Z centrum widać najwięcej
Liczba produkcji pojawiających się na rozmaitych platformach od lat przekracza możliwości odbiorcze zwykłego śmiertelnika. Mimo to, wciąż próbujemy odpowiedzieć sobie na egzystencjalne pytanie: „Co oglądać?”. Poniższy przegląd jest próbą wyłonienia wartych uwagi tytułów spośród premier ostatnich tygodni.
Dlaczego seriale wysokiej jakości cieszą się taką popularnością? Czy decyduje o tym rzeczywista innowacyjność ich formatów czy techniczne parametry projekcji?
Jak co roku, autorzy i autorki „Patrząc” wybierają fabularne, dokumentalne i serialowe zachwyty oraz porażki minionego sezonu, a także odkopują klasyki, które pozwalają uciec od bolączek 2018 roku.
Czy Saverio Costanzowi udało się oddać charakterystyczny klimat twórczości tajemniczej pisarki? I jak porozumiał się on z autorką, której prawdziwa tożsamość do dziś nie jest znana?
„Legion” to serial dla widzów, którzy mają już dość schematycznych i przewidywalnych produkcji o superbohaterach. Dzieło Noah Hawleya jest ekscentryczne, innowacyjne, odważne formalnie i ma potencjał, żeby skierować cały gatunek na zupełnie nowe tory.
W mijającym roku liczba seriali na różnych platformach wciąż nie pozwalała na to, by choć zbliżyć się do ogarnięcia bogactwa tej oferty. Co więcej, w tym przypadku za ilością idzie też jakość proponowanych historii oraz sposobów ich opowiadania.
Monika Strzępka i Paweł Demirski dokonali czegoś nadzwyczajnego. Stworzyli oryginalny polski serial, który jest dobry nie tylko „jak na nasze warunki” – jest po prostu dobry. Bez kompleksów można go porównywać do prestiżowych produkcji z całego świata.
Media amerykańskie roztrząsały proces O.J. Simpsona do granic obłędu – sprawa przeszła do historii USA i stała się częścią popkultury. Mogłoby się wydawać, że wszystko już o niej powiedziano, jednak seriale „American Crime Story: Sprawa O.J. Simpsona” oraz „O.J.: Made in America” odsłaniają kolejne wątki.
Kiedy w 1993 r. w stacji FOX wyemitowano pierwszy odcinek „Z archiwum X”, nikt nie spodziewał się, że serial stworzony przez Chrisa Cartera stanie się jednym z najbardziej wpływowych wytworów popkultury lat 90. Ponad 20 lat później wciąż porusza masową wyobraźnię – tym razem jako kolejna ofiara współczesnej retromanii, nieustępliwie nakazującej wskrzeszać uwielbiane przez widzów tytuły.
Wszyscy, którzy boją się, że przez nieznajomość powszechnie komentowanego serialu wypadną z towarzyskiego obiegu, mogą czuć się uspokojeni. To oficjalne: liczba tego typu produkcji na amerykańskich platformach medialnych przekroczyła 400. Poznanie wszystkich wartych tego seriali stało się niemożliwe.
Dalekie od codzienności, mroczne opowieści z antybohaterami w rolach głównych stały się we współczesnej telewizji niemal standardem. „Olive Kitteridge” wraz z tytułową bohaterką, zgorzkniałą emerytką, wyłamują się z tego schematu. Czy widzowie pokochają historie o rozczarowaniu życiem i umieraniu?
Płakaliśmy ze wzruszenia i drżeliśmy z zachwytu na dobrych filmach, leczyliśmy złamane serca po tych złych. Podobnie jak w ubiegłym roku, redaktorzy działu Patrząc – na co dzień ukryci za tekstami innych autorów – wspólnie wychodzą z cienia, by podzielić się z Państwem zestawieniem swych filmowych radości i rozczarowań.
Pewnym uproszczeniem jest uznanie za queerowe wszystkich seriali, w których obecne są postaci gejów czy lesbijek. Tymczasem „Bored to Death” czy „The Fall”, posługując się bohaterami heteroseksualnymi, równie dobrze podkreślają nieustanną płynność naszej tożsamości.
Kilka tygodni temu Urszula Kuczyńska wprowadziła nas w nieznany świat chińskich produkcji telewizyjnych – przede wszystkim historycznych. Równie fascynujące wydaje się pytanie, jak seriale z Państwa Środka radzą sobie z dynamicznymi zmianami społecznymi, które w nim zachodzą obecnie.
Czy chińskie społeczeństwo zdane jest wyłącznie na komunikaty scentralizowanej telewizji publicznej? Nie do końca. Wystarczy włączyć program jednej z rosnących w siłę telewizji regionalnych, by przekonać się o coraz bogatszej ofercie nowatorskich chińskich seriali.
