Nie przypisywałabym odpowiedzialności za kształt debaty o kryzysie na granicy stronie opozycyjnej. Przekonywanie opinii publicznej, że działania rządu są nieskuteczne, szkodliwe, niehumanitarne czy bezprawne, przypomina bowiem walkę Dawida z Goliatem.
Można było przewidzieć, że jeśli po stronie opozycyjnej nie zajdą zmiany programowe i organizacyjne, to opozycja nie zmobilizuje wyborców i przegra. Jakie lekcje na temat polskiej polityki płyną z ostatnich czterech lat rządów PiS-u?
Szanowni Państwo, w polskiej debacie publicznej nie ma prawie osób, którym nie przypięto by jakiejś łatki. Dlatego z okazji 10. urodzin Kultury Liberalnej zorganizowaliśmy debatę, w której wystąpiły osoby nazywane „symetrystami”, a z drugiej strony ich krytycy, określani często jako „alarmiści”. Mówiąc w skrócie, „symetryści” próbują utrzymywać dystans wobec PiS-u i PO. Część z nich […]
10 lat temu powstała „Kultura Liberalna”. Jeśli myśleć o jej intelektualnych inspiracjach, z pewnością należy przywołać Raymonda Arona. Choć nasz świat coraz bardziej oddala się od tego, w którym żył (14 marca minęła 114. rocznica jego urodzin), postać Arona zdaje się przeżywać swój renesans. Zarówno we Francji, jak i poza nią. Jednym z przejawów tej ponownej fascynacji jest popularność „Abecadła Arona”, które właśnie zostało opublikowane pod redakcją jego córki, Dominique Schnapper. Skąd ta popularność? Co ma nam do powiedzenia dzisiaj?
„Od 1989 roku wyrosło nowe pokolenie Polaków, którzy masowo wyjeżdżali za granicę na studia czy korzystali z programu Erasmus, ponad milion młodych wyjechało za granicę do pracy. Te osoby potem wracały do Polski i pytały – dlaczego my nie jesteśmy normalnym krajem?”, mówi zastępca redaktora naczelnego „Rzeczpospolitej”.
„Jesteśmy raczej obojętni wobec polityki rozumianej jako walka dwóch postsolidarnościowych obozów PO vs. PiS – oni nie mówią naszym językiem i zrobili wszystko, byśmy im nie ufali. Domyślam się, że wy – urodzeni już w III RP – macie tak samo, tylko jeszcze mocniej”, mówi słynny raper.
Wśród krytyków rządu PiS-u istnieją dwie konkurencyjne diagnozy w kwestii tego, jak należy owe rządy rozumieć. Obie są niepełne i przez to błędne.
Tusk może być intelektualnie dziesięć kroków przed polską sceną polityczną, ale to Kaczyński jest bardziej charyzmatyczny. Swoim wyborcom jest w stanie wytłumaczyć każdy manewr.
„Publicyści przestali prezentować swoje poglądy, a zaczęli brać każdy wiraż ze swoim przywódcą. Kiedy przewodniczący PO rzuca konserwatywną kotwicę, to mówimy, że dobrze, bo bez tego się nie wygra wyborów. A kiedy ją odcumowuje i zaczyna mówić, że związki partnerskie są w porządku, to mówimy, że jeszcze lepiej. Z PiS-em jest identycznie. Publicystyka zdycha”, mówi znany dziennikarz i zadeklarowany „symetrysta”.
„Dział Opinii na stronie Gazeta.pl zamknięto z przyczyn politycznych. To nie jest moja, wynikająca z rozgoryczenia, interpretacja faktów, tylko rzeczywistość”.
Żądanie od opozycji pomysłu na to, jaką Polskę chce budować – czegoś, co na naszych łamach nazywano „big idea” – to nie fanaberie grupki intelektualistów, ale jedyna odpowiedzialna droga.
Szanowni Państwo! Co mają wspólnego bezkrytyczni zwolennicy opozycji z trenerem Adamem Nawałką? Chcą wygrać dwa różne pojedynki, nie zmieniając taktyki. Tak jak selekcjoner polskiej kadry zdecydował się przygotowywać drużynę do mistrzostw świata według dokładnie takiego samego schematu, jak przygotowywał ją do mistrzostw Europy przed dwoma laty – i wystawić „sprawdzonych” zawodników niezależnie od bieżącej formy […]
Mamy taki obraz „półwęgierski”, czyli niedokończoną katastrofę. Tam wszystkim, którzy starają się działać, opadają już ręce. Wielu moich kolegów wciąż pyta, czy w Polsce jest jeszcze szansa. I ja odpowiadam: jest, ale niepokoi to, że jeśli nie dokona się po stronie liberalnej jakakolwiek zmiana, to PiS spokojnie wygra.
Nie bez kozery jest tak, że dziennikarze są dużo bardziej wzmożeni niż politycy. Jak w studiu gasną światła, to politycy ze sobą rozmawiają – natomiast dziennikarze po zakończeniu programu nadal się obrażają i nie podają sobie rąk. Uskrajnienie opinii nakłada się na to, że boją się o swoje miejsca pracy – wojna zaś jest źródłem dochodów.
Dla mnie wartością samą w sobie jest niezaangażowany i zdystansowany sposób uprawiania dziennikarstwa. Ale oczywiście każdy może to definiować inaczej. Dla jednych, niechże ich symbolem będzie Tomasz Lis, wartościowe może być dziennikarstwo silnie zaangażowane. Każdy może, na własne konto i ryzyko, dowolnie uprawiać ten zawód – ale nie w mediach publicznych.