„Problemem nie jest to, iż ludzie obojętnieją, ale że od początku nie chcieli słuchać ostrzeżeń. A jeśli ludzie zatykają uszy, musisz krzyczeć coraz głośniej”, twierdzi słynna reżyser w rozmowie o przebiegu i skutkach rządów PiS-u oraz strategii działania opozycji.
„Wszystko, co wieszczono, okazało się nieprawdziwe – że Kaczyński jest osobą złamaną, że jest intelektualnie niesprawny, że śmierć brata doprowadziła go do fazy potworności. Widzimy normalnego, racjonalnego faceta, który zachowuje się spokojnie”, mówi były redaktor naczelny „Dziennika”.
Szanowni Państwo! Już dawno temu Niccolò Machiavelli stwierdził, że kłamstwo jest rzeczą w polityce jak najbardziej dopuszczalną, gdyż wszyscy ludzie – w tym politycy – są nikczemnikami. W „Księciu” czytamy, że „konieczne jest umieć dobrze naturę lisa upiększać i być dobrym obłudnikiem; ludzie tak są prości i tak naginają się do chwilowych konieczności, że ten, […]
Wchodzimy w epokę „post-prawdy” – ogłaszają kolejne zachodnie media zszokowane tsunami, jakie od miesięcy wywołuje w amerykańskiej polityce Donald Trump. Okazuje się, że strategia stosowana przez kandydata Partii Republikańskiej ma swoich naśladowców także w Polsce.
„Smoleńsk” Antoniego Krauzego przypomina politykę PiS-u. Z jednej strony wielka wizja, z drugiej miernota wykonania spowodowana tym, że każdy z twórców ciągnął w swoją stronę, a nad całością nikt nie zapanował.
Szanowni Państwo, dawno temu Jacek Dukaj stwierdził, że największym problemem polskiej kultury jest jej upolitycznienie: to, że tak zwany „polski inteligent”, zamiast skupić się na odbiorze warstwy artystycznej danego dzieła, interesuje się raczej publicystycznymi debatami wokół niego. Dukaj przeciwstawiał wówczas takiego odbiorcę zachodniemu zakochanemu w popkulturze nastolatkowi, którego to, co dzieje się wokół książki czy […]
„Widocznie niektórym osobom nie wystarczy opieranie się na faktach i potrzebują kłamstwa” – Zdzisław Najder o poszukiwaniu polskości w wykonaniu PiS.
Teorie spisku na dobre zadomowiły się w polskiej polityce. „Smoleńsk” Krauzego jest kolejnym tego potwierdzeniem. Tylko czy po seansie widzowie naprawdę uwierzą, że prezydent Lech Kaczyński został zamordowany przez Rosjan i rosyjskich agentów wpływu w Polsce? To polityczna stawka tego filmu.
„Smoleńsk” to ekranizacja prawicowej publicystyki zrealizowana przy pomocy parodii scenariusza filmowego. Nie jest to ani dobre kino, ani dobry felieton. Nie ma to jednak znaczenia. W sensie politycznym niewątpliwie jest to jedno z ważniejszych wydarzeń ostatnich lat.
Jeśli jakakolwiek partia liberalna w Polsce chce wygrać wybory, musi wyborcom zaproponować zwrot tego, co po katastrofie smoleńskiej zostało im zabrane – prywatności.
Wtorkowy program „Warto rozmawiać” poświęcono rocznicy katastrofy smoleńskiej. Powróciły pytania o to, czy jesteśmy w stanie znieść społeczne podziały i zgodnie uczcić pamięć ofiar. Wypowiedzi takie jak ta redaktora Jacka Karnowskiego z „wSieci” pokazują, że to niewykonalne.
Problem katastrofy smoleńskiej to nie problem pancernej brzozy, trotylu na pokładzie Tupolewa ani zakrojonego na szeroką skalę spisku. To problem stanu polskiego państwa. A także naszego – jako zbiorowości – podejścia do polityki.
Rywalizacja polityczna w Polsce przybiera kształt ostatecznego starcia dobra i zła. W tej sytuacji wszelka różnica zdań – nie tylko w sprawie katastrofy smoleńskiej – jest z założenia czymś podejrzanym.
Dokładnie rok temu pisaliśmy na łamach „Kultury Liberalnej” [1], że mówiąc o katastrofie smoleńskiej można w Polsce wybierać jedynie między rolą oportunistycznych pupilków rządu a szalonych wietrzycieli spisku. Od tamtego czasu niewiele się zmieniło. W rocznicę katastrofy Tomasz Sawczuk wskazuje, dlaczego tak się stało, a także zastanawia się, czy polska polityka będzie w stanie wyciągnąć z tamtych wydarzeń jakąkolwiek naukę na przyszłość.
Moja chwilowa absencja w „Kulturze Liberalnej” spowodowała, że ominąłem coś, czego ominąć niepodobna. Nadrabiam więc czym prędzej rażącą zaległość.