Trwa jesienna zbiórka
na działalność Kultury Liberalnej.
Weź udział!
Czego potrzebujemy?
Co dostajesz w zamian?
Kultura Liberalna jest tygodnikiem wydawanym społecznie, to znaczy ukazuje
się dzięki wsparciu osób takich jak Ty. Bronimy wartości demokratycznych
i wolnościowych. Tworzymy idee dla Polski na przyszłość. Jesteśmy niezależni
od polityków i reklamodawców. Prosimy o to, abyś tworzył lub tworzyła
Kulturę Liberalną wspólnie z nami. Dołącz do grona naszych
comiesięcznych Darczyńców.
Z centrum widać najwięcej
Otto Nicolai karierę kompozytorską zrobił pośmiertnie i to jednym utworem – „Wesołymi kumoszkami z Windsoru”. Przy okazji 170-lecia ich prapremiery berlińska Staatsoper udowadnia, że kumoszki wciąż są żywe i pełne werwy.
O Bogdanie Paprockim w latach 50. dość powszechnie zaczęto pisać „najlepszy polski tenor”. Owszem, tego rodzaju kwantyfikatory, podobnie jak obietnice wyborcze, nic nie kosztują, a więc bywają nadużywane. W tym przypadku jednak takie określenie wydaje się o tyle zasadne, że Paprocki faktycznie najpierw został jednym z filarów zespołu Opery Śląskiej w Bytomiu, a później Opery Warszawskiej.
Po premierze „Mocy przeznaczenia” Verdi pisał do przyjaciela: „Śpiewacy niekoniecznie muszą idealnie wypaść technicznie, ale muszą czuć i rozumieć słowa oraz umieć oddać ich znaczenie”. Na ile zdanie to można odnieść do dyrygenta i reżysera, pokazuje inscenizacja „Mocy…” w Deutsche Oper.
Lato, choć kojarzone w kulturze z sezonem ogórkowym, co roku przynosi wysyp cyklicznych imprez muzycznych od Open’era i Przystanku Woodstock przez festiwale w Sopocie, Opolu i Ciechocinku po Mozartowski w Warszawie, Chopinowski w Dusznikach oraz Chopin i Jego Europa w Warszawie. Na tle takich wydarzeń szczególnie prezentuje Festiwal Krzyżowa-Music.
Książka Metelskiej to wartka opowieść o losach „złotej damy polskiego sportu” i jej męża. A przy tym esej o pasji, trudnej wierności politycznym ideałom i samotności, której taka wierność może być przyczyną.
Na Tajlandię przez pryzmat pozycji władcy, tradycji monarchicznej i rytuałów koronacyjnych patrzy Paweł Majewski.
Nikki Meredith napisała fascynujący reportaż, dokumentując swoje spotkania z kobietami z „Rodziny” Mansona. Na przekór tytułowi książki przedstawia skazane jako osoby, które wpadły w sidła charyzmatycznego lidera i podstępnych okoliczności. Za to potwora tropi w każdym z nas.
Jeśli nazwisko Guglielmi w ogóle jeszcze kojarzy się dziś komuś z operą, to prawdopodobnie z trzema pokoleniami włoskich kompozytorów XVII–XIX wieku. Mało kto pamięta o bliższej nam czasowo śpiewaczce Marghericie Guglielmi, z której dorobkiem warto się zapoznać.
Mimo upływu lat i przyrostu liczby nagrań, ta interpretacja nie zestarzała się ani trochę, a pod względem poziomu wykonawczego dorównać Mozartowskiej ekipie solistów Fricsaya udało się niewielu późniejszym muzykom.
„Otello” to dzieło ikoniczne dla opery włoskiej i emblematyczne dla późnego stylu Verdiego – wyrafinowane harmonicznie, błyskotliwie zinstrumentowane, oryginalne formalnie.
Nadal istnieją teatry operowe, którym zależy – nawet jeśli czasami popłyną z prądem i zaproszą do współpracy tego czy owego celebrytę. Ich postępowanie dowodzi, że nadal można robić znakomitą muzykę, a przy zatrudnianiu śpiewaków kierować się czymś więcej niż tylko obojętną, merkantylną kalkulacją. Do takich teatrów należy berlińska Deutsche Oper, w której mieliśmy niedawno okazję usłyszeć „Parsifala” i „Holendra tułacza”.
„Billy Budd” to pod pewnymi względami najbardziej oczekiwana z produkcji TW–ON zaplanowanych na ten sezon, głównie dlatego, że muzyka Benjamina Brittena pojawia się na polskich scenach operowych niezwykle rzadko.
Na niemieckich scenach opera rosyjska jest bardzo popularna i relatywnie często grywana. Niektóre tytuły, w Polsce właściwie nieznane, jak na przykład „Carska narzeczona” Nikołaja Rimskiego-Korsakowa od wielu dziesięcioleci wystawiane są w Niemczech z rekordową częstotliwością, kiedyś – zgodnie z niegdysiejszy zwyczajem – po niemiecku („Zarenbraut”), a od jakiegoś czasu w oryginalnej wersji językowej.
„Falstaff” to szczególny przypadek makroansamblu – złożonego z dziesiątki solistów oraz w pewnym sensie całej orkiestry. Chociaż w Staatsoper Unter den Linden dwa z szeregu tych elementów okazały się słabsze od pozostałych, to reszta przedstawienia bez wątpienia działa.
Oferta kulturalna Berlina jest niezwykle szeroka i okres sylwestrowo-noworoczny nie stanowi tu wyjątku.
