Równo tydzień temu, 4 maja, obchodzono na świecie 100. rocznicę urodzin zmarłej przed 10 laty Jane Jacobs. Fakt ten przeszedł w Polsce w zasadzie bez echa, mimo że wiele z tematów, które poruszała, jest wciąż aktualnych.
W ostatni czwartek marca 2016 r. odeszła nagle Zaha Hadid, jedyna stararchitektka na świecie. Pozostawiła po sobie pustkę, ale jednocześnie krzepiące przesłanie, które można odczytać z jej drogi życiowej.
W trwającej debacie na temat ochrony powojennego modernizmu często umyka jeden z celów tej ochrony – zachowanie materialnej autentyczności budynków.
Czy przedrostek „soc-” (socrealizm, socmodernizm) musi wywoływać od razu złe skojarzenia? Historii się nie wybiera. A powinnością konserwatorów jest przechowanie jej materialnych nośników, jakimi są zabytki.
Z projektowanymi obiektami zawsze był ten problem, że zanim zostały zrealizowane, pojawiały się na wizualizacjach. Siła rażenia tych z pozoru niewinnych materiałów bywa na tyle duża, że może rykoszetem trafić w to, co przedstawia.
Jeden z XVI-wiecznych bon motów, które wciąż powtarza się na wydziałach architektury, mówi: „l’architecture, c’est l’art de bien bâtir” (fr. architektura to sztuka dobrego budowania). Niezależnie od tego, czy uznamy go za wciąż aktualny, warto zapytać, co kiedyś go takim czyniło.
Dworzec Centralny przez 40 lat nie miał łatwego żywota. Nawet tuż po otwarciu sprawiał wrażenie konstrukcji z jednej strony nieukończonej, z drugiej zaś nieco przestarzałej. Następne dekady przyniosły bardzo intensywną eksploatację i nieliczne prace remontowe. Najnowsza rewitalizacja z kolei pokazała, że gospodarz zupełnie nie odnajduje się w architekturze tego budynku.
Zmiana w Radzie Ministrów zawsze zwiastuje nowe plany i perspektywy. Pytanie jednak, jak daleko owe zmiany zajdą i czy dotychczasowe apolityczne dokumenty zostaną utrzymane w mocy?
Tegoroczna edycja stołecznego festiwalu przypomina o czasie, kiedy architekci i urbaniści, dźwigając Warszawę z ruin, mogli realizować najśmielsze koncepcje. Pokazuje również, że tytaniczny wysiłek Biura Odbudowy Stolicy może stać się osnową jednej z najważniejszych warszawskich opowieści.
Od dawna w Warszawie toczy się dyskusja na temat dogęszczania zabudowy śródmiejskiej. Temat ten jednak nie przestaje być aktualny, szczególnie w świetle nowych realizacji, co i rusz wciskanych między dotychczasowe budynki.
Jaka jest społeczna rola architektury? Czy poza czystą funkcjonalnością i estetyką może mieć także wymiar ludzki? BETON Film Festiwal 2015 to wydarzenie, które przybliża „inne przestrzenie”, przełamując schemat opowiadania o architekturze wyłącznie poprzez obrazy budynków.
Realizacja projektu Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016 zbliża się nieubłaganie. Jak będzie prezentować się w tej roli stolica Dolnego Śląska? Z tym pytaniem mierzy się MIASTOmovie:Wro. Druga edycja festiwalu za pomocą kina opowiada nie tylko o architekturze, lecz także o szeroko pojętym zarządzaniu miastem.
Rzeczywistość zaczyna być coraz trudniej odróżnialna od tej, którą widzimy na ekranach naszych tabletów. Wpływa to bardzo silnie na sposób odbierania przestrzeni oraz rodzi co najmniej dwa pytania: czy możliwe jest dziś jeszcze stworzenie miejsca, które nie będzie miało jakiejś wirtualnej nadbudowy oraz jak nawiązać relacje z tą „realną” przestrzenią?
Jeszcze przez tydzień w Zachęcie można spróbować przenieść się do gomułkowskiej rzeczywistości, obserwując relikty nadziei i lęków, którymi wówczas żyło społeczeństwo. „Kosmos wzywa!” to opowieść o mariażu sztuki i nauki w epoce dążącej do nowoczesności za wszelką cenę.
Stowarzyszenie Saski 2018, pragnąc odtworzyć w miniaturze pierzeję Pałacu Saskiego, buduje heterotopię, której zadanie kończy się na stworzeniu swoistej iluzji świata. Czy w tym reprezentacyjnym, monumentalnym projekcie przedstawionym w Parku Miniatur Województwa Mazowieckiego jest miejsce na potrzeby i problemy mieszkańców Warszawy?