W roku, w którym słowo „wojna” wyszło poza podręczniki i stało się dla współczesnych dzieci czymś obecnym tuż obok, po sąsiedzku, ważną sprawą jest wznawianie książek, które pokazują długotrwały wpływ wojennego dramatu na ludzkie życie. Ich przekaz brzmi teraz głośniej: wszyscy jesteśmy tacy sami, a wojna zawsze jest krzywdą.
Wojna w Ukrainie na nowo postawiła problem ukarania zbrodniarzy wojennych. W ten sposób znakomita książka Pawła Machcewicza i Andrzeja Paczkowskiego o rozliczeniach po 1945 roku nabiera zupełnie nowego znaczenia i wskazuje możliwe rozwiązania.
„Podstawową sprawą jest obrona przeciwlotnicza i przeciwrakietowa, dzięki której bezpieczne będą czołgi, miasta, lotniska. Cała reszta powinna podlegać dyskusji na podstawie doświadczeń trwającej wojny. Po obecnych zakupach nie widać, że tak się dzieje. Raczej, że decyzje zapadają w wąskim politycznym gronie, a dyktują je następujące później konferencje prasowe, na których tryumfalnie ogłasza się jakiś nowy program. Koniecznie ma być coś nowego, najlepszego, największego na świecie” – mówi były minister obrony i poseł Platformy Obywatelskiej Tomasz Siemoniak.
Jak zareagował ukraiński teatr na wybuch wojny? Czy proces przygotowywania spektaklu może uzdrawiać z traum – także tych wyniesionych z prywatnych wojen ze światem pełnym uprzedzeń?
Wracamy po wakacjach do podcastu „Widok z K2”. Zaczynamy mocno, od rozmowy o końcu świata.
„Jeszcze na początku tego roku lider Szwedzkich Demokratów nie wiedział, czy bliżej mu do Bidena, czy do Putina. Po 24 lutego maski opadły i partia zrewidowała swoje stanowisko. Biorąc jednak pod uwagę fakt, że jest to partia populistyczna, ciężko stwierdzić, jak stabilna to jest zmiana, zwłaszcza że z powodu działań Putina życie będzie trudniejsze” – mówi analityk regionu Morza Bałtyckiego dr Damian Szacawa.
Są pandemia, wojna, inflacja, rosnące ceny energii. Powstaje ryzyko, że PiS będzie rozliczane z rzeczywistych działań, a nie walk symbolicznych, w których wystarczy ogłaszać suwerenność, żeby odnosić metaforyczne zwycięstwa.
Szanowni Państwo! Może to zabrzmieć jak herezja. Jednak patrząc historycznie, poczucie wspólnotowości jest dla liberalizmu czymś ważnym i potrzebnym. Współcześnie z liberalizmem często kojarzy się egoizm czy skrajny indywidualizm. Jeśli jednak zajrzeć do książek na temat historii tej tradycji politycznej, to łatwo zauważyć, że dla jej wczesnych propagatorów ideały hojności, zaangażowania obywatelskiego czy dobra wspólnego […]
Szanowni Państwo! Czy mamy do czynienia z przełomem? W ostatnich dniach napływają dobre informacje z ukraińskiego frontu. Wojska ukraińskie w krótkim czasie odzyskały znaczną część terytorium na wschodzie kraju. Rosjanie uciekają w popłochu – i pozostaje tylko pytanie o to, jak dużym sukcesem okaże się ofensywa. W Rosji również widzą, że nie wszystko idzie zgodnie […]
Gdybym był Syryjczykiem, to powiedziałbym, że dziś panuje wobec tego narodu brak empatii. Z jakiego powodu byłbym inny, gorszy od Ukraińca? Franciszek starał się nie wpaść w koleiny traktowania Ukrainy jako zła wyjątkowego i jedynego, co dominuje w zachodnim dyskursie – mówi indyjski działacz na rzecz praw człowieka.
Ukraina jest daleko – blisko są rosyjskie surowce, uzbrojenie, turyści i lęk przed zachodnim kolonializmem. Dlatego reakcja większości państw azjatyckich na rosyjską napaść na Ukrainę to milcząca obojętność.
Kiedy wybucha wojna, tata – który do tej pory piekł ciasta w cukierni – musi walczyć, a dla niepoznaki udawać krzak. Toda martwi się, że wróg wpadnie na taki sam pomysł. Jak wtedy poznają, kto należy do jednych, a kto do drugich? Książka Joke van Leeuwen, dzięki przyjęciu perspektywy dziecka, w groteskowy sposób ukazuje bezsens i absurd wojny.
Jest grupa, która wiedziała od dawna, że rzeczywistość zaczyna się składać jak domek z kart. Wśród młodych pokoleń, łudzonych wykształceniem jako ścieżką do zasobnego życia, powszechna jest wiedza o tym, że system, w którym żyją, to po prostu bullshit.
,,Z jednej strony uważam, że kiedy Zachód miałby okazywać jedność jak nie teraz, wobec agresywnej wojny Rosji przeciw Ukrainie!? Ale z drugiej jestem sceptyczny wobec samozadowolenia i samochwalstwa Zachodu: „Jakże wspaniale jesteśmy zjednoczeni!”.” – mówi Timothy Garton Ash w rozmowie z Maciejem Stasińskim.
Wolę słuchać Kazika i Żadana niż Franciszka. Polski muzyk i ukraiński pisarz lepiej potrafią nazwać dobro i zło niż przywódca instytucji odpowiadającej, przynajmniej w teorii, za rozwój duchowy sporej części świata. Moralnie Kazik i Żadan są bardziej wiarygodni niż papież.