Mamy taki obraz „półwęgierski”, czyli niedokończoną katastrofę. Tam wszystkim, którzy starają się działać, opadają już ręce. Wielu moich kolegów wciąż pyta, czy w Polsce jest jeszcze szansa. I ja odpowiadam: jest, ale niepokoi to, że jeśli nie dokona się po stronie liberalnej jakakolwiek zmiana, to PiS spokojnie wygra.
Nie bez kozery jest tak, że dziennikarze są dużo bardziej wzmożeni niż politycy. Jak w studiu gasną światła, to politycy ze sobą rozmawiają – natomiast dziennikarze po zakończeniu programu nadal się obrażają i nie podają sobie rąk. Uskrajnienie opinii nakłada się na to, że boją się o swoje miejsca pracy – wojna zaś jest źródłem dochodów.
Dla mnie wartością samą w sobie jest niezaangażowany i zdystansowany sposób uprawiania dziennikarstwa. Ale oczywiście każdy może to definiować inaczej. Dla jednych, niechże ich symbolem będzie Tomasz Lis, wartościowe może być dziennikarstwo silnie zaangażowane. Każdy może, na własne konto i ryzyko, dowolnie uprawiać ten zawód – ale nie w mediach publicznych.
Największy problem z tymi polskimi dziennikarzami, którzy przyznają sobie rolę liderów antyrządowej krucjaty, polega na tym, że – choć deklarują się jako najtwardsi przeciwnicy PiS-u – w rzeczywistości nie chcą z nim wygrać.
Głosowania nad ustawami aborcyjnymi obnażyły słabość Grzegorza Schetyny. Do tej pory wiedziano, że lider PO nie posiada szczególnych cech przywódczych, lecz dbał o wizerunek osoby skutecznej, która kontroluje członków swojej partii i potrafi utrzymać ją w ryzach. Mit zdolnego manipulatora upadł i to może być początek końca jego rządów w PO.
Nic nie świadczy bardziej o pogubieniu po stronie opozycyjnej niż brak wizji Polski na czasy po rządach PiS-u. Jałowe spory to tylko echo poważniejszego kryzysu. Na co dzień dominują ogromne emocje. Pudrowane są one rzekomym realizmem, który – co warto odnotować – przypisują sobie w zasadzie wszyscy uczestnicy polskiej debaty publicznej.
Lider kojarzy się z osobą, która gotowa jest nie tylko zabierać głos w ważnych sprawach, lecz także wskazywać drogę, którą podążają inni. Osobom, które uznaje się za liderów polskich partii politycznych, taka definicja nie jest chyba jednak znana. Czy istnieją szanse na stworzenie takiej narracji, w której figura przeciwnika będzie tylko dodatkiem, a nie główną osią politycznej narracji?
PiS-owskie przejmowanie instytucji jest abordażem, dokonywanym przez ludzi, którym z oczu patrzy strach, że teraz-albo-nigdy. Taki rodzaj niedopieczonej rewolucji jest świetną hodowlą oportunistów. Czasem aż mi żal, kiedy ich oglądam, bo doprawdy konserwatyści, których znam i cenię, nie zasługują na aż tak szemrane towarzystwo.
Od kiedy duet zasłużonych publicystów „Polityki” zaczął popularyzować pojęcie „symetryzmu”, uwagę opinii publicznej zaczęły przyciągały krótkie i burzliwe dyskusje na temat tego nieistniejącego zjawiska. Publicystyka osób nazywających siebie „antysymetrystami” oparta jest jednak na ignorowaniu faktów i działań osób, które krytykują.
„PiS, jaki jest, każdy widzi. I trzeba o tym mówić. Ale żadna partia polityczna, która powie, że jej programem jest wyłącznie odsunięcie PiS-u od władzy, wyborów nie wygra. To o wiele za mało”, uważa były prezydent.
Wszyscy pamiętamy spory z czasów szkolnych. Większość z nich kończyła się w podobny sposób. Schemat ten w niepokojący sposób zaczyna pasować do opisu polskiej polityki.
Szanowni Państwo! Większość ludzi nie ufa mediom głównego nurtu – informują autorzy badania na temat stanu mediów na świecie opublikowanego właśnie przez Reuters Institute for the Study of Journalism. Spośród 70 tys. osób przepytanych w 36 krajach, tylko 40 proc. powiedziało, że „tradycyjne” media skutecznie oddzielają prawdę od fałszu. Fakt, że w odniesieniu do tzw. […]
„Sytuacja jest faktycznie dosyć niezwykła w trzydziestoletniej historii polskiej demokracji. Ale nie jest tak, że dziennikarz nie ma wyboru i musi dołączyć do jednej ze stron sporu. Odrzucam takie myślenie. Ja będę stał tam, gdzie stoję, i nie mam zamiaru zapisywać się do żadnego obozu politycznego”.
Usiadłam na Krakowskim Przedmieściu na trasie pochodu smoleńskiego w akcie obywatelskiego nieposłuszeństwa, ponieważ czuję się doprowadzona do ostateczności. Nie jako dziennikarka, ale jako obywatelka, mieszkanka tego kraju, patriotka. Rząd PiS-u odebrał mi wszystkie narzędzia obrony.
Pojęcie symetryzmu wydaje się właściwym określeniem naszej sceny publicznej – w końcu walka toczy się między dwiema partiami. Krokiem naprzód byłoby jej „urealnienie” przez wyłonienie się partii będącej przeciwwagą PO–PiS-u, najlepiej bliskiej lewicy.