Wizja stworzenia nowej opery do libretta „Żydówki” miała skłonić Gioachino Rossiniego do powrotu z przedwczesnej emerytury. Jednak nawet spektakularna scena śmierci przez ugotowanie nie skusiła kompozytora, którego już od kilku lat bardziej bawiło gotowanie właśnie niż pisanie kolejnych oper. Zamiast niego libretto opracował Jacques Halévy.
W niekonwencjonalnej inscenizacji „Tannhäusera” Ryszarda Wagnera w Operze Frankfurckiej nie znajdziemy dębowego lasu czy zamku na Wartburgu. Głównym bohaterem jest niemiecki pisarz, który po dojściu nazistów do władzy ucieka do USA. Tam znajduje pracę na Katolickim Uniwersytecie Stella Maris w Kalifornii, a dzięki powieści „Montsalvat”, zdobywa sławę i Nagrodę Pulitzera.
Rued Langgaard do komponowania miał intuicyjne i antynaukowe podejście. Lubił łamać konwencje i konsekwentnie podążał odrębną ścieżką. Widział siebie i swoją muzykę jako część większej całości. A przede wszystkim był przekonany o niemal nieograniczonej mocy muzyki. Uważał, że może ona zmienić życie człowieka, społeczeństwa, a nawet całego świata. Inscenizacja jego opery „Antychryst” na scenie Deutsche Oper Berlin (DOB) należy do najbardziej spektakularnych, jakie powstały w teatrze operowym w ostatnich latach.
Na początku XIX wieku Baden zaczęło być nazywane „letnią stolicą Europy”. Artyści, arystokraci i bogacze wypoczywali w gorących źródłach i górskim powietrzu, a czasem tracili majątki w miejscowym kasynie, o czym Dostojewski pisze w „Graczu”. Baden przyciągało muzyków potencjalnymi wysokimi zarobkami i prestiżem. Zjawił się tu również Ryszard Wagner, który właśnie w Baden, chciał zbudować swój wymarzony teatr.
Nie ma w tym granym bez przerwy spektaklu przerwy chwili zawahania czy zmęczenia materiału. Philipp Stölzl sprawił, że ani przez chwilę nie mamy wrażenia, że wszystkie zastosowane efekty specjalne zostały jedynie dla popisania się możliwościami realizatorskimi. Co więcej, dyrygent, Matthias Pintsche, dostarczył co najmniej tyle wciągających efektów muzycznych, co reżyser teatralnych. Jakaś wspaniała synergia wystąpiła w tym Wagnerze.
Pierwsza premiera operowa sezonu w Teatrze Wielkim–Operze Narodowej za nami. Nieco to zaskakujące, zważywszy, że sezon trwa od wczesnej jesieni. TW–ON nie rozpieszcza w tym roku słuchaczy premierami oper – na sezon 2022/2023 zaplanowano ich zaledwie trzy (plus jedna składanka chóralna).
Rok 2022 z pewnością zapisze się w annałach muzyki elektronicznej jako rok globalnego powrotu festiwali muzycznych. Czy postpandemiczne imprezy spełniły oczekiwania wygłodniałej publiki?
Minął kolejny tłusty rok w muzyce elektronicznej. W drugiej części subiektywnego zestawienia przedstawiam kilka kolejnych pozycji, na które warto zwrócić szczególną uwagę w zalewie nowości.
Minął kolejny tłusty rok w muzyce elektronicznej. W poniższym subiektywnym zestawieniu przedstawiam kilka perełek, których nie można przeoczyć w zalewie nowości. Tirhaz, Moritz von Oswald Trio, Yu Su, Laughing Ears, Joy Orbison – to do nich należał 2021 rok.
Piętnaście lat po dramatycznie złej „Cyganerii” w reżyserii Mariusza Trelińskiego mamy wreszcie w warszawskim TW–ON sensowną „La Bohème” – dającą się oglądać dzięki nienachalnej reżyserii, a przede wszystkim słuchać – dzięki dobremu poziomowi muzycznemu.
Minął kolejny tłusty rok w muzyce elektronicznej. Poniższe subiektywne zestawienie pomoże nie przeoczyć kilku perełek w zalewie wydawnictw.
Minął kolejny tłusty rok w muzyce elektronicznej. Poniższe subiektywne zestawienie pomoże nie przeoczyć kilku perełek w zalewie wydawnictw.
„Płaszcz” Pucciniego ukazuje stolicę Francji z poziomu rzeki. Sekwana to w nim jakby 21. dzielnica Paryża, która w sensie formalnym nie istnieje, a jednak żyje, choć szara od dymu kopcących holowników i barek, i zaludniona proletariuszami.
To na takich imprezach wykuwa się przyszłe oblicze sceny z szeregu możliwych, a gusta uczestników, eksponowane na coraz to nowe stylistyczne mutacje i hybrydy, mają prawdziwy rytuał przejścia.
Gołym okiem widać na scenie elektronicznej więcej producentek i didżejek niż kilka lat temu. Zachodzące przewartościowanie zwięźle podsumowała FKA twigs w niedawnym wywiadzie: „Nigdy nie czułam się piękniejsza, gdyż nigdy nie byłam lepiej wykwalifikowana”. Oby nowy rok przyniósł więcej pięknych w ten sposób artystek. Kobiety za konsolety!