Jedną z głośniejszych historii ostatnich tygodni był przypadek studenta, który dostał 600-złotowy mandat rzekomo za… przypięty do plecaka znaczek partii „Razem”. Policja zaprzecza wersji przedstawianej przez 21-latka i jego matkę. Twardych dowodów nie ma, więc sprawa prawdopodobnie rozejdzie się po kościach.
Trudno nie zazdrościć członkom i członkiniom Razem entuzjazmu, z jakim mówią o kolejnych inicjatywach podejmowanych przez ich partię. Jednak decyzje podjęte podczas dwóch niedawnych kongresów – statutowego w połowie marca i zwyczajnego w ostatni weekend – każą zastanowić się, czy „inna polityka” rzeczywiście jest możliwa.
To była moja pierwsza manifestacja poświęcona pamięci Jolanty Brzeskiej – działaczki społecznej zaangażowanej w obronę eksmitowanych lokatorów. Choć Brzeska zginęła 5 lat temu, 1 marca 2011 r., w sprawie jej śmierci nadal mamy więcej pytań niż odpowiedzi. Przygnębiające jest również to, jak niewiele uwagi poświęcono rozwiązaniu problemu reprywatyzacji i gwarantowania praw lokatorów.
Politycy opozycji ostrzegają, że uchwalenie nowelizacji ustawy o policji zagraża demokracji, ponieważ umożliwi kontrolowanym przez PiS służbom inwigilowanie politycznej konkurencji. Ale to nie wszystko. Nowe prawo może wpłynąć na życie codzienne każdego z nas.
Trudno nam – demokratom – polemizować, gdy posłowie PiS ogłaszają, że wszystko, co robią, robią z upoważnienia wyborców i w imię demokracji. Nie możemy jednak dać się zakrzyczeć przez rzekomych wyrazicieli woli ludu.
Można nie zgadzać się ze wszystkimi postulatami zgłaszanymi przez Razem, trudno jednak nie sympatyzować z ich próbą budowy partii wbrew paradygmatowi narzucanemu przez media.
Miałkość polskiej klasy politycznej jest widoczna gołym okiem. Wprowadzenie JOW-ów zakonserwuje jednak ten stan rzeczy. Zamiast nich potrzebujemy spójnego pakietu zmian, który umożliwi uczestnictwo w życiu publicznym liderom i liderkom małych partii.
Lewica w Polsce łączy się co najmniej od 2006 r. Żadna z tych prób nie zakończyła się sukcesem. Teraz budowę zjednoczonej lewicy zapowiadają Anna Grodzka, Wanda Nowicka, Jan Hartman, Janusz Palikot i Grzegorz Napieralski. Osobno.
Dzięki książce Thomasa Piketty’ego rosnące nierówności społeczne i majątkowe stały się dominującym tematem tegorocznych analiz ekonomicznych. Temat – wzmocniony okrągłą rocznicą wyborów 1989 r. – pojawił się również w Polsce. Tym razem, inaczej niż 25 lat temu, nie powinniśmy jednak pozwolić sobie na bezrefleksyjność w przenoszeniu wszystkich zachodnich wniosków na polskie realia.
Wybory samorządowe po raz kolejny wygrali prezydenci miast. Nawet jeśli gdzieniegdzie dojdzie do drugiej tury, polityczni konkurenci nie mają wielkich szans. I nie muszę być prorokiem, by móc napisać te słowa jeszcze zanim otworzono drzwi lokali wyborczych i zanim oddano pierwszy głos.
Lewicowy elektorat znowu ma kłopot. Po tragicznym wyniku SLD i Europy Plus w majowych wyborach do Parlamentu Europejskiego Platforma Obywatelska przestała nawet udawać, że zależy jej na głosach lewicowych i centrolewicowych wyborców. Wróciła retoryka straszenia PiS-em. Dla swojego dobra lewica powinna pokazać partii rządzącej, że nie boi się Jarosława Kaczyńskiego.
W ciągu ostatnich dwudziestu pięciu lat ideologia szybkiej gospodarczej modernizacji całkowicie zinstrumentalizowała kwestię ochrony praw człowieka. Dyskurs moralny zmonopolizowany został przez Kościół katolicki i nie ma politycznej woli by to zmienić. Każda próba wzbogacenia dyskusji o inne stanowiska okazuje się być profanacją świętości.
25 maja już po raz trzeci wybierzemy w Polsce deputowanych do Parlamentu Europejskiego. Mimo dziesięciu lat członkostwa w Unii Europejskiej, wciąż nie nauczyliśmy się rozmawiać o przyszłości Wspólnoty, znaczeniu jej instytucji i roli, jaką ma do odegrania w jednoczącej się Europie Polska. Nie dziwmy się więc, że obecna kampania wyborcza wygląda tak jak wygląda. Jeśli politycy nie wezmą sobie do serca dramatycznie niskiej frekwencji, w przyszłości będzie już tylko gorzej.