Z centrum widać najwięcej
Kryzys demokracji, rosnąca fala populizmu, rewolucja w geopolitycznym układzie sił. Na naszych oczach zmienia się dotychczasowy sposób uprawiania polityki, choć związane z nią namiętności wciąż pozostają te same. Tuż przed wyborami w Polsce proponujemy lekturę pięciu dzieł literackich, które pozwolą lepiej zrozumieć i spojrzeć z dystansem na współczesne mechanizmy polityczne.
Wspieram walkę o dobrostan ziemskiego klimatu z egoistycznej troski o samego siebie. Zdaniem Jonathana Franzena jestem więc „beznadziejnie samolubnym […] cynicznym realistą”. Cóż, wolę to, niż sentymentalizm, którym jego świeżo wydany w Polsce zbiór esejów, w znacznej mierze poświęconych katastrofie klimatycznej, jest aż nazbyt przepojony.
„Opowieści galicyjskie” Stasiuka, „Wojna polsko-ruska” Masłowskiej, a może „Wieszanie” Rymkiewicza lub „Sąsiedzi” Grossa? Jaka jest najważniejsza książka mijającego 30-lecia? Wybór był wyjątkowo trudny.
Szanowni Państwo! „Wierzę, że śmierć Pawła zmieni ludzi w bardziej trwały sposób – ludzie stają się coraz bardziej świadomi tego, do czego może prowadzić mowa nienawiści, i mamy nadzieję, że wielu nie będzie dłużej tolerować takiej agresji”, powiedział dziennikowi „New York Times” Aleksander Hall, przyjaciel Pawła Adamowicza. Niestety, zaledwie kilka dni po pogrzebie prezydenta Gdańska […]
Ci, którzy uważają, że tragiczna śmierć prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza zaowocuje zniuansowaniem wewnątrzpolskiego konfliktu, powinni przemyśleć karierę w dziedzinie pisania umoralniających powiastek. Opozycja wykorzysta ją tak, by uczynić PiS partią kryminalistów. Już zaczęła to robić.
„Władcy Polski”, „4321” Paula Austera, nowy przekład Prousta, Reni Eddo-Lodge o rasizmie i kobietach, „Rejwach” Grynberga, wiersze Yu Jiana, opowieść o Osagach i narodzinach FBI i inne książki, o których warto pamiętać w 2019 roku.
Trzy lata rządów PiS-u znaczyło przeniesienie na poziom instytucjonalny i państwowy bazujących na fikcji resentymentów. Partia Jarosława Kaczyńskiego stworzyła w Polsce nierzeczywistość.
„Człowiek znikąd” to brawurowa opowieść o rodzinnej tajemnicy i wielkiej mistyfikacji. W tle przewija się Warszawa lat 50. i 60. oraz salony Paryża, Londynu i Nowego Jorku. W „Kulturze Liberalnej” prezentujemy przedpremierowy fragment powieści.
„Antysemici mnie bawią. Piszą w internecie: «Miał wszystkie kobiety», «Rządzi Polską jako szef żydomasonerii», «Jego marionetkami są Jarosław Kaczyński i Mateusz Morawiecki», «Ukradł trzysta milionów!». Przepraszam bardzo, ale to mi ubliża, bo ja poniżej miliardów nie kradnę!”.
Szanowni Państwo, bezprecedensowa burza, jaka rozpętała po uchwaleniu przez Sejm nowelizacji ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej, skłoniła rząd do przyjęcia tej samej strategii… co zawsze. Przy poprzednich konfliktach dyplomatycznych, nawet jeśli dotykały problemów mniejszej wagi, słyszeliśmy uderzanie w najwyższe patriotyczne tony. Za każdym razem przekonywano nas, że to reakcja nie na konkretne działania rządu, lecz […]
W dialogu o polskim mordowaniu Żydów mieszają się dwa dyskursy, które na potrzeby tego tekstu określam mianami „historycznego” i „psychologicznego”. Nad nimi powiewają strzępki dyskursu politycznego, który mógł z tej debaty wyrosnąć, ale nie wyrósł. To zaś Polskę osłabia.
W felietonie pt. „Sprawa Weinsteina, czyli dzieje bez grzechu” Wojciech Engelking uprzedza, że nie zamierza zajmować stanowiska w rzeczonej sprawie, a chce jedynie bronić swojego prawa do oglądania filmów słynnego producenta. W rzeczywistości Engelking wyraźnie opowiada się po stronie oprawcy, nie ofiar.
Sprawa Harveya Weinsteina i akcja #MeToo, która rozgorzała w mediach społecznościowych, pokazują istotną zmianę w myśleniu o rozdziale tego, co publiczne, od tego, co prywatne. Zmianę, która jest ciekawa, ale równie groźna – nie mniej niż czasy, które ją poprzedziły.
„Jest akcja #MeToo, #JaTeż – coraz więcej kobiet opowiada o molestowaniu seksualnym w przeszłości. W przypadku niektórych z nich nie wydaje mi się to prawdopodobne, tak myślę” – refleksją o akcji mającej pokazać skalę molestowania seksualnego nie tylko w Stanach Zjednoczonych, ale i innych krajach, podzielił się znany dziennikarz Andrzej Bober. Pod tekstem – który […]
Jeśli Akademia Sztokholmska chce wykuwać w spiżu kanon literatury światowej, Ishiguro jakoś nie do końca pasuje do noblowskiego zestawu. Może przyszedł jednak czas, kiedy Nagrodą Nobla w dziedzinie literatury nie powinniśmy się już tak bardzo emocjonować?
