Rząd w Wagadugu ogłosił zakończenie współpracy wojskowej z Francją: czterystu żołnierzy, którzy od 2009 roku w ramach operacji Sabre walczyli z dżihadystami, będzie musiało opuścić Burkinę Faso. Wkrótce ich miejsce mogą zajęć wagnerowcy.
Odpowiedzialność za rozmowę o rosyjskiej winie, za zbudowanie jej systematycznego obrazu, ponoszą intelektualiści rosyjscy, a nie europejscy. Jednak my też powinniśmy zadać pytanie – czy jeśli dyskusja o rosyjskiej winie się nie odbędzie, a kraje europejskie wrócą do zwykłej wymiany handlowej, to część winy przejdzie na europejskich partnerów Rosji?
W Niemczech trwają obrady grupy Ramstein. Po komunikatach płynących z wielu zachodnich stolic można było się spodziewać przełomu. Jednak po godzinie 15 w piątek dowiedzieliśmy się, że Niemcy utrzymały blokadę przekazania czołgów Leopard dla Ukrainy. Co taka decyzja oznacza dla Ukrainy, przygotowującej się do rosyjskiej ofensywy, oraz o perspektywach sytuacji na froncie.
Rosja popełnia w Ukrainie zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości. Jak mogłaby za nie odpowiedzieć? O projekcie nowej konwencji ONZ, która mogłaby wsadzić kij w szprychy terroru, pisze Konstanty Gebert.
Rosjanie, kosztem ogromnych strat, szturmują Sołedar – małą miejscowość w obwodzie donieckim oddaloną o kilkanaście kilometrów od Bachmutu. Według niektórych analityków zdobycie Sołedaru byłoby przełomem, który otworzy Rosjanom drogę w kierunku kluczowych celów w regionie. Rosyjska propaganda zdążyła już ogłosić zajęcie miasta, co dementują Ukraińcy, publikując nagrania własnych żołnierzy.
Wschodzące mocarstwa i kraje globalnego Południa nie potępiają jednoznacznie rosyjskiej agresji i są gotowe poważnie traktować tezę, że za wojnę w Ukrainie odpowiada polityka Zachodu.
Kiedy 1 stycznia na twitterowym profilu ukraińskiej Rady Najwyższej pojawił się wpis upamiętniający Stepana Banderę z okazji rocznicy jego urodzin, w Polsce nastąpiła błyskawiczna reakcja, w wyniku której wpis usunięto. Zanim jednak do tego doszło, można tam było przeczytać cytaty z twórcy i przywódcy zbrodniczej organizacji nacjonalistycznej OUN, odpowiedzialnej za rzezie Polaków na Wołyniu. Jeden […]
W Polsce lubimy się śmiać z bezwarunkowego podziwu Francuzów dla rosyjskiej potęgi. Rzeczywistość jest jednak bardziej skomplikowana. Przez większą część XIX wieku Rosja była nad Sekwaną raczej państwem do straszenia niż wzorem do naśladowania. Była też wdzięcznym przedmiotem żartów. Jednym ze świadectw tej postawy jest wydany właśnie w Polsce reprint jednego z pierwszych francuskich protokomiksów – „Dziejów Świętej Rusi” Gustave’a Doré.
„Przed inwazją kręciłam teledyski, filmy o modzie. Ale teraz chcę filmować tylko to, co jest związane z wojną. To nie jest łatwe, bardzo współczuję ludziom, którzy przeżywali te straszne wydarzenia, cierpieli w salach tortur. Ale wiem, że muszę to nagrać i pokazać innym” – mówi ukraińska operatorka Olya Oborina.
„Kto ma doprowadzić do zmiany myślenia u Rosjan? Bardzo wątpliwe jest, aby następcą Putina był ktoś o poglądach demokratycznych. Znaczna część społeczeństwa jest zmanipulowana i popiera Putina, bo chce być częścią wielkiej Rosji. Pozostali zupełnie poddali się tym potwornym kłamstwom, boją się władzy albo są zupełnie obojętni. Ta apatia i stwierdzenie, że «ja się nie zajmuję polityką», to najlepszy prezent, jaki można zrobić dyktatorom” – mówi Krystyna Kurczab-Redlich.
Od objęcia władzy przez Putina Rosję nazywano na wiele sposobów: globalną stacją benzynową, „suwerenną” demokracją czy po prostu państwem faszystowskim. Każdy z tych terminów znajdował częściowe pokrycie w faktach, ale pełna agresja wobec Ukrainy poszerzyła ten katalog o jeszcze jedno określenie – państwo upadłe.
„Rozmawialiśmy o syryjskim kryzysie, syryjskich uchodźcach i walce z organizacjami ekstremistycznymi w Syrii”, oznajmił rosyjski minister obrony Siergiej Szojgu tydzień temu w Moskwie, po spotkaniu szefów MON Syrii i Turcji, któremu przewodniczył. Kto ma powody do zaniepokojenia po tym spotkaniu?
„Żółty książę” Wasyla Barki to przejmująca, klasyczna już opowieść o wielkim głodzie w Ukrainie w latach 1932–1933. Czytana dziś zmusza nas do rozważań nad istotą rosyjskich prób ujarzmienia Ukraińców. Również tej, która dzieje się na naszych oczach.
Osłabiona wojną w Ukrainie Moskwa nie jest w stanie udźwignąć swych zobowiązań; ewakuowała zresztą żołnierzy z bazy w Giumri w Armenii, by ich rzucić na front ukraiński. To oznacza, że Rosja przestała być wiarygodnym sojusznikiem, na co pozostałe państwa Organizacji Traktatu o Bezpieczeństwie Zbiorowym zwróciły już baczną uwagę i szukają pomocy gdzie indziej, zwłaszcza w Chinach. Terytoria postsowieckie wysuwają się Moskwie z rąk.
„Ludzie ciągle pytają mnie o Banderę, a ja zawsze odpowiadam – najpierw musimy wygrać wojnę. Zresztą, nie wiem, co jest takiego ciekawego czy kontrowersyjnego w tej postaci. Sama UPA to jednak coś innego, bo dla Ukraińców nie łączy się ona z Wołyniem. Gdyby nie opór tej organizacji przeciwko Sowietom, to bylibyśmy tam, gdzie Białorusini”, mówi Oksana Zabużko w rozmowie z Filipem Rudnikiem.