Węgry Viktora Orbána były wielokrotnie przedstawiane przez różnych polityków prawicy jako wzór do naśladowania. Co obecnie oznaczałoby zrealizowanie hasła o „Budapeszcie w Warszawie”?
Społeczeństwo polskie było i jest różne od węgierskiego. Kiedy w latach 80. my mieliśmy kilkumilionową „Solidarność”, Węgrzy mieli zaledwie kilkudziesięcioosobową opozycję, złożoną ze stołecznej inteligencji. Na Węgrzech ośrodkiem opozycyjnym w naturalny sposób jest umiędzynarodowiony, czy nawet kosmopolityczny Budapeszt. W Polsce podziały wyglądają zupełnie inaczej, co pokazały ostatnie wybory prezydenckie.
Dyplomata to taki człowiek, który dwa razy się zastanowi, zanim nic nie powie”, twierdził Winston Churchill. Gdyby przyjąć tę definicję, trzeba uznać, że w relacjach między USA i Chinami dyplomacja szybko traci na znaczeniu. Widać to wyraźnie także w Polsce. Nasz kraj znalazł się w niebezpiecznie blisko bardzo poważnego konfliktu.
„Czy to się nam podoba, czy nie – Chińczycy już tutaj są. Dlatego nie możemy się zachowywać jak te przysłowiowe trzy małpki, z których jedna nie słyszy, druga nie mówi, a trzecia nie widzi”, mówi sinolog, dyplomata i dyrektor Centrum Europejskiego UW.
Walczyliśmy o Europę bez granic: liberalną, swobodną, otwartą. Ale okazuje się, że jeżeli ludzie tracą poczucie bezpieczeństwa, odwracają się od haseł liberalnych, stawiają ład i spokój nawet ponad kiesę czy garnek i w ten sposób wpadają w ramiona polityków takich jak Orbán, Kaczyński czy Salvini. To politycy, którzy zarządzają strachem, kapitalizują go politycznie.
„Nie powinniśmy uciekać od współpracy z Chinami, bo to Chiny mają interes w tym, żeby wejść do Polski. Dlaczego z tego nie skorzystać? Nie będzie to jednak proste, bo Chiny to nie jest Święty Mikołaj, który sypie z worka z prezentami”.
O miejscu Polski pod rządami PiS-u w polityce zagranicznej Viktora Orbána pisze dyplomata i profesor Centrum Europejskiego Uniwersytetu Warszawskiego.
Władze Chin ogłosiły niedawno zniesienie trwającej ponad 30 lat niesławnej polityki jednego dziecka. Jaki to będzie miało wpływ na sytuację kraju i czy rzeczywiście demografia jest teraz jego największym problemem?
Krach na chińskich giełdach w ciągu nieco ponad dwóch miesięcy przyniósł inwestorom straty wyceniane na blisko 4 biliony dolarów. To mniej więcej tyle, ile chińskie władze zebrały przez ostatnich kilka dekad w formie rezerw finansowych. Jakie są przyczyny załamania i jakie będą jego długofalowe konsekwencje?
W stosunkach z Chinami Polska ma kłopot, a nawet trwały zgrzyt. Przypadek sprawił, że kamieniem węgielnym naszych stosunków stała się jedna data: 4 czerwca 1989 roku. U nas początek demokracji, tam masakra studentów. Od tej chwili, jak mało kto w Europie, mamy do Chin podejście emocjonalne.
Szanowni Państwo, zza „doniosłych” polskich sporów łatwo nie dostrzec, iż na świecie dzieje się coś naprawdę istotnego. „Banda pięciu” – jak określił je „The Guardian” – rozwijających się państw rzuciła wyzwanie finansowym instytucjom Zachodu. Czy kończy się świat, jaki znamy? Warto zastanowić się, jakie może to mieć znaczenie dla kraju takiego jak Polska. Ale po […]
Szanowni Państwo, po latach medialnej dominacji „sinofobów”, gorąco piętnujących okupację Tybetu, łamanie praw człowieka i niewolniczą pracę za miskę ryżu, do głosu doszli „sinoentuzjaści”, wynoszący pod niebiosa chińską drogę rozwoju i gotujący się na nadejście „pax sinica”. W dyskursie giną rzeczowe, obiektywne głosy, których potrzebujemy najbardziej – pozbawione tak zacietrzewienia, jak i serwilizmu. O Chinach […]
Z Bogdanem GÓRALCZYKIEM rozmawia Paweł MARCZEWSKI
Podpisane w grudniu 2011 r. w Pekinie przez prezydentów Polski i Chińskiej Republiki Ludowej wspólne oświadczenie w sprawie ustanowienia partnerskich stosunków strategicznych to deklaracja, która ma istotne znaczenie zarówno symboliczne, jak i praktyczne. Chiny, wraz z rosnącą pozycją kraju w gospodarce światowej, szukają swojego miejsca w różnych częściach globalnej rzeczywistości. Inicjator polityki otwarcia Chin, Deng Xiaoping, akcentując konieczność stopniowego, wyważonego wprowadzania reform, mówił, że „przechodząc przez rzekę, trzeba czuć kamienie pod stopami”.