Przed nami jeszcze wybory prezydenckie, tam też będziemy gotowi; wygramy je, to nasza obietnica”, mówił podczas wieczoru wyborczego Grzegorz Schetyna. Na usta ciśnie się pytanie: co, u licha, ma znaczyć „też”?
Szanowni Państwo! Finisz kampanii wyborczej to prawdziwy festiwal nie tylko – z jednej strony – obietnic, a z drugiej, „kompromatów” wymierzanych przeciwko politycznym przeciwnikom. To także festiwal rozmaitych pojęć, którymi próbują nas czarować partie – demokracja, suwerenność, równość, wolność, solidarność, ekologia, postęp, przedsiębiorczość, wspólnota.
Grzegorz Schetyna ogłosił nowe pomysły na pokonanie PiS-u. W tej chwili nie ma to jednak znaczenia. Najważniejsze pytanie po stronie opozycji brzmi inaczej: czy lider PO będzie w stanie zapanować nad partyjnymi kolegami? Mam wątpliwości.
Zza porażki Schetyny wyłania się ciekawy obraz. Koalicji Europejskiej udało się przyciągnąć wyborców lepiej zarabiających – i to nawet jeśli są oni beneficjentami transferów socjalnych realizowanych przez Prawo i Sprawiedliwość.
Tusk może być intelektualnie dziesięć kroków przed polską sceną polityczną, ale to Kaczyński jest bardziej charyzmatyczny. Swoim wyborcom jest w stanie wytłumaczyć każdy manewr.
Robert Biedroń pozostaje zagadką. Na ile jego popularność wynika z realnego społecznego zainteresowania, a na ile jest „podkręcana” przez media?
W Polsce niechęć do uchodźców oraz stygmatyzacja w debacie publicznej postępuje mimo ich faktycznej nieobecności. A może właśnie z tego powodu.
Na jednym ze starych rysunków Andrzeja Mleczki idący pośród chaosu brzydoty mężczyzna powtarza sobie: „Należę do obszaru kultury europejskiej. Należę do obszaru kultury europejskiej!”. Do pierwszych listopadowych nocy sejmowych wydawało się, że ten rysunek to już tylko znak dawnych czasów.
Debata między Ewą Kopacz a Beatą Szydło wywołała we mnie przede wszystkim wrażenie banału. Żadna z kandydatek nie przedstawiła czegoś, co można by nazwać myślą polityczną, która łączy poszczególne pomysły.
Szanowni Państwo, perspektywa każdych wyborów wiąże się z nadzieją, że tym razem będziemy po prostu głosować, zamiast bawić się w matematyków. To znaczy, że zastanawiając się, na kogo oddać głos, nie będziemy kalkulować, jak wprowadzić na państwowy urząd „mniejsze zło”, lecz skreślimy osobę (lub partię), którą faktycznie chcemy w tej roli zobaczyć. To oczywiście podejście […]
Od kilku lat nie jestem w stanie traktować wyborów parlamentarnych jako święta demokracji. Te nadchodzące nie są wyjątkiem.
„Nie ma Wolności bez Solidarności”. Dobrze znamy to hasło wypisane na sztandarach ruchu społecznego, który przyniósł nam wolność. Warto zastanowić się, czy między wolnością i solidarnością nie zachodzi jakiś związek fundamentalny – nie historyczny, odnoszący się do wydarzeń sprzed ćwierćwiecza, lecz uniwersalny. Pisze Piotr Sztompka.
Unia ani nie jest polityczną jednością, ani nie ma wspólnej strategii. Prowadzi to do szeregu błędów w postępowaniu wobec Kijowa i Moskwy. Nad działania militarne i wsparcie finansowe niepotrzebnie przedkłada się sankcje gospodarcze, mogące odbić się rykoszetem m.in. na Polsce – twierdzi François Heisbourg, wybitny analityk polityczny.
Aktywiści miejscy to nie partyjni politycy. Owszem, są wrażliwi na nierówności społeczne, na bylejakość funkcjonowania urzędów. Proponują bezcenną postawę służby. Ale nie mają kompetencji do wypracowywania politycznych kompromisów i rządzenia, przekonuje Hanna Nowak-Radziejowska, animatorka kultury.
Od lat mówimy o kryzysie demokracji, braku zaufania do partii politycznych, niskiej frekwencji wyborczej i rozczarowaniu demokratycznym procesem politycznym. Czy pojawienie się ruchów miejskich, które coraz chętniej angażują się w lokalną politykę, może ten obraz zmienić? Odpowiedzi pełne są ambiwalencji, przekonuje Adam Puchejda z „Kultury Liberalnej”.