Wprowadzenie recepty na pigułkę „dzień po” to kara za grzech nieposłuszeństwa. Bo dziesiątki, jeśli nie setki kobiet regularnie, poczynając od października 2016 r., sprzeciwiają się władzy. Publicznie na tę władzę podnoszą parasolki, grożą jej i wykrzykują swój protest. Wieść idzie w świat, media zagraniczne piszą i trzeba się tłumaczyć. Może więc, jak się je przykładnie ukaże, to położą uszy po sobie?
Przyszłość należy do kobiet, jesteśmy gotowe przejąć władzę. Bo jeśli nie my, to kto? Jaką mamy alternatywę? Przecież ten rząd nigdy nie przyzna się do błędu, nie rozpocznie dialogu, nie wyjdzie do nas – do swojego suwerena. Bo tej władzy wydaje się, że wygrywając wybory, zyskała życie wieczne. Trzeba jej przypomnieć, że wszyscy jesteśmy śmiertelni, nad trumną PiS-u też kiedyś staniemy.
W książce Fiedorczuk może przejrzeć się niemal każda matka. Autorka opisuje doświadczenia przeciętnych, zwykłych kobiet, których historie i frustracje znajdą ujście prędzej na forum kobiecym, niż w prasie lifestylowej. A to przecież tych zwykłych matek jest najwięcej, i nikt ich nie słucha, nikt ich nie broni.
Ten rząd wprost, za pomocą bardzo jasnych komunikatów, pokazuje, co myśli o kobietach i naszym bezpieczeństwie. Co więcej, jest też przygotowany na nasz sprzeciw. A czy my jesteśmy gotowe się z tym pogodzić?
Zamiast mieszać Natalię Przybysz z błotem, powinniśmy podziękować jej za odwagę, bo powiedziała głośno o czymś, co tysiące kobiet co roku w Polsce robią po cichu.
Trzeba przyznać, że coś się PiS-owi udało. Doprowadził do pierwszej w historii ogólnopolskiej akcji protestacyjnej kobiet. Nawet władze komunistyczne nie mają na koncie takiego sukcesu.
Polska nie stanie się drugim Salwadorem, nie zacznie za dokonywanie aborcji zamykać kobiet i lekarzy w więzieniach. Ale nie o zamykanie chodzi pisowskiemu rządowi, jedynie o stworzenie takiej możliwości.
Przypominamy ostatnie teksty z „Kultury Liberalnej” dotyczące zmian w prawie aborcyjnym.
Możliwe, że machina będąca początkiem końca praw kobiet ruszy już w tym tygodniu. Nie można tego przeoczyć. Jeśli mamy stać się ofiarami, to raczej ofiarami bezwzględności aroganckiej władzy niż naszego zaniechania.
Świat się zmienia, kobiety odnoszą fantastyczne sukcesy w polityce, sporcie, literaturze, a my tracimy energię na zastanawianie się, czy karmienie w miejscu publicznym jest nieprzyzwoite.
Polski rząd i prezydent prezentują postawę zen. Dlaczego? Bo mogą. Mogą nie wiedzieć, nie mieć zdania, nie wypowiadać się, nie przejmować, mieć gdzieś. Pozwala im na to najważniejsza osoba w państwie.
To nie jest felieton, to wezwanie do działania. We wtorek, 5 lipca, organizacje pro-life złożą w sejmie projekt całkowicie zakazujący aborcji. Zebrały pod nim pół miliona podpisów.
Znamienne, że na kilka dni przed Marszem Godności do sieci trafia absurdalna i obraźliwa propozycja „intercyzy” małżeńskiej, oparta rzekomo na prawie biblijnym.
Prawa kobiet w Polsce to świetny temat zastępczy, zwłaszcza gdy rządzącym nie wychodzi rządzenie.
Obecny rząd zdaje się nie wiedzieć, czyje ręce dźwigają ten kraj. Może jak odmówią dźwigania, to rząd się ocknie? Bo inaczej będzie jak w tytule tego felietonu.