Trwa jesienna zbiórka
na działalność Kultury Liberalnej.
Weź udział!
Czego potrzebujemy?
Co dostajesz w zamian?
Kultura Liberalna jest tygodnikiem wydawanym społecznie, to znaczy ukazuje
się dzięki wsparciu osób takich jak Ty. Bronimy wartości demokratycznych
i wolnościowych. Tworzymy idee dla Polski na przyszłość. Jesteśmy niezależni
od polityków i reklamodawców. Prosimy o to, abyś tworzył lub tworzyła
Kulturę Liberalną wspólnie z nami. Dołącz do grona naszych
comiesięcznych Darczyńców.
Z centrum widać najwięcej
Rok temu Armenia znalazła się na celowniku światowych mediów. W spokojnym dotąd kaukaskim kraju wybuchła rewolucja, która doprowadziła do obalenia autorytarnych rządów Serża Sarkisjana. Jak skończyła się próba wprowadzenia prawdziwej demokracji i praworządności w tym kraju?
„Dobrą metaforą dla czasów, w których żyjemy, jest porównanie do ataku hakerów. Rozmaici autorytarni przywódcy hakują język liberalizmu i postnowoczesności, który miał służyć emancypacji, i wykorzystują go przeciwko nam. Chińskie władze lubią od czasu do czasu cytować Michela Foucaulta, po to żeby odrzucać ideę powszechnych praw człowieka”, mówi brytyjski dziennikarz.
Tak zwane Partnerstwo Wschodnie to geopolityczne wyzwanie dla Rosji. Według Kremla Unia Europejska w nieakceptowalny sposób rozszerza swoje wpływy na sferę jego najistotniejszych interesów. Jaka jest odpowiedź Moskwy?
W najpotężniejszym państwie na świecie, Stanach Zjednoczonych, od lat mówi się o tym, jak Rosjanie próbują wpłynąć na wyniki wyborów. Podobne debaty o wpływie obcych mocarstw toczą się w innych państwach zachodnich. W Polsce tematu jakby w ogóle nie było. A wystarczy rzut oka, by stwierdzić, że obce służby mogą do Polski wysyłać stażystów, bo zadanie jest tak banalne.
„Mamy kolejną ekipę frajerów, która myśli, że w polityce międzynarodowej działa to tak, że im bardziej my chcemy, tym bardziej nasz kluczowy sojusznik to uczucie odwzajemni”, mówi Radosław Sikorski.
Inicjatywa Partnerstwa Wschodniego, która formalnie powstała na szczycie w Pradze w maju 2009 roku, to niewątpliwie najistotniejsza spuścizna pierwszej prezydencji Czech w Radzie Unii Europejskiej. Jej celem było nawiązanie bliższej współpracy UE z sześcioma republikami postradzieckimi. Dziesięć lat później wydaje się, że inicjatywa znalazła się w ślepej uliczce i straciła na znaczeniu w ramach agendy unijnej.
Karol Starnawski podąża śladami Tomasza Grzywaczewskiego, autora reportażu o tak zwanych państwach nieuznawanych. Jakie problemy wiążą się z adaptacją literackiego pierwowzoru?
„Najlepszą szansą dla Polski na kształtowanie niepodległej przyszłości w świecie jest sojusz z Europą. Bycie amerykańskim «lotniskowcem» jest skazane na porażkę”, mówi były ambasador Stanów Zjednoczonych w Polsce.
Sondaże przed prezydenckimi wyborami na Ukrainie mogą szokować. Jak to jest, że urzędujący prezydent może przegrać ze skompromitowaną populistką Julią Tymoszenko albo, co jeszcze dziwniejsze i bardziej prawdopodobne, z komikiem Wołodymyrem Zełenskim?
Od 1914 roku ciała imperialnych potęg coraz szybciej zaczęła trawić gorączka unarodowienia, doprowadzając w końcu do ich zgonu. O tej i innych przemianach tamtego czasu Iza Mrzygłód dyskutuje z Maciejem Górnym, współautorem „Naszej wojny”.
Rosja zagraża Europie, a nawet światu. To fakt. Ale w rozważaniach, jak do tego doszło, nie udało mi się trafić na wskazanie innego winnego niż zbrojący się Kreml.
„Imperium zła” można uznać za swego rodzaju wstęp do opus vitae Sarnowa, czyli czterotomowego bestsellera „Stalin i pisarze”. W tym treściwym eseju Sarnow pokazuje świat, w którym kontrola jest najwyższą formą zaufania, a wszelkie relacje między pisarzami a władzą naznaczone są piętnem wyborów politycznych.
„Ajka”, kazachski kandydat do Oscara, to przejmująca opowieść o jednym z wielu dramatów współczesnej migracji. Co mówi nam dzieło Dworcewoja o losie przybyszów poszukujących w Moskwie „rosyjskiego snu”?
Choć w trakcie kampanii (i później też) Donald Trump zapewniał, że nie ma (i nigdy nie miał) żadnych interesów w Rosji, z zebranego przez Roberta Muellera materiału dowodowego wynika wyraźnie, że – eufemistycznie rzecz ujmując – republikański kandydat świadomie wprowadził wyborców w błąd. Wiedzieli o tym doskonale Rosjanie.
Rafał Lemkin latami zabiegał o zmianę prawa i uznanie zbrodni ludobójstwa przez społeczność międzynarodową. W końcu ONZ przyjęła stosowną konwencję w 1948 roku, szybko jednak okazało się, że mocarstwa, nieustannie powtarzające hasło „Nigdy więcej!”, porzuciły dziecko Lemkina.
