Dla uzasadnienia swoich wielkomocarstwowych ambicji Kreml instrumentalnie wykorzystuje narracje historyczne. Stanowią one zlepek faktów, kłamstw, przeinaczeń i imperialnej propagandy. Oto vademecum, które pomaga zorientować się w putinowskiej mitologii historycznej.
Niepodległość to za mało – przekonuje nas Rafał Matyja. Aby sprawnie funkcjonować w nowoczesnym świecie, Polacy potrzebują wymyślić na nową swoją wizję historii i modernizacji. Taką, która stroni od anachronicznych stereotypów i nieuzasadnionych kompleksów, za to potrafi uczynić atut z półperyferyjności.
Trwające od początku stycznia protesty w Kazachstanie zwróciły na ten kraj uwagę całego świata. I jednocześnie pokazały, jak mało o nim wiemy. Krzysztof Renik w swojej najnowszej książce „Kazachskie stepy. Ziemie przeklęte?” wyjaśnia rolę tego autorytarnego państwa na geopolitycznej szachownicy. Publikujemy jej obszerny fragment.
Tylko o Bonapartem i Hitlerze napisano więcej prac niż o szesnastowiecznym władcy Filipie II. Głównie dlatego, że władał pierwszym imperium o zasięgu globalnym. Wartość biografii tego opętanego manią kontroli króla polega na ukazaniu przypadkowości, jaka przenika proces sprawowania władzy. Tylko w kiepskich filmach rządzenie wygląda tak, że jacyś ludzie pytają „szefie, to co robimy?”, a szef spokojnym, pewnym głosem wskazuje racjonalne rozwiązania.
Powieść Stasiuka to niemal gotowy scenariusz filmowy ze szczegółowymi scenopisami i wspaniałymi rolami zarówno dla mężczyzn, jak i kobiet. Nie wiem tylko, czy jest odpowiedni polski reżyser. Z epickim rozmachem, którego Polakom na ogół brak. I żeby nie przerysował, co jest w zwyczaju polskiej kinematografii, gdy w grę wchodzi historia.
Szanowni Państwo! 9 grudnia Rada Warszawy zdecydowała o zmianie nazwy znajdującego się w centrum stolicy ronda Dmowskiego na rondo Praw Kobiet. O pomyśle mówiło się już od dawna, ale decyzja i tak wzbudziła kontrowersje. Jego przeciwnicy mówią, że Dmowski jest jednym ze współtwórców polskiej niepodległości, dlatego zmiana jest nieuzasadniona. Zwolennicy mówią, że był zajadłym antysemitą […]
„Każdy z nas może sobie zadać pytanie, czy rzuciłby swoje życie na stos. Nasza wrażliwość nie pozwala nam wyobrazić sobie siebie idących na barykady, by ginąć, a nie tylko pluć na policjantów. Trzeba sobie uświadomić, że gdyby kiedyś nie było tych, którzy to robili, to nie byłoby nas” – mówi prof. Andrzej Nowak.
Spośród najstarszych cywilizacji ludzkich chyba żadna nie pozostawiła śladów robiących tak wielkie wrażenie, jak egipska. Kim byli ludzie, którzy stworzyli te przedmioty? Jak przeżywali swoją rzeczywistość? Jak o niej myśleli? Autor „Pocztu faraonów” pisze o tym z zacięciem i bez zacinania się. Choć nie unika przy tym zabawnych niekonsekwencji.
Czy młodsze pokolenia są uczone nacjonalizmu? W najnowszym odcinku „Prawa do niuansu” rozmawiamy o skrajnych postawach w polskiej szkole i raporcie „Naród w szkole. Historia i nacjonalizm w polskiej edukacji szkolnej”.
Kto powinien być dla nas wzorem? Wybitna postać dla ludzkości czy ktoś z naszego kręgu kulturowego? I dlaczego? Można odnieść wrażenie, że to spory elit. A jednak to nazwy ulic, przy których mieszkamy, pomniki, które mijają dzieci. Spór o symbole staje się tym żywszy, im bardziej bezkompromisowo prezentują swoje stanowisko jego uczestnicy.
Od sześciu lat mamy w Polsce do czynienia z pełzającą zmianą ustroju państwa, z tradycjonalistyczną inżynierią społeczną, z przyuczaniem ludzi do nowej formy podległości. Skutki widać było 11 listopada na ulicach Warszawy oraz na objętej stanem wyjątkowym granicy.
Podstawową cechą książki jest szczerość autora, pisanie na pograniczu – zaryzykuję określenie – wspomnieniowego ekshibicjonizmu. Ten zaskakuje, bowiem autor zawsze zdawał mi się człowiekiem łatwym w kontakcie, uśmiechniętym, raczej pewnym siebie – ale introwertycznym. Tu zaś zdumiewająco się odsłania.
Szanowni Państwo! W ostatnich sześciu latach w sferze publicznej dominował konflikt o demokrację i praworządność. Jeśli jednak spojrzymy nieco głębiej w historię najnowszą, łatwo będzie zauważyć, że owe konflikty znalazły wiele pożywki w sporach historycznych ostatnich trzydziestu lat, które w gruncie rzeczy były sporami o polską tożsamość. Dotyczyły one tego, jaka powinna ona być, gdy […]
Warstwy wyższe dzielą się na prawicowe i lewicowe, na ludzi szlachetnych i ludzi podłych – i tak samo jest z ludem. Nie ma czegoś takiego jak Polak przeciętny, zwykły i uniwersalny.
Spór o Jedwabne, a potem o stosunek Polaków do Żydów w czasie Holocaustu jest najważniejszym sporem ze wszystkich, które mieliśmy w wolnej Polsce.