Jedną z konsekwencji nazizmu była długotrwała nieobecność w repertuarze dzieł kompozytorów prześladowanych bądź zamordowanych z powodu pochodzenia lub estetyki nieodpowiadających ideologii narodowosocjalistycznej, która ich utwory określała mianem Entartete Musik, muzyki zdegenerowanej. Na szczęście twórczość ta coraz częściej staje się muzyką odzyskiwaną.
Zachęcamy do odsłuchania któregoś z licznych nagrań „Śpiewaków norymberskich”. Okoliczności przyrody sprzyjają, a z wizytą w Deutsche Oper warto zaczekać, aż nowa inscenizacja okrzepnie pod batutą Stenza lub aż produkcję przejmie nowy dyrygent.
W związku z napaścią zbrojną na Ukrainę Rosję spotykają sankcje – część z nich jednak uderza nie tylko w reżim Putina i wspierające go osoby, ale w rosyjską kulturę oraz artystów i artystki. A to budzi wątpliwości.
Na koncercie z cyklu poświęconego laureat(k)om Konkursu Wieniawskiego skrzypaczka Weriko Czumburidze po raz kolejny dowiodła, że nie osiadła na laurach, a do tego pokazała, że z Ketewan Sepaszwili tworzą fenomenalny duet.
„Wszelka muzyka, która dostanie się między te cztery instrumenty, ulega niezmiernemu wysubtelnieniu” – pisał Witold Gombrowicz w „Dzienniku” o późnych kwartetach smyczkowych Beethovena. Znakomicie można odnieść te słowa do festiwalu Krzyżowa-Music.
Bawarskie Radio nie nada w tym roku transmisji z Zielonego Wzgórza. Dysponujemy jednak licznymi nagraniami Wagnerowskich oper zarejestrowanych w czasie Festiwalu, wśród których bez problemu można znaleźć naprawdę wybitne.
„Bez Verdiego nie byłoby opery” i „opera to Verdi” – to jedne z wielu klisz powielanych przez wykonawców i słuchaczy. Ten stereotyp znajduje jednak wyraźne odzwierciedlenie w liczbach.
Śpiewaczki zwykły określać partię tytułową w „Turandot” jako „voice killer”. W rzeczy samej, niektóre głosy ta rola zrujnowała, ale inne wzbogaciła, zarówno w przenośni, jak i dosłownie!
Hermann Abendroth to nieco zapomniany dzisiaj uczeń legendarnego wagnerowskiego kapelmistrza Felixa Mottla, a zatem kontynuator tradycji wykonawczych niemieckiego romantyzmu.
Coraz więcej osób protestuje przeciwko odpalaniu sztucznych ogni – z uwagi na mizerność efektu w porównaniu ze sporym zagrożeniem dla ludzi i zwierząt. Rezygnacja z pewnego rodzaju fajerwerków może okazać się korzystna dla słuchu nie tylko pod względem imprezowym i medycznym, ale również artystycznym, a do tego zaskakująco przyjemna.
Większość uzależnień stanowi mniej lub bardziej wstydliwą tajemnicę (choć nierzadko poliszynela). Do nielicznych wyjątków należy uzależnienie od opery, które dotknięci nim ludzie zwykle eksponują z dumą. Czerniakow wykorzystał ten fakt do stworzenia znakomitego spektaklu.
Bieżący sezon w Teatrze Wielkim–Operze Narodowej jest bardzo szczególny: na całą jego pierwszą połowę nie zaplanowano ani jednej premiery operowej (co nie zdarzyło się od wielu lat). Tym większą uwagę przykuła więc inscenizacja „Carminów Buranów” Orffa.
Otto Nicolai karierę kompozytorską zrobił pośmiertnie i to jednym utworem – „Wesołymi kumoszkami z Windsoru”. Przy okazji 170-lecia ich prapremiery berlińska Staatsoper udowadnia, że kumoszki wciąż są żywe i pełne werwy.
O Bogdanie Paprockim w latach 50. dość powszechnie zaczęto pisać „najlepszy polski tenor”. Owszem, tego rodzaju kwantyfikatory, podobnie jak obietnice wyborcze, nic nie kosztują, a więc bywają nadużywane. W tym przypadku jednak takie określenie wydaje się o tyle zasadne, że Paprocki faktycznie najpierw został jednym z filarów zespołu Opery Śląskiej w Bytomiu, a później Opery Warszawskiej.
Po premierze „Mocy przeznaczenia” Verdi pisał do przyjaciela: „Śpiewacy niekoniecznie muszą idealnie wypaść technicznie, ale muszą czuć i rozumieć słowa oraz umieć oddać ich znaczenie”. Na ile zdanie to można odnieść do dyrygenta i reżysera, pokazuje inscenizacja „Mocy…” w Deutsche Oper.