Z centrum widać najwięcej
„To, co robię w internecie, chciałbym robić z mównicy sejmowej. Jeżeli przyjdzie mi być w opozycji – oby nie! – to chciałabym z taką samą stanowczością piętnować to, jak strasznie obecny obóz niszczy mój kraj”, mówi kandydatka Koalicji Obywatelskiej w wyborach do Sejmu.
Zadaliśmy ideowym przedstawicielom prawej strony sceny politycznej następujące pytanie: „Czy nie jest tak, że współczesny populizm miażdży konserwatyzm, a nie liberalizm?”. Oto odpowiedzi.
Książka Wigury może być ważna zwłaszcza dla ludzi identyfikujących się z myślą liberalną. Jej lektura jest formą terapii, ponieważ obnaża liberalne złudzenia co do roli racjonalności w polityce. Dobrze wprowadza też w arkana politycznej praktyki, w samym jej centrum stawiając emocje.
„Polsce potrzebna jest teraz nowoczesna partia liberalna”, napisał na Twitterze Ryszard Petru kilka dni po wyborach do Parlamentu Europejskiego. Wzbudził tym wielką wesołość internautów, którzy przypomnieli mu, sam taką partię zakładał. I że po zaledwie czterech latach właściwie przestała ona istnieć. Paradoksalnie, kilka dni później intuicję Petru potwierdziły dane płynące z samego serca rządu.
„Nasza książka przenosi do świata polityki model działania prawidłowo działającego wolnego rynku. A podstawową zasadą wolnego rynku jest danie ludziom możliwości wyrażenia intensywności ich preferencji. Jeśli komuś podoba się na przykład obraz, może zapłacić więcej. W tradycyjnych demokracjach nie ma takiej możliwości – można zagłosować jedynie za, przeciw lub w ogóle zrezygnować z głosowania. To bardzo toporny sposób mierzenia preferencji”, mówi wykładowca University of Chicago Law School.
10 lat temu powstała „Kultura Liberalna”. Jeśli myśleć o jej intelektualnych inspiracjach, z pewnością należy przywołać Raymonda Arona. Choć nasz świat coraz bardziej oddala się od tego, w którym żył (14 marca minęła 114. rocznica jego urodzin), postać Arona zdaje się przeżywać swój renesans. Zarówno we Francji, jak i poza nią. Jednym z przejawów tej ponownej fascynacji jest popularność „Abecadła Arona”, które właśnie zostało opublikowane pod redakcją jego córki, Dominique Schnapper. Skąd ta popularność? Co ma nam do powiedzenia dzisiaj?
Liberałowie zrobiliby dobrze, gdyby odrzucili wolnorynkowy dogmatyzm i zdemokratyzowali myślenie o liberalizmie. Tego rodzaju postawa pozwoliłaby na sformułowanie naprawdę politycznego liberalizmu. I pozwoliłaby lepiej odpowiedzieć na niestabilność liberalnej demokracji w świecie zachodnim niż rzewne i mocno podkoloryzowane wspomnienia z XIX wieku.
Polska Fair Play to powrót liberalizmu, który znamy i którego nie potrzebujemy. Ale jeśli odbierze trochę głosów radykałom, to przecież nic złego się nie stanie.
„Polityka jest sztuką podsycania niepokoju społecznego. Polskie społeczeństwo osiąga już jego maksymalny poziom, co musi prowadzić do nagłych wyładowań”, twierdzi dr Michał Łuczewski.
„Ludzie nie powinni poddać się rozpaczy i myśleć, że mamy do czynienia z jakiegoś rodzaju nową antydemokratyczną, populistyczną falą, która będzie trwać wiecznie”, mówi Fareed Zakaria w rozmowie z Tomaszem Sawczukiem.
Zamiast pomstować na Biedronia, Koalicja Obywatelska mogłaby wziąć jego model działania za źródło inspiracji.
„Kiedy wprowadzano program 500+, wiele mówiło się o tym, że ludzie te pieniądze po prostu przepiją. A ja pytałabym raczej, ile osób z tych pieniędzy pierwszy raz zapłaciło za prywatną wizytę u lekarza? Dajemy ludziom pieniądze po to, by mogli poradzić sobie w świecie, w którym publiczne instytucje giną”, mówi socjolog z Uniwersytetu Warszawskiego.
Tusk może być intelektualnie dziesięć kroków przed polską sceną polityczną, ale to Kaczyński jest bardziej charyzmatyczny. Swoim wyborcom jest w stanie wytłumaczyć każdy manewr.
To nie „kultura podległości”, ale ewidentna słabość ustrojowa państwa sprawiła, że partia posiadająca zwykłą większość sejmową mogła zdemolować ten rzekomo sprawnie działający „mechanizm”.
Oto znaleźliśmy się na obszarze nieznanym – odpowiedniku białych plam na dawnych mapach. Po raz pierwszy od XVIII wieku dorosło pokolenie, które urodziło się i ukształtowało we własnym, suwerennym państwie. Jest to fakt nie tylko godny odnotowania czy celebracji, ale przede wszystkim gruntownego przemyślenia na przyszłość.
