Szanowni Państwo! Sejm X kadencji rozpoczął już swoją pracę, a jednym z głównych tematów na początek nowych rządów będą sprawy przywracania praworządności i rozliczania nadużyć w ostatnich ośmiu latach. W orędziu w czasie pierwszego posiedzenia Sejmu prezydent Andrzej Duda zapowiedział, że nie zgodzi się „na żadne obchodzenie czy naginanie prawa”. Deklaracja ta wywołała błyskawiczne komentarze, […]
Czy można przywrócić praworządność, „zerując” Trybunał Konstytucyjny? A jeśli nie, to od jakich instytucji zacząć naprawianie państwa prawa? Jak rozliczać działania z ostatnich ośmiu lat skutecznie, a nie populistycznie – dyskutują Ewa Łętowska i Wojciech Sadurski.
Czy można rozliczyć sędziów Trybunału Konstytucyjnego za to, że lekarze boją się przeprowadzać legalne aborcje? Czy sędziowie, policjanci, urzędnicy ponoszą odpowiedzialność za to, że nie przeciwstawiają się presji, tylko ulegają naciskom politycznym? Rozliczenia są możliwe? I czy warto krzyczeć „będziesz siedział”? – na te pytania odpowiada profesor prawa Ewa Łętowska.
Wojna w Ukrainie na nowo postawiła problem ukarania zbrodniarzy wojennych. W ten sposób znakomita książka Pawła Machcewicza i Andrzeja Paczkowskiego o rozliczeniach po 1945 roku nabiera zupełnie nowego znaczenia i wskazuje możliwe rozwiązania.
Udało się przekonać część wyborców, że to „najważniejsze wybory od 1989 roku” i, co było widać choćby w Warszawie, bazując na emocjach antypisowskich, zmobilizować ich do oddania głosu. PiS łatwo dało się wmanewrować w narrację, że to w Warszawie rozegra się główna bitwa. To błąd, który dziś pozwala Koalicji Obywatelskiej ubierać się w szaty zwycięzców, pomimo dość słabego wyniku w wyborach do sejmików.
Szanowni Państwo, śmierć Zygmunta Baumana w początkach roku sprowokowała powrót dyskusji na temat jego wkładu w światową filozofię i socjologię. Wyrażane ponad granicami opinie koncentrowały się głównie wokół jego koncepcji płynnej nowoczesności, a także głośnej książki „Nowoczesność i Zagłada” wydanej w 1989 r. Zastanawiano się m.in., na ile proponowane przez niego koncepcje wciąż tłumaczą współczesne […]
Bauman stwierdzał, że chronicznym atrybutem „ponowoczesnego” stylu życia jest „niespójność, niekonsekwencja postępowania, fragmentaryzacja i epizodyczność rozmaitych sfer aktywności jednostek”. I, ku zgrozie konserwatywnej prawicy, przedstawiał charakterystykę czterech wzorów „ponowoczesnej” osobowości jako spacerowiczów, włóczęgów, turystów i graczy. Propozycje te znajdowały się na antypodach myślenia o społeczeństwie w kategoriach „bohaterów narodu” lub „zdrajców ojczyzny”.
„Całe jego myślenie wyrasta z jego doświadczeń w latach 40. Z rewolucji, w której uczestniczył, a która miała przez krew i przemoc stworzyć nowy świat. To była próba destrukcji fundamentalnej tożsamości ludzkiej w imię jakiegoś widma człowieka, o którym nic nie wiemy. I do tego wszystkiego nie miał odwagi autor «Płynnego lęku» się później przyznać, a jego interpretacje są w jakimś sensie kontynuacją dawnego stylu myślenia”.
Skandale pedofilskie wiele mówią o polskim Kościele i polskiej kulturze. Polski Kościół zmuszają do odkrycia, że apokaliptyczna intuicja św. Pawła: „Gdzie jednak wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska” (Rz 5, 20) ma swój ciemny rewers: tam, gdzie łaska wydaje się rozlewać – upada komunizm i nastaje liberalna demokracja – wzmaga się grzech.
Jacek Głażewski Protokół rozbieżności. O listach Giedroycia i Miłosza W ostatnim, 637. numerze „Kultury” – wydrukowanym już po śmierci redaktora – Czesław Miłosz opublikował krótkie wspomnienie, w którym opisał swoje pierwsze chwile w domu przy avenue de Corneille, wewnętrzne napięcie towarzyszące tygodniom spędzonym w izolacji i zamknięciu oraz zarysował ocenę dorobku całego zespołu redakcyjnego. Przedziwne […]
Jarosław Kuisz Ognista relacja. O listach Iwaszkiewicza i Miłosza Listy Iwaszkiewicza i Miłosza to ukoronowanie serii korespondencji związanej z Noblistą, wydanej przez „Zeszyty Literackie” Namiętność Jaką aurę musiał roztaczać Iwaszkiewicz, że młodzi nonkonformiści nie tylko do niego lgnęli, ale dosłownie zawierali znajomość na kolanach? W nienaturalnej postawie uniżoności poznaje go nie tylko Czesław Miłosz. Całe […]
Listy Miłosza i Andrzejewskiego to przede wszystkim rozmowa twórców i zderzenie nie tyle dwóch politycznych strategii, co dwóch pisarskich postaw.
Z Barbarą Toruńczyk o Czesławie Miłoszu rozmawiają Karolina Wigura i Jarosław Kuisz