wiedzy Polaków o systemie energetycznym. Czy rosnące ceny energii zmuszą nas wreszcie do poważnej dyskusji?
„Granica zapomnienia” to opowieść o świecie dawnych łagrów. Jest po poetycku cicha i dyskretna, a jednocześnie ostra jak powietrze nad skutą mrozem tundrą. Nie umyka jej żaden promień słońca podczas gorącego, moskiewskiego lata ani kwaśny zapach chemikaliów na tyłach postradzieckiego kombinatu.
Ostatnie rosyjskie wybory lokalne przebiegły w sposób iście filmowy. Uwzględniono wszystkie niezbędne elementy kinowego hitu: szeroko zakrojoną promocję, trzymające w napięciu zwroty akcji, uliczne bijatyki, pościgi i zatrzymania. Wszystko w gwiazdorskiej obsadzie – choć twarze, trzeba przyznać, nieco opatrzone.
Cwietajewa była poetką bardzo umiejętnie operującą językiem. Lubiła bawić się etymologią, tropić pokrewieństwa dźwiękowe i znaczeniowe słów. Przepadała za elipsami i półpauzami. Zbigniew Dmitroca to kolejny polski tłumacz, który mierzy się z jej poezją.
Wydawałoby się, że zasada ne bis in idem, zgodnie z którą nie można za to samo przestępstwo karać dwa razy, ma zastosowanie również w putinowskiej Rosji – wszak mówi o tym zarówno konstytucja FR, kodeks karny, jak i kodeks naruszeń administracyjnych. Okazuje się jednak, że akty sobie, a praktyka sobie – szczególnie tuż po mundialu, gdy reżimowi mało kto patrzy na ręce.