„Pałac Saski oczywiście będzie polityczny. Architektura to polityka, a architektura za 2,5 miliarda złotych to wielka polityka. Ale mamy teraz kryzys mieszkaniowy, mamy kryzys klimatyczny, który też wpływa na życie w mieście, więc skupianie się na Pałacu Saskim (czy Solpolu) to absurd” – mówią Radek Gajda i Natalia Szczęśniak, twórcy videobloga „Architecture is a good idea”.
„Sny o Warszawie” to kolejna książka opowiadająca o powojennych wizjach odbudowy Warszawy i kolejna, która pokazuje, że u podstaw koszmarnego, znienawidzonego później socrealistycznego projektu stały w gruncie rzeczy słuszne założenia.
Dowartościowanie transportu zbiorowego, pochwała wspólnej przestrzeni publicznej, budowanie sąsiedzkiej bliskości. Wszystkie pomysły na przyjazne ludziom miasto za sprawą pandemii straciły nagle na aktualności. „Czyżby?”, pyta David Sim. I pokazuje, że od pewnej wizji miasta nie ma odwrotu.
W nowej książce Piątek postawił przed sobą zadanie – z jednej strony rozmontować dotychczasowy mit powojennego Biura Odbudowy Stolicy jako przybudówki partii komunistycznej, z drugiej – stworzyć nowy mit tej instytucji. Udało mu się. „Najlepsze miasto świata” to wiarygodna opowieść o ludziach, których zaangażowanie miało pozapolityczne źródła.
Gdy w połowie XX w. protestowała przeciwko modernistycznym przemianom miasta, nikt nie zdawał sobie sprawy, że najważniejszą lekcję z jej dorobku będzie trzeba odrobić kilka dekad później. Jane Jacobs to ikona sprzeciwu wobec agresywnej, nieuwzględniającej ludzkich potrzeb urbanizacji.
„Jest spowodowana przez wiele czynników, a jednocześnie bardzo trudną ją mierzyć” – to jeden z dominujących poglądów na temat gentryfikacji. W swojej książce na jej temat Łukasz Drozda idzie o jeden krok dalej.
Minęło zaledwie 8 miesięcy od nieoczekiwanej śmierci Zahy Hadid, a nowy szef kierowanego przez nią biura – Patrick Schumacher – już wzbudził falę kontrowersji, która wywołała reakcję nawet bliskich zmarłej niedawno architektki.
Budynek Universalu nie był najbardziej udanym wieżowcem w Śródmieściu Warszawy, jednak jego rozbiórka zmusza do zadania sobie pytania, czy nowe jest zawsze lepsze od starego.
Wiele książek opowiada o niszczeniu Warszawy, sporo wspomina z nostalgią jej dawny kształt, a kilka mówi o niezaistniałej przyszłości. Stosunkowo niewiele jest jednak takich, które zestawiają przeszłość z teraźniejszością, jak zrobił to w swej pracy Krzysztof Domaradzki.
6 lipca 2016 r. między spółką Emilia, a miastem stołecznym Warszawa zostało podpisane porozumienie w sprawie przeniesienia pawilonu Emilia pod Pałac Młodzieży, obok Parku Świętokrzyskiego. W 2018 r. ma w nim zostać otwarty m.in. miejski ogród zimowy.
Jeden z XVI-wiecznych bon motów, które wciąż powtarza się na wydziałach architektury, mówi: „l’architecture, c’est l’art de bien bâtir” (fr. architektura to sztuka dobrego budowania). Niezależnie od tego, czy uznamy go za wciąż aktualny, warto zapytać, co kiedyś go takim czyniło.
Zmiana w Radzie Ministrów zawsze zwiastuje nowe plany i perspektywy. Pytanie jednak, jak daleko owe zmiany zajdą i czy dotychczasowe apolityczne dokumenty zostaną utrzymane w mocy?
Tegoroczna edycja stołecznego festiwalu przypomina o czasie, kiedy architekci i urbaniści, dźwigając Warszawę z ruin, mogli realizować najśmielsze koncepcje. Pokazuje również, że tytaniczny wysiłek Biura Odbudowy Stolicy może stać się osnową jednej z najważniejszych warszawskich opowieści.
Od dawna w Warszawie toczy się dyskusja na temat dogęszczania zabudowy śródmiejskiej. Temat ten jednak nie przestaje być aktualny, szczególnie w świetle nowych realizacji, co i rusz wciskanych między dotychczasowe budynki.
Jaka jest społeczna rola architektury? Czy poza czystą funkcjonalnością i estetyką może mieć także wymiar ludzki? BETON Film Festiwal 2015 to wydarzenie, które przybliża „inne przestrzenie”, przełamując schemat opowiadania o architekturze wyłącznie poprzez obrazy budynków.