Pierwsza premiera operowa sezonu w Teatrze Wielkim–Operze Narodowej za nami. Nieco to zaskakujące, zważywszy, że sezon trwa od wczesnej jesieni. TW–ON nie rozpieszcza w tym roku słuchaczy premierami oper – na sezon 2022/2023 zaplanowano ich zaledwie trzy (plus jedna składanka chóralna).
Rok 2022 z pewnością zapisze się w annałach muzyki elektronicznej jako rok globalnego powrotu festiwali muzycznych. Czy postpandemiczne imprezy spełniły oczekiwania wygłodniałej publiki?
Minął kolejny tłusty rok w muzyce elektronicznej. W drugiej części subiektywnego zestawienia przedstawiam kilka kolejnych pozycji, na które warto zwrócić szczególną uwagę w zalewie nowości.
Minął kolejny tłusty rok w muzyce elektronicznej. W poniższym subiektywnym zestawieniu przedstawiam kilka perełek, których nie można przeoczyć w zalewie nowości. Tirhaz, Moritz von Oswald Trio, Yu Su, Laughing Ears, Joy Orbison – to do nich należał 2021 rok.
Piętnaście lat po dramatycznie złej „Cyganerii” w reżyserii Mariusza Trelińskiego mamy wreszcie w warszawskim TW–ON sensowną „La Bohème” – dającą się oglądać dzięki nienachalnej reżyserii, a przede wszystkim słuchać – dzięki dobremu poziomowi muzycznemu.
Minął kolejny tłusty rok w muzyce elektronicznej. Poniższe subiektywne zestawienie pomoże nie przeoczyć kilku perełek w zalewie wydawnictw.
Minął kolejny tłusty rok w muzyce elektronicznej. Poniższe subiektywne zestawienie pomoże nie przeoczyć kilku perełek w zalewie wydawnictw.
„Płaszcz” Pucciniego ukazuje stolicę Francji z poziomu rzeki. Sekwana to w nim jakby 21. dzielnica Paryża, która w sensie formalnym nie istnieje, a jednak żyje, choć szara od dymu kopcących holowników i barek, i zaludniona proletariuszami.
To na takich imprezach wykuwa się przyszłe oblicze sceny z szeregu możliwych, a gusta uczestników, eksponowane na coraz to nowe stylistyczne mutacje i hybrydy, mają prawdziwy rytuał przejścia.
Gołym okiem widać na scenie elektronicznej więcej producentek i didżejek niż kilka lat temu. Zachodzące przewartościowanie zwięźle podsumowała FKA twigs w niedawnym wywiadzie: „Nigdy nie czułam się piękniejsza, gdyż nigdy nie byłam lepiej wykwalifikowana”. Oby nowy rok przyniósł więcej pięknych w ten sposób artystek. Kobiety za konsolety!
Coraz więcej osób protestuje przeciwko odpalaniu sztucznych ogni – z uwagi na mizerność efektu w porównaniu ze sporym zagrożeniem dla ludzi i zwierząt. Rezygnacja z pewnego rodzaju fajerwerków może okazać się korzystna dla słuchu nie tylko pod względem imprezowym i medycznym, ale również artystycznym, a do tego zaskakująco przyjemna.
Minął kolejny tłusty rok w muzyce elektronicznej. Poniższe subiektywne zestawienie pomoże nie przeoczyć kilku perełek w zalewie wydawnictw.
Nadal istnieją teatry operowe, którym zależy – nawet jeśli czasami popłyną z prądem i zaproszą do współpracy tego czy owego celebrytę. Ich postępowanie dowodzi, że nadal można robić znakomitą muzykę, a przy zatrudnianiu śpiewaków kierować się czymś więcej niż tylko obojętną, merkantylną kalkulacją. Do takich teatrów należy berlińska Deutsche Oper, w której mieliśmy niedawno okazję usłyszeć „Parsifala” i „Holendra tułacza”.
„Billy Budd” to pod pewnymi względami najbardziej oczekiwana z produkcji TW–ON zaplanowanych na ten sezon, głównie dlatego, że muzyka Benjamina Brittena pojawia się na polskich scenach operowych niezwykle rzadko.
Po przeglądzie najciekawszych w naszym odczuciu nagrań operowych wydanych w 2018 roku proponujemy rzut ucha na muzykę odmienną – pod względem skali, obsady, ale nie mniej interesującą, i przedstawiamy nasz wybór trzech najlepszych płyt z kameralistyką.