Świątynia sztuki i bólu. Recenzja dokumentu „Całe to piękno i krew” w reżyserii Laury Poitras
Nagrodzony Złotym Lwem na Festiwalu w Wenecji dokument to traktat o cierpieniu jako źródle sztuki – a zarazem protest przeciw instytucjom nim kupczącym.
Nagrodzony Złotym Lwem na Festiwalu w Wenecji dokument to traktat o cierpieniu jako źródle sztuki – a zarazem protest przeciw instytucjom nim kupczącym.
W programie tegorocznego festiwalu nie zabrakło filmów o potrzebie samookreślenia czy esejów o Europie Wschodniej. Uderzająca była też tendencja dokumentalistów do tworzenia pełnometrażowych opowieści o swoich bliskich.
Pierwszy dokument Andrei Arnold to surowa obserwacja życia mlecznej krowy na farmie hodowlanej. O tym, czy za pomocą środków filmowych można dotrzeć do duszy zwierząt, rozmawia z reżyserką Grzegorz Brzozowski.
Film Frammartino to wyjątkowe, poetyckie spojrzenie pod podszewkę włoskiego boomu gospodarczego: to opowieść o trwaniu mitów, których źródłem jest więź z naturą.
Nic nie działa tu, jak powinno, a jednak wszystko jakoś funkcjonuje. Brzmi znajomo? Magazyn sfilmowany przez Łukasza Kowalskiego w „Lombardzie” ma zadatki na metaforę naszej rzeczywistości.
Jak zareagował ukraiński teatr na wybuch wojny? Czy proces przygotowywania spektaklu może uzdrawiać z traum – także tych wyniesionych z prywatnych wojen ze światem pełnym uprzedzeń?
Nagrodzony w Cannes film o wędrówce osiołka to opowieść o egzystencji łączącej jej ludzkich i poza-ludzkich bohaterów, rozpiętej między utraconą czułością a nieuchronnością śmierci.
Jak bardzo pojemna może okazać się forma dokumentu? Czy możemy dzięki niej przekroczyć granice międzygatunkowe, współodczuwać z rzeką jako żywą istotą lub doświadczyć metamorfozy wirtualnego ciała?
Dokument Pawła Łozińskiego to zachęta do nawiązania kontaktu z przypadkowo napotkanymi ludźmi – oraz dowód na to, że aby nakręcić głęboki film, nie trzeba wychodzić z domu.
Wśród filmów zakończonego właśnie w kinach – a otwartego w przestrzeni wirtualnej – festiwalu znajdziemy przegląd środków, jakimi dysponuje współczesny dokument, by uchwycić pamięć o tych, którzy na co dzień pozbawieni są głosu.
Nagrodzony Orłem oraz Srebrnym Rogiem na KFF dokument to widokówka z posowieckiej rzeczywistości, która jawi się jak krajobraz po ekologicznej i społecznej apokalipsie.
Terapeutyczna relacja z ośmiornicą, dziennikarska walka ze skorumpowanym państwem, szpiegowanie w domu pogodnej starości – to tylko niektóre z tematów dokumentów nominowanych w tym roku do Oscara.
W jaki sposób mogą kształtować nas ekologiczne problemy najmniejszego kraju Afryki?
Opowieść o chińskim serwisie streamingowym, ludziach głębin oraz początkach kariery Władimira Putina to tylko niektóre z dokumentów, które mamy okazję nadrobić w tym tygodniu pomimo społecznej izolacji.
W filmie dokumentalnym o pedofilii w Kościele, Tomaszowi Sekielskiemu udało się uniknąć największego zagrożenia – zacietrzewienia czy radykalizmu, które pozwoliłyby łatwo zbyć jego pracę jako wyraz „antykościelnej histerii”. To bardzo dobrze, bo „Tylko nie mów nikomu” radykalizmu nie potrzebuje. Tu same fakty są wstrząsające.