Mehta w kreacji, czyli „Otello” w Filharmonii Berlińskiej
„Otello” to dzieło ikoniczne dla opery włoskiej i emblematyczne dla późnego stylu Verdiego – wyrafinowane harmonicznie, błyskotliwie zinstrumentowane, oryginalne formalnie.
Artykuły oznaczone tagiem:
"KL"
Przeciw wydmuszkom, czyli wielkanocny „Parsifal” i „Holender” w Deutsche Oper Berlin
Nadal istnieją teatry operowe, którym zależy – nawet jeśli czasami popłyną z prądem i zaproszą do współpracy tego czy owego celebrytę. Ich postępowanie dowodzi, że nadal można robić znakomitą muzykę, a przy zatrudnianiu śpiewaków kierować się czymś więcej niż tylko obojętną, merkantylną kalkulacją. Do takich teatrów należy berlińska Deutsche Oper, w której mieliśmy niedawno okazję usłyszeć „Parsifala” i „Holendra tułacza”.
(Nie)bezpiecznie pod wodą, czyli „Billy Budd” w Teatrze Wielkim–Operze Narodowej
„Billy Budd” to pod pewnymi względami najbardziej oczekiwana z produkcji TW–ON zaplanowanych na ten sezon, głównie dlatego, że muzyka Benjamina Brittena pojawia się na polskich scenach operowych niezwykle rzadko.
„Puszkintage”, czyli „Oniegin” i „Godunow” w Deutsche Oper Berlin
Na niemieckich scenach opera rosyjska jest bardzo popularna i relatywnie często grywana. Niektóre tytuły, w Polsce właściwie nieznane, jak na przykład „Carska narzeczona” Nikołaja Rimskiego-Korsakowa od wielu dziesięcioleci wystawiane są w Niemczech z rekordową częstotliwością, kiedyś – zgodnie z niegdysiejszy zwyczajem – po niemiecku („Zarenbraut”), a od jakiegoś czasu w oryginalnej wersji językowej.
Muzyka w roli reżysera, czyli „Falstaff” w Staatsoper Berlin
„Falstaff” to szczególny przypadek makroansamblu – złożonego z dziesiątki solistów oraz w pewnym sensie całej orkiestry. Chociaż w Staatsoper Unter den Linden dwa z szeregu tych elementów okazały się słabsze od pozostałych, to reszta przedstawienia bez wątpienia działa.
Oda do różnorodności, czyli Sylwester i Nowy Rok w Berlinie
Oferta kulturalna Berlina jest niezwykle szeroka i okres sylwestrowo-noworoczny nie stanowi tu wyjątku.
Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o ludobójstwie, ale boicie się zapytać. O nowej książce Lecha M. Nijakowskiego
Recenzowanie książki o ludobójstwach nie jest sprawą prostą. Z repertuaru recenzenta wypaść siłą rzeczy muszą sztampy typu „dobry język”, „wartko poprowadzona narracja” czy „przystępny styl”. „Nijakowski atrakcyjnie przedstawił ludobójstwa” brzmiałoby ciut dwuznacznie, „Nijakowski nie poległ na ludobójstwach” – jeszcze gorzej. Skoro recenzować trudno, to co dopiero pisać!
Na żywo i w studiu, czyli wybór płyt z muzyką operową z 2018 roku
W tym numerze prezentujemy wybór pięciu albumów z muzyką operową zarejestrowaną live oraz w studiu, wśród których są wydawnictwa jubileuszowe, wznowienia legendarnych nagrań, nowe interpretacje gwiazd, dzieła bardziej sławne niż znane, ciekawostki historyczne oraz utwory niemal zapomniane.
Pasztetowa w sreberku, czyli „Król Roger” w Teatrze Wielkim–Operze Narodowej
Jednym z rezerwatów lat 90. jest Teatr Wielki–Opera Narodowa, z tą różnicą, że dysponuje jednym z największych budżetów wśród instytucji kulturalnych w skali kraju. Rezultaty są takie, że – pozostając w poetyce spożywczej – dostajemy salceson, w którym do galarety trafiają kawałki mięsa różnej jakości.
Ciężki żywot dziecka Lemkina, czyli jak biedne mocarstwa patrzyły na ludobójstwa
Rafał Lemkin latami zabiegał o zmianę prawa i uznanie zbrodni ludobójstwa przez społeczność międzynarodową. W końcu ONZ przyjęła stosowną konwencję w 1948 roku, szybko jednak okazało się, że mocarstwa, nieustannie powtarzające hasło „Nigdy więcej!”, porzuciły dziecko Lemkina.
[Koniec pokoleń podległości] Skończmy odwoływać się tylko do narodowych powstań
Co z tego, że będę opowiadał studentom o tym, że w latach 70. i 80. w sklepach były puste półki, a mięso było na kartki. To może być interesująca historia, ale w jaki sposób miałbym przekonać w ten sposób do swoich całkiem współczesnych racji dwudziestoparolatków przyzwyczajonych do zupełnie innego standardu?
Trampolina ekstremalna, czyli Montserrat Caballé i „Salome”
Nazywano ją „La Superba” i obok Joan Sutherland określanej jako „La Stupenda” i Marii Callas zwanej „La Divina” była częścią triady, która zdominowała świat opery i wyobraźnię słuchaczy w drugiej połowie XX wieku. Szczytowy okres spektakularnej kariery Montserrat Caballé przypadł na lata 1965–1980 i jej osiągnięcia są dość dobrze znane, nie każdy jednak wie, jak to wszystko się zaczęło.
Ku zakrzepieniu serc, czyli Beczała z pieśniami włoskimi i polskimi
Program zaczął się ambitnie i ciekawie, a skończył przaśnie i zaściankowo. I tak po raz kolejny okazało się, że nieważne, jaka gwiazda przyjeżdża i z jakiej Hameryki: najważniejsze, żeby na końcu można było podkręcić wąsa, tak aby śmiechom nie było końca, a wszyscy śmiali się i dokazywali. Ku zakrzepieniu serc!
Sztuka programowania, czyli wielka symfonika na Festiwalu Chopin i jego Europa
Zapraszanie zagranicznych orkiestr jest swojego rodzaju wyznacznikiem statusu imprezy muzycznej, co wynika ze zrozumiałych powodów organizacyjno-finansowych.
U wujcia na imieninach, czyli Tomasz Konieczny kontra Schubert i Barańczak
W kolejnych edycjach Międzynarodowego Festiwalu Chopin i Jego Europa nie brak nigdy liryki wokalnej. W tym roku również pojawiło się kilka recitali pieśni – z kilku względów najciekawszym wydarzeniem tego rodzaju miał być występ Tomasza Koniecznego i Lecha Napierały przy fortepianie.