„W mojej książce nie ma ani nostalgii, ani wielkiej przyjaźni pomiędzy narodowościami. Ona jest pełna konfliktowych relacji, ale też mówi o umiejętności wzniesienia się ponad to”, mówi Ola Hnatiuk o „Odwadze i strachu” – opowieści o okupowanym Lwowie.
„Teraz mogę już spokojnie umrzeć. Opowiedziałem Wam moją historię”. Tak właśnie się stało – trzy tygodnie później Garabed Hovaginian już nie żył.
Eksterminacja Ormian zmieniła całkowicie geopolityczne, ekonomiczne i etniczne oblicze Bliskiego Wschodu. 100 lat po tragedii wydarzenie to spychane jest w otchłań niepamięci. O tragedii Ormian nie można zapomnieć. Ich zagłada stała się prototypem nowoczesnych ludobójstw.
Rocznice często są przekleństwem dla historyków. Opasłe publikacje i tłumnie uczęszczane ceremonie rzadko przyczyniają się do głębokiego myślenia o historii. Mogą co najwyżej pomóc wypracowaniu jakiejś formy dialogu międzynarodowego.
Przerażające sceny z ludobójstwa w Rwandzie, niezmiennie obecne w mojej pamięci, dla moich studentów są już tylko wydarzeniem, o którym uczą się z podręczników historii.
Szanowni Państwo, radio podsycało nienawiść, uzbrojone bojówki mężczyzn uczestniczyły w szkoleniach, rozdano kilkaset tysięcy chińskich maczet, maczugi ponabijano gwoździami. 6 kwietnia 1994 r. to ponura data. Dwie dekady temu w Rwandzie rozpoczęła się rzeź. W przeciągu 100 dni Hutu wymordowali blisko milion Tutsi. Niemoc Zachodu w obliczu ludobójstwa była porażająca. Społeczność międzynarodowa zignorowała wszelkie sygnały […]
Rwandę nazywa się dziś Singapurem Afryki ze względu na rolę pośrednika w handlu regionalnym, dynamiczne tempo wzrostu PKB i styl rządów Paula Kagamego, „rwandyjskiego Steve’a Jobsa”. Jak to możliwe 20 lat po ludobójstwie, tłumaczy Błażej Popławski, afrykanista i historyk.
Wspominając przeszłe zbrodnie, nie wystarczy ograniczyć się do upamiętniania ofiar i inicjowania dialogu intelektualistów. Trzeba budować międzynarodowe sieci obywateli świadomych nieustającego zagrożenia ludobójstwem, przekonuje socjolog.
Pytanie o przebaczenie po „krwawym Majdanie” jest dla Ukrainy równie ważne, jak reformy ekonomiczne i polityczne. Ale z jakich wzorców mogą dziś czerpać Ukraińcy? – zastanawia się Karolina Wigura, filozofka polityki.
Budowanie pojednania to proces, a nie pojedyncze wydarzenie. Zgoda narodowa nie jest dana raz na zawsze. O historii polityki pojednania pisze Jeremy Sarkin, sędzia, przewodniczący Południowoafrykańskiej Komisji Praw Człowieka.
Wiele jest słów używanych na określenie granicy – nie ma chyba jednak lepszego od ukraińskiego słowa „kordon”. To wyraz noszący w sobie gigantyczny ładunek podziału, wulgarności i niesprawiedliwości. Kordonem sanitarnym rozgraniczano kiedyś chorych od zdrowych. Kordonem nazywano także narzucone przez zaborców granice pomiędzy ziemiami polskimi rozdzielonymi przez zaborców. Kordon jest narzucony. Kordon jest nienaturalny. Kordon jest niesprawiedliwy.
Wątek, który niezmiennie pojawia się tekstach naszych autorów poświęconych Ukrainie to przekonanie, że Polacy posiadają nadzwyczajne kompetencje w sprawach wschodnich, a osobliwie właśnie w tematyce ukraińskiej.
Są oczywiście tacy, którzy widząc patriarchę Cyryla wychodzącego z samolotu na warszawskim Okęciu, widzą jedynie kolejny gest serwilizmu polskich władz wobec Rosji.
Łukasz Jasina Z Kołomyi i Pińczowa w szeroki świat. Wspomnienie o Bohdanie Osadczuku, człowieku bez następców Bohdan Osadczuk zmarł w wieku dziewięćdziesięciu jeden lat. Ta lakoniczna wiadomość dotarła do nas w chwilę po pompatycznych obchodach dwudziestej rocznicy odzyskania niepodległości przez Ukrainę. Odszedł ktoś, kto mniej więcej od 1950 roku konstruował nowe relacje między Polakami a […]