Liderzy Stanów Zjednoczonych oraz Iranu, prezydenci Donald Trump i Hasan Rouhani, wymienili kolejną serię wzajemnych pogróżek. Tym razem Rouhani, podczas wystąpienia telewizyjnego, zaapelował do Trumpa, by ten „nie igrał z ogonem lwa”, dodając, że „wojna z Teheranem będzie matką wszystkich wojen”. Trump odpowiedział gniewnym tweetem, którego capslockowa maniera błyskawicznie przysporzyła mu popularności.
Donald Trump wycofał się z tzw. porozumienia nuklearnego z Iranem. Tym samym skapitulował na polu jednej z najważniejszych bitew o zahamowanie rozprzestrzeniania się broni jądrowej. Wbrew apelom europejskich sojuszników, wbrew racjonalnym argumentom i wbrew faktom.
Biały Dom wymienia najwyższych urzędników w tempie, w jakim podłe knajpy wymieniają kucharzy. Dziewięć dni po tym, jak Donald Trump zwolnił sekretarza stanu za pomocą tweeta, ofiarą najnowszego przetasowania stał się Doradca ds. Bezpieczeństwa Narodowego. Co to oznacza? Trump idzie na wojnę – i to niekoniecznie w sensie metaforycznym.
Niektóre prognozy sytuacji demograficznej w Turcji pokazują, że do 2050 r. na terenie tego kraju może być więcej Kurdów niż Turków. Czy przy takich uwarunkowaniach da się budować jednolite państwo oparte na nacjonalizmie?
W dłuższej perspektywie Iran nie uniknie frakcyjnych walk o władzę. Momentem wyzwalającym może być śmierć najwyższego przywódcy, który ma już 78 lat. Okres „bezkrólewia” może wówczas osłabić dominującą formę władzy, a niektórym dać nawet nadzieję na jej zmianę.
40 lat temu Iran był sprzymierzony z Zachodem, był monarchią i rządzili nim świeccy. Mimo to wybuchła rewolucja. Dzisiejszy Iran nie ma nic wspólnego z tamtym. Czy dyskusja o nowej rewolucji ma więc w ogóle sens?
Trwające ponad tydzień protesty w Iranie to największe antyrządowe wystąpienia od czasu tzw. zielonej rewolucji w 2009 r. Choć władze ogłosiły już ich stłumienie, możliwe, że zapoczątkują poważniejszą serię zmian. Pytanie, czy w takim kierunku, o jaki walczyli protestujący.
Jemen stał się polem kolejnej proxy war między Iranem i Arabią Saudyjską. Podczas gdy Saudyjczycy dążą do przywrócenia do władzy sunnickiego reżimu, Iran nieoficjalnie wspiera szyicką rebelię Hutich. W ostatnich miesiącach konflikt przybiera jednak niebezpieczne natężenie.
Czy nowy władca Arabii Saudyjskiej, książe Mohammad bin Salman, który wywołał już wojnę w Jemenie i zdestabilizował relacje z Katarem, a obecnie wchodzi na ścieżkę kolizyjną z Iranem, będzie twórcą nowej wielkiej Arabii, czy jej ostatnim przywódcą?
Czy muzułmanin, który popełnia akt terroru w imię islamu, jest muzułmaninem prawdziwym i pełnym, nawet jeśli całe swoje życie był daleki od wiary, a muzułmaninem nieprawdziwym, nie-do-końca muzułmaninem, jest muzułmański liberał?
Podczas swojego przemówienia na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ prezydent Trump w ostrych słowach zaatakował Iran i skrytykował zawarte z nim w 2015 r. porozumienie nuklearne. Nie wydaje się jednak, by wiedział, co chce osiągnąć ani jakie będą tego skutki.
Pisząc o „radykalnym imperium irańskim”, Kissinger odwołuje się do mitu, który byłby zupełnie niedorzeczny, gdyby nie był tak groźny: mitu konfrontacji islamu z Zachodem – utrwalanej przez Huntingtona i Kaplana wizji wojny cywilizacji.
Nie widać rychłego zakończenia kryzysu w Zatoce Perskiej. Sytuację, która wymyka się spod kontroli Stanów Zjednoczonych i zaczyna zagrażać amerykańskim interesom w regionie, sprawnie rozgrywa Iran. I wygrywa.
Podczas debaty o ustawach zmieniających polskie sądownictwo kierownictwo PiS odpierało zarzuty o zagrożeniu skrajnym upolitycznieniem wymiaru sprawiedliwości, przywołując „podobne rozwiązania w krajach europejskich”. PiS powołuje się na Zachód, tymczasem istnieje na świecie inny system, który wydaje się do polskiego rozwiązania podobny. Mowa o Iranie.
W latach 70. i 80. zamachów było znacznie więcej niż dziś i ginęło w nich znacznie więcej ludzi (np. ok. 450 w 1988 r.). Dzisiejsze zamachy są skorelowane z niepokojami na Bliskim Wschodzie, z porażkami ponoszonymi przez ISIS, który eksportuje swoją ideologię do Europy i próbuje uderzyć w nasze miękkie podbrzusze. Tu trafia na błędy w europejskiej polityce integracyjnej – szuka ludzi wykluczonych ze społeczeństw i dąży do ich radykalizacji.