Czy mistrzostwa świata w piłce nożnej mogą zmieniać historię? O splocie sportu i polityki oraz o pułapkach, które czyhają na dokumentalistę zagłębiającego się w polską przeszłość opowiada Michał Bielawski, reżyser filmów „Mundial. Gra o wszystko” i „1989”.
Dlaczego futbol nie umywa się do koszykówki? Dlaczego takie gwiazdy jak Messi nie mogą sprostać gwiazdom z NBA? O sporcie pisze Jan Tokarski.
Na mundial do Brazylii zakwalifikowało się pięć zespołów z Czarnego Lądu: Kamerun, Wybrzeże Kości Słoniowej, Nigeria, Ghana i Algieria. Szanse na trofeum mają niewielkie – co nie zmienia faktu, że to właśnie futbolem w czerwcu żyć będą miliony Afrykanów.
Jerzy Pilch, który piłkarską gorączkę potrafi oddać niezrównaną frazą, twierdził zawsze i jakże słusznie, że koroną każdych najbardziej prestiżowych rozgrywek są półfinały. Ćwierćfinały też niczego sobie, też dostarczają emocji, ale półfinały to całkiem inna półka. Inna niż choćby wyczekiwane zawsze i niemal nieodmiennie rozczarowujące finały.
Ekonomiści i demografowie nie mają wątpliwości: centrum świata niepostrzeżenie zmieniło miejsce. Wskaźnikiem rekonfiguracji globalnego ładu stały się także wielkie imprezy sportowe, coraz częściej organizowane poza Starym Światem, piszą specjaliści „Kultury Liberalnej”.
Chętnie napisałbym o piłce nożnej, bo dawno nie pisałem, a tegoroczna jesień w najważniejszych europejskich ligach, a przede wszystkim w Lidze Mistrzów, jest wyjątkowa.
W roku, kiedy nie odbywa się piłkarski Mundial, nie ma śladu po olimpiadzie, a zamiast Euro mamy zaledwie średnio emocjonujący Africa Cup, finał Ligi Mistrzów urasta do rangi zdarzenia o znaczeniu absolutnie wyjątkowym.
Podobno naszą narodową dyscypliną sportu jest piłka nożna. Tak przynajmniej mówią od czasu do czasu media. Zresztą nie tylko one. Wzorem krajów zachodnich pojawiają się nawet filmy potwierdzające ten mit. Inne dyscypliny wpychają się na podium niezbyt często.
Nie ma w tym nic dziwnego, że następnego dnia po ogłoszeniu rezygnacji sir Alexa Fergusona z funkcji menedżera Manchester United największe gazety poświęciły mu pierwsze strony. Co z tego, że to tylko futbol – ostatnie miesiące, a szczególnie tygodnie, udowodniły, że futbolowa rzeczywistość bywa znacznie ciekawsza od tej drugiej – pozafutbolowej.
Rafał Woś Ci cholerni Niemcy Po zeszłomiesięcznych zachwytach nad tym, za co można dziś lubić Niemców, tym razem druga część felietonu. Czyli co nas (albo przynajmniej mnie) w sąsiadach zza Odry na progu XXI wieku wkurza: 1. Ta ich cholerna zarozumiałość. To przekonanie, że wszystko już wiedzą, wszędzie byli, wszystko już przerobili. A my jeszcze […]
Kacper Szulecki Efekt E2012 Podróżując przez miasta i wsie Ameryki Łacińskiej łatwo zdać sobie sprawę z istnienia i ciągłego trwania legendy Jana Pawła II. Nie jest niczym dziwnym, że w generalnie katolickich społeczeństwach, postać Karola Wojtyły jest wciąż żywa. Często ma to jeszcze dodatkowy skutek. JP2 wyciąga Polskę z mroków nierozpoznawalności i czyni krajem realnie […]
Rafał Woś Niemcy. Mistrz świata 2014 Hiszpania obroniła tytuł piłkarskiego mistrza Europy. Niby żadna to niespodzianka. A jednak. Bo mistrzem mieli zostać Niemcy. Tak wynika przecież z nieuchronnej logiki dziejów. Najpierw argumenty czysto piłkarskie. Drużyna Joachima Löwa miała wszystko, naprawdę wszystko, co potrzebne do odniesienia sukcesu. Były wielkie piłkarskie indywidualności (Schweinsteiger, Lahm, Gomez czy Özil), […]
Jacek Wakar Ostatnie takie Euro Mój podziw Mistrzostwami Europy nie słabnie, chociaż akurat ćwierćfinały spodziewanych emocji raczej nie wywołały. Cristiano Ronaldo potwierdził, że jest piłkarzem wyjątkowym i sam jeden potrafiłby roznieść w puch zapewne większość narodowych drużyn. Ronaldo, z początku odsądzany od czci, wyrasta na wielką gwiazdę tego, stawiającego na zespołowość, turnieju. Zawsze wolałem go […]
Jacek Wakar Najlepszy turniej XXI wieku Czego najbardziej żal po odpadnięciu Polaków z Euro 2012? Euforii, która na pierwszy tydzień mistrzostw ogarnęła cały kraj. W sobotę byłem w centrum Warszawy i widziałem tam rzeczy niesłychane. Tłumy uśmiechniętych ludzi różnych nacji, szykujących się do wspólnej zabawy. Starsze kobiety proszące okrytych biało-czerwonymi flagami kibiców o wspólne zdjęcie. […]
Wnioskując po niezbyt „narodowych” strojach osób czekających na pociąg, na dworcu w Dębicy we wtorek o 6 rano nie było żadnego kibica.