Współczesne stosunki indyjsko-rosyjskie określa z jednej strony gorączkowe szukanie przez Rosję dróg wyjścia ze światowej izolacji i budowanie nowych lub tylko intensyfikacja starych ścieżek wymiany handlowej. Ze strony Indii natomiast relacje te określa daleko posunięty pragmatyzm, który graniczy niekiedy z narodowym egoizmem. Skoro można rosyjskiego partnera wycisnąć niczym cytrynę, to należy z tej okazji skorzystać
Łączy ich w gruncie rzeczy jedno: niechęć do porządku światowego, w którym najistotniejszą rolę odgrywa dominacja świata zachodniego. W gronie państw Szanghajskiej Organizacji Współpracy lider jest współcześnie jeden – Chiny. Czy zatem SOW będzie narzędziem tworzenia nowego porządku światowego? Może się tak stać. Tyle że będzie to nadal porządek jednobiegunowy, a jego centrum stanie się Pekin.
Widowisko, które zgotował na powitanie Kim Dzong Un, satrapa z Korei Północnej, swemu przyjacielowi Władimirowi Putinowi, dyktatorowi z Kremla, mogłoby być przedmiotem studiów dla badaczy zjawisk performatywnych.
Wbrew forsowanej propagandzie, Putin i jego klika nie mają preferencji co do partyjnych barw konkretnych europejskich polityków. Katalońscy separatyści, niemiecka AfD czy irlandzcy lewicowcy – każda z tych opcji jest przez Kreml mile widziana, jeśli tylko przynosi wstrząsy wewnątrz Unii Europejskiej.
Szanowni Państwo! Niedawna wizyta rosyjskiego prezydenta, premiera i ministrów w Pekinie miała pokazywać dobre relacje między Rosją a Chinami. Goście zostali przyjęci z najwyższymi honorami, sami również nie szczędzili gestów świadczących o poczuciu wspólnoty interesów obu państw. Komentatorzy interpretowali to zgodnie – bez Chin Rosja nie mogłaby angażować się w wojnę z Ukrainą na obecnym […]
„Chińskie poparcie nie jest za darmo. Jest pytanie podstawowe: jak Chińczycy wykorzystają to, że Rosja ich potrzebuje, a oni są od Rosji mocniejsi” – Michał Lubina w rozmowie z Jakubem Bodzionym opowiada o złożonych relacjach między Rosją a Chinami.
Czy za krzepiącymi deklaracjami i przyjaznymi gestami kryje się autentyczna możliwość równoprawnej współpracy Rosji i Chin? Rzeczywistość podpowiada raczej scenariusz chińskiego monologu niż rosyjsko-chińskiego dialogu.
„Państwo nie może wchodzić w nihilizm prawny. Lepiej działać jak Amerykanie, którzy organizowali tajne więzienia CIA za granicą, żeby działać w zgodzie z własną konstytucją. Państwo musi być cyniczne, jeśli ma skutecznie bronić własnych obywateli. Lepiej, żeby przepraszało za błędy w polityce bezpieczeństwa, niż opłakiwało ofiary” – mówi Zbigniew Parafianowicz, dziennikarz specjalizujący się w tematach Europy Wschodniej i wojskowości.
Władimir Putin ponownie zawitał do Chin. Jak zwykle były fanfary: czerwone dywany, orkiestra wojskowa, salwy honorowe i dzieci tańczące dla rosyjskiego dyktatora. A nawet coś więcej: na pożegnanie Xi Jinping objął swego „starego przyjaciela”, co nie zdarzało się wcześniej. Co ten gest mówi o relacjach rosyjsko-chińskich?
Sędzia Tomasz Szmydt uciekł na Białoruś, a premier Słowacji Robert Fico został postrzelony. Jak wyglądają rosyjskie wpływy w Polsce i Europie? Odpowiadają Tomasz Terlikowski i Jarosław Kuisz. Wczoraj po południu doszło do ataku na premiera Ficę. Postrzelenie miało miejsce po posiedzeniu słowackiego rządu. Postrzał nie okazał się śmiertelny, a ranny przywódca przebywa w szpitalu. Niedługo po zamachu na życie polityka w mediach pojawiły się informacje na temat powiązań organizacji paramilitarnej, z którą miał być związany sprawca zamachu, z Rosją. Podobne tło ma sprawa ucieczki sędziego Szmydta na Białoruś, o której poinformowała rosyjska agencja TASS, która wydała oświadczenie, że polski sędzia poprosił o „azyl polityczny” na Białorusi. Czy w związku z ostatnimi wydarzeniami działania powinna na nowo rozpocząć stworzona przez PiS komisja do spraw wpływów rosyjskich?
Jest dość zabawne, gdy prawica sprzedaje spin, że Tomasz Szmydt to człowiek TVN-u. Istnieje pewna różnica między daniem zaufanemu współpracownikowi stanowiska państwowego w KRS, a przeprowadzeniem wywiadu przez telewizję.
Od ponad stu lat relacje społeczności polskich i litewskich naznaczone były konfliktem. Dziś, trzydzieści lat po upadku komunizmu, sytuacja się zmienia. W Wilnie antagonizm przemija wraz wymianą pokoleń, za to Polaków, Litwinów i inne narodowości, które zamieszkały w tym mieście, zaczyna łączyć wspólne poczucie zagrożenia ze strony imperium ze wschodu. Wcześniej tak nie było.
Ukraina przegrywa wojnę, a może właściwie już ją przegrała? Kto może wygrać w potencjalnej konfrontacji NATO–Rosja? Zapraszamy na specjalny raport z wojny na Ukrainie. Naszymi gośćmi są Marek Meissner i ppłk rez. Maciej Korowaj. W kwietniu 2024 sytuacja Ukrainy, szczególnie na froncie, zdaje się pogarszać z dnia na dzień. Amunicja i broń coraz rzadziej docierają na Ukrainę, tymczasem planowana jest kolejna rosyjska ofensywa, a infrastruktura krytyczna Ukrainy odbiera kolejne ciosy, czego przykładam niedawny atak na elektrownie i zakłady remontu uzbrojenia. Za naszą wschodnią granicą trwa mobilizacja – czy to powstrzyma Rosję, skoro Zachód jest ślepy na zagrożenia z jej strony, NATO nie jest gotowe na wojnę, a po ewentualnej wygranej Donalda Trumpa w wyborach USA może wyjść z NATO? Czy zapowiada się, że Rosja wygra tę wojnę? A jeśli tak, to czy zagrożony jest również nasz kraj i czy Ameryka obroni Polskę? Zapraszamy do oglądania tej i innych rozmów na naszym kanale YouTube – co tydzień najnowsze odcinki, Jakub Bodziony – Kultura Liberalna!
Szanowni Państwo! Wyniki wyborów samorządowych pokazały, że koalicja 15 października wciąż jest silniejsza niż PiS. Jednocześnie przeciwnicy PiS-u powinni schować chusteczki, którymi machali mu na pożegnanie. Zwraca uwagę frekwencja, która była bez porównania niższa niż jesienią, a nawet niższa niż w wyborach samorządowych w 2018 roku.
W liście do wiernych rosyjska Cerkiew wzywa do modlitwy o zwycięstwo Rosji w „świętej wojnie” z Ukrainą. Dowodzi to, że chory sojusz między ołtarzem a tronem trwa w Rosji w najlepsze. A Cerkiew, przesiąknięta wpływami służb bezpieczeństwa, jest niczym więcej jak tubą propagandową Kremla.