Szanowni Państwo! Niedługo po premierze dwóch najgorętszych tytułów lata – „Barbie” i „Oppenheimera” – internet obiegło zdjęcie Quentina Tarantino, który po wyjściu z filmu o genialnym naukowcu, twórcy bomby atomowej, kupuje bilet na opowieść o różowym świecie najsłynniejszej lalki świata. Tym samym słynny reżyser podchwycił trend oglądania za jednym posiedzeniem w kinie obu filmów, które […]
Widziałam „Barbie” i „Oppenheimera”. Porównywanie ich uzasadnia jedynie zbieżny termin premier. Wolę pisać o „Barbie”, bo kwestie relacji władzy są dla mnie ciekawsze niż temat pragnienia zemsty.
Czy utrzymanie się przy władzy danej partii politycznej jest dobrem wyższym, które można budować, uwzględniając moralne potknięcia? Być może Jarosław Gowin, filozof z wykształcenia, zadecyduje o tym podczas rozpoczynającego się dzisiaj posiedzenia Sejmu, kiedy to ważyć się będą losy marszałka Terleckiego.
Obok partyjnych wojen podjazdowych w postaci demaskowania afer i czekania na gospodarczą wpadkę PiS-u, prawdziwym sprawdzianem sił będzie zatem Kulturkampf – wojna na idee i symbole. Tu nigdy PiS nie poczuje się ostatecznym zwycięzcą.
Amerykańscy republikanie i brytyjscy konserwatyści – dwie potężne partie z historią sięgającą połowy XIX wieku zostały w ciągu dosłownie kilkunastu miesięcy rozbite przez demagogicznych outsiderów. Wnioski z tej lekcji powinni wyciągnąć także liderzy polskich ugrupowań. Wkrótce może być za późno.
„Polityka zmieniła się w teatr, w którym już o nic nie chodzi, poza samym spektaklem. Wybory stały się karykaturą, a obie strony politycznego konfliktu traktują wyborców jak bezrozumnych idiotów”.
To nie w sferze takiej czy innej strategii gospodarczej, ale raczej w zdolności do generowania nowych idei spoczywa klucz do sukcesu Zachodu w nowym globalnym wyścigu.