W swoim nominowanym do Oscara fabularnym debiucie węgierski reżyser spogląda na Zagładę – niemal dosłownie – oczami kogoś, kto trafił na samo dno jej piekła. Czy balansując między dosłownością a symbolizmem, przybliża on widza do tego doświadczenia, czy może mu w tym przeszkadza?
Na przełomie lat 50. i 60. niedoświadczony prokurator kieruje we Frankfurcie nad Menem śledztwem w sprawie morderstw dokonywanych w Auschwitz. Gdy zdaje sobie sprawę z ogromu zbrodni, ogarnia go obsesja ukarania winnych.
Jak można było palić ludzi w piecach, jak można robić z tego kartki, jak można robić album z kartek z palonymi ludźmi? Ponieważ wydarzenia dzieli czas, jakościowa różnica między nimi znika.
Kim tak naprawdę byli oficerowie, ludzie pracujący w obozach koncentracyjnych? Amerykański reżyser Paul Bargetto wraz z grupą teatralną Trans-Atlantyk starają się odtworzyć sytuacje ze zdjęć Karla Höckera, adiutanta Rudolfa Hössa, komendanta obozu Auschwitz-Birkenau.
Czy samobójstwo musi mieć sens? O tajemniczych i kontrowersyjnych okolicznościach śmierci Primo Leviego opowiada filozof Jan Tokarski.
„Strefa interesów”, najnowsza powieść Martina Amisa, to jego najlepszy utwór od ponad dwóch dekad. Rozgrywająca się w fikcyjnym obozie koncentracyjnym czarna komedia każe na nowo zastanowić się, jak pisać o Holokauście.
Czy w Auschwitz, tym anus mundi, oprawca mógł wieść normalne życie? Odpowiedź, jaką znajdziemy w „Strefie interesów” – okrzykniętej przez krytykę najlepszą powieścią Amisa od dwóch dekad – idzie całkowicie w poprzek dotychczasowym sposobom myślenia o Zagładzie.
O planowanej „wizycie roboczej” Władimira Putina na Węgrzech i o „prywatno-publicznym” skandalu z 70. rocznicą wyzwolenia obozu Auschwitz w tle pisze Magdalena M. Baran.
Autor przyznaje, że dialogi są wybrane. Nie wyjawia, według jakiego klucza, lecz przypuszczalnie wybrał najinteligentniejsze i najboleśniejsze. Brzmią one prawdziwie i przekonująco, ale nie reprezentują wszystkich, a nawet wątpię, czy większość szczątkowych poholokaustowych rodzin – pisze o „Oskarżam Auschwitz” Henryk Grynberg.
O polskim antysemityzmie, przemianach relacji polsko-żydowskich oraz roli, jaką może odegrać Muzeum Historii Żydów Polskich, mówi prezes Fundacji im. Stefana Batorego.
Jak poradzić sobie z bolesną pamięcią o Auschwitz, w którym było się więźniem? Otto Dov Kulka, historyk i namiętny czytelnik Kafki, który trafił do obozu zagłady, mając kilkanaście lat, opisuje dwie strategie – zbudowanie własnej mitologii lub zamknięcie własnego doświadczenia w naukowy dyskurs. Obie okazują się jednak złudne.
„Kora” Georges’a Didi-Hubermana zaczyna się od zdjęcia trzech skrawków brzozowej kory. To początek wyprawy do Auschwitz i pierwszy obraz, który towarzyszy filozoficznej medytacji nad tym, co niewyobrażalne.
Obok tekstów Primo Leviego jej książki należą do najważniejszych dzieł literatury, opisującej grozę i potworność hitlerowskich obozów zagłady. Stanowcza, niezależna, pełna przekory. Kim była Charlotte Delbo? Na to pytanie próbują w swej książce odpowiedzieć Violaine Gelly i Paul Gradvohl.
Błyskotliwe osiągnięcia Jacka Protasiewicza, Tadeusza Zwiefki i Michała Kamińskiego rodzą pytania o wpływ „Czterech pancernych i psa” na eurowybory. Czy nie czas, by do polityki weszło pokolenie wychowane na innym repertuarze?
Niektóre książki mają swój rodowód w więzieniu. Wartości, takie jak prawa człowieka, wolność słowa, wyrastają czasem bezpośrednio z doświadczenia przemocy. Nauki społeczne nie zawsze są „theory driven” i czasem biorą swój początek z doświadczenia życiowego badacza.