Nic nie działa tu, jak powinno, a jednak wszystko jakoś funkcjonuje. Brzmi znajomo? Magazyn sfilmowany przez Łukasza Kowalskiego w „Lombardzie” ma zadatki na metaforę naszej rzeczywistości.
Jak zareagował ukraiński teatr na wybuch wojny? Czy proces przygotowywania spektaklu może uzdrawiać z traum – także tych wyniesionych z prywatnych wojen ze światem pełnym uprzedzeń?
Nagrodzony w Cannes film o wędrówce osiołka to opowieść o egzystencji łączącej jej ludzkich i poza-ludzkich bohaterów, rozpiętej między utraconą czułością a nieuchronnością śmierci.
Jak bardzo pojemna może okazać się forma dokumentu? Czy możemy dzięki niej przekroczyć granice międzygatunkowe, współodczuwać z rzeką jako żywą istotą lub doświadczyć metamorfozy wirtualnego ciała?
Dokument Pawła Łozińskiego to zachęta do nawiązania kontaktu z przypadkowo napotkanymi ludźmi – oraz dowód na to, że aby nakręcić głęboki film, nie trzeba wychodzić z domu.
Wśród filmów zakończonego właśnie w kinach – a otwartego w przestrzeni wirtualnej – festiwalu znajdziemy przegląd środków, jakimi dysponuje współczesny dokument, by uchwycić pamięć o tych, którzy na co dzień pozbawieni są głosu.
Nagrodzony Orłem oraz Srebrnym Rogiem na KFF dokument to widokówka z posowieckiej rzeczywistości, która jawi się jak krajobraz po ekologicznej i społecznej apokalipsie.
Terapeutyczna relacja z ośmiornicą, dziennikarska walka ze skorumpowanym państwem, szpiegowanie w domu pogodnej starości – to tylko niektóre z tematów dokumentów nominowanych w tym roku do Oscara.
W jaki sposób mogą kształtować nas ekologiczne problemy najmniejszego kraju Afryki?
Opowieść o chińskim serwisie streamingowym, ludziach głębin oraz początkach kariery Władimira Putina to tylko niektóre z dokumentów, które mamy okazję nadrobić w tym tygodniu pomimo społecznej izolacji.
W filmie dokumentalnym o pedofilii w Kościele, Tomaszowi Sekielskiemu udało się uniknąć największego zagrożenia – zacietrzewienia czy radykalizmu, które pozwoliłyby łatwo zbyć jego pracę jako wyraz „antykościelnej histerii”. To bardzo dobrze, bo „Tylko nie mów nikomu” radykalizmu nie potrzebuje. Tu same fakty są wstrząsające.
„Wciąż jest tak, że – ze względu na chwalebne czyny w czasie PRL, ze względu na pamięć o Janie Pawle II czy ze względu na to, że jest wielu porządnych księży – masa ludzi mówi sobie: «To jednak Kościół. Zostawmy to». Taki sposób myślenia trzeba przełamać. Tego Kościół boi się najbardziej”, mówi dziennikarz, autor filmu dokumentalnego o ofiarach księży-pedofilów.
W dokumencie najważniejsza jest prawda – reżyserka filmu „Over the limit” Marta Prus opowiada o władczości, skrytości i sportowych ambicjach oraz o różnicach między Wschodem a Zachodem.
Romans z internetowym oszustem, zaręczyny w grupie terapeutycznej czy przegląd nieszczęść rosyjskich kochanków – to tylko niektóre z dokumentalnych ujęć miłości w programie zakończonego właśnie festiwalu.
Gdy w połowie XX w. protestowała przeciwko modernistycznym przemianom miasta, nikt nie zdawał sobie sprawy, że najważniejszą lekcję z jej dorobku będzie trzeba odrobić kilka dekad później. Jane Jacobs to ikona sprzeciwu wobec agresywnej, nieuwzględniającej ludzkich potrzeb urbanizacji.