Szanowni Państwo! W powieści Milana Kundery „Nieznośna lekkość bytu” grupa zaangażowanych intelektualistów udaje się z Europy do Kambodży z misją pokojową. Wsiadają na pokład samolotu, lądują na obcym kontynencie, próbują przedostać się na miejsce wydarzeń, ale wkrótce rozlegają się strzały – w zetknięciu z rzeczywistością zawracają z drogi i szybko wracają do domu. Aktywizm zostaje […]
Lata pięćdziesiąte to ważny moment w recepcji dzieła Prousta. To właśnie wtedy z pisarza dla elit, niedostrzegającego mizerii prostego ludu, Proust zmienia się w rewolucyjnego krytyka demaskującego hipokryzję wyższych warstw społecznych. To również w tym czasie ukazuje się głośny szkic Revela „O Marcelu Prouście”. Jego autor wkrótce stanie się czarną owcą lewicowych salonów.
Trzeba zdać sobie sprawę, że jesteśmy tu i teraz, w XXI wieku, z konkretnymi narzędziami. Jeżeli historia mediów czegoś uczy, to tego, że prawidło Marshalla McLuhana się sprawdza – wybory wygrywa ten, kto najlepiej rozumie najnowsze media swojej epoki.
Nowe pokolenie propagandystów nie próbuje już kreować poparcia dla tej czy innej partii – zamiast tego tworzy pęknięcia i podziały społeczne. Ich siłą napędową są chaos, strach i złość.
Tygodnik „The Economist” przestrzega przed „zagrożeniem ze strony nieliberalnej lewicy”. Jednak kopiowanie amerykańskich debat intelektualnych ma w Polsce niewielki sens.
Campus Polska Przyszłości szeroko zarzucił światopoglądowe sieci, tak aby odpowiedzieć na oczekiwania i zainteresowania młodych. Z jednej strony pojawił się Leszek Balcerowicz, a z drugiej ekofeminizm. To wyzwoliło potencjał, którego KO nie powinna zmarnować.
We współczesnej sferze publicznej jest wiele informacyjnego chaosu, co służy autorytarnym politykom. W miejsce postawy ironicznej trzeba po prostu mówić prawdę – w sposób jasny i wrażliwy na emocje innych ludzi.
Liberał nie koncentruje się na maksymalizacji wolności indywidualnej jako takiej, ale raczej na ciągłej reinterpretacji tego, co znaczy zasada „jak najmniej szkodzić”, na ciągłym określaniu granic wolności jednostek, tak aby wzajemnie się nie krzywdziły. Granice te nie są dane raz na zawsze, ale zmieniają się, ponieważ bezustannie zmienia się nasz świat.
Po wyborach w 2019 roku wydawało się, że Lewica przełamała pewien impas. Minęły jednak dwa lata i sytuacja nie wygląda różowo. Po pierwsze, Lewica wciąż boryka się z kłopotami programowymi, którym na pewno nie pomaga fakt, że PiS od 2015 roku konsekwentnie realizuje lewicową agendę socjalną. Po drugie, coraz większym problemem są pęknięcia w retoryce samych przedstawicieli Lewicy – w ostatnich wypowiedziach „progresywnych” polityków uderzający był paternalizm i seksizm. Po trzecie, na kłopoty Włodzimierza Czarzastego z własnym stylem przywódczym nakłada się ewidentne przetasowanie, do którego dochodzi pod wpływem powrotu Donalda Tuska do polskiej polityki.
Z jednej strony, jak coś działa źle – to przypuszczalnie winny jest neoliberalizm. Z drugiej strony, w debacie pojawiają się sugestie, że coś takiego jak neoliberalizm w ogóle nie istnieje, że jest to tylko pojęciowa pałka na przeciwników. Jak jest w rzeczywistości?
„Kluczową zmianą jest antagonizacja obywateli związana z narracją progresywności. Słowa premiera o tym, że «bogaci nie płacą za drogi», mają na celu wywołanie konfliktu społecznego i są po prostu nieprawdą. 5 promili, ani nawet 5 procent, czy 10 procent podatników nie sfinansuje rozdawnictwa, jakie planuje PiS”, mówi główny ekonomista Forum Obywatelskiego Rozwoju.
O kardynalnych błędach opozycji, krytyce lewicowej publicystki i o tym, czy współczesna lewica jest większym zagrożeniem niż populiści, Jarosław Kuisz rozmawia z Andrzejem Saramonowiczem.
Prawica była i jest partią tradycji, porządku i autorytetu; lewica – partią postępu, emancypacji i równości. Jak w tym podziale może odnaleźć się liberał? Może jego siła bierze się właśnie stąd, że gotów jest stanąć w poprzek podziałów kreślonych przez zwolenników lewicy i prawicy.
Szanowni Państwo! Ostatnie tygodnie na polskiej opozycji upłynęły pod znakiem zaostrzającego się konfliktu między Platformą Obywatelską a Lewicą. O kwestiach partyjnych pisaliśmy już na naszych stronach. W ostatnim czasie Borys Budka powiedział, że jednym z celów Platformy Obywatelskiej jest walka z „czerwonym ekstremizmem” – bez ogródek nawiązując w ten sposób do lewicowej opozycji. Uwagę obserwatorów […]
„Jesteśmy świadkami wydrążania duszy liberalnej przez lewicę, co wydaje mi się o wiele groźniejsze niż twarda konkurencja i walka polityczna z prawicą” – mówi polityk Platformy Obywatelskiej Bartłomiej Sienkiewicz.