Wojna zawsze była rodzajem apokalipsy – zdarzeniem, w którym ginęły jednostki i całe cywilizacje. Wciąż jednak zmieniało się i nadal zmienia się jej postrzeganie. Książka Magdalena M. Baran pozwala nam dokładnie prześledzić owe metamorfozy.
Co powiedział nam kryzys uchodźczy o Grupie Wyszehradzkiej?
„Posługiwanie się pojęciem człowieczeństwa robi się modne i wygodne. Bywa wytrychem do trudnych spraw. Nie jest jednak tak, by niepewność i wątpliwości, jakie dzielą obywatele Europy, miały cokolwiek kwestionować. Etyczne zobowiązanie nie może piętnować za posiadanie wątpliwości”.
Imigrantów nic nie zatrzyma. Nie inaczej będzie w przypadku muru, który na granicy węgiersko-serbskiej zdecydował się wybudować Viktor Orbán. Budowa wystartowała w miniony wtorek.
„Rosja może zabrać nam Grupę Wyszehradzką”. Bzdura, przecież Grupa nie jest niczyją własnością, ani tworem prywatnym, którego niepodzielnym dysponentem jest to albo inne państwo.
O wizycie Viktora Orbána w Polsce oraz wizytach Putina i Merkel w Budapeszcie.
O planowanej „wizycie roboczej” Władimira Putina na Węgrzech i o „prywatno-publicznym” skandalu z 70. rocznicą wyzwolenia obozu Auschwitz w tle pisze Magdalena M. Baran.
„Orbán stawia zasłonę dymną. Zastanawia się teraz nad przyszłością Ukrainy, nad sposobem utrzymania kraju pozostającego poza unijną wspólnotą, a potrzebującego jej gigantycznego (nie tylko politycznego, ale przede wszystkim finansowego) wsparcia” – o nowej strategii zarządzania swym wizerunkiem przez węgierskiego premiera pisze Magdalena M. Baran.
„Węgrzy nie tylko oddali swoją polityczną wolność w ręce Psuja, oddali mu również swoje wolności osobiste. Czy Węgrów stać na przetarcie oczu? To inna historia”. O problemach Węgrów z Viktorem Orbánem pisze Magdalena M. Baran.
Jak uniknąć niekończących się powrotów radykałów, radykalizmów i gwiazd jednego politycznego sezonu? Odpowiedzią może być wspólna praca w projektach prowadzonych w krajach Wyszehradu – pisze Magdalena M. Baran.
Czy jest coś takiego – twór nieco dziwaczny, nieoczywisty może – jak wyszehradzka tożsamość? Nieco inne bycie stąd, przynależność do grupy szerszej, a jednocześnie bardzo wąskiej; do ponadnarodowego tworu, który w jakimś sensie poprzedza wszelkie zjednoczenia, akcesje, traktaty? Ot tak, po prostu.
Miało być o czymś zupełnie innym. O śmigusowym laniu wodą na Słowacji, politycznym zawracaniu kijem czeskiej Olzy, laniu wody na Węgrzech. Nastrój miał być poświątecznie rozleniwiony, nieco przejedzony, ale już przedmajówkowo radosny.
Nie chodzi wyłącznie o względy socjalne, ale o dumę narodową, której wyobcowani Węgrzy potrzebują niczym powietrza.
W najbliższą sobotę, 29 marca, Słowacy wybiorą nowego prezydenta, który zastąpi urzędującego już dwie kadencje Ivana Gašparoviča. Ustalą także nowy porządek na swym politycznym podwórku. Możemy spodziewać się przesunięcia akcentów w stronę populizmu i nacjonalizmu.
Gdy partie polityczne, a wraz z nimi demokracje, nie osiągnęły jeszcze pełnoletniości, trudno mówić o stabilności samego systemu.