Pierwszymi ofiarami w historii, które zginęły pod unijnym sztandarem, byli zabici na Majdanie w 2014 roku. Gdyby Ukraińcy po raz drugi zostali sami, nikt już pod tym sztandarem nie mógłby czuć się bezpieczny.
Szanowni Państwo! Wszystko odbyło się w tajemnicy. Nagle, niedługo przed południem 20 lutego, światowe media obiegła wiadomość, że prezydent Stanów Zjednoczonych Joe Biden jest w Kijowie. Kamery pokazały spotkanie Bidena z ukraińską parą prezydencką, spacer po mieście, rozmowę amerykańskiego przywódcy z Wołodymyrem Zełenskim i wspólną konferencję prasową. Wystąpienie Bidena w Kijowie było ciepłe i poruszające. […]
„Dla Rosji jest to wojna o przeszłość. Dla Ukrainy to wojna o niepodległość – ostatnia wojna antykolonialna oraz antyimperialna” – mówi Valerii Pekar w rozmowie z Tomaszem Sawczukiem.
„Wydaje się, że po polsku wszystko mogę wyrazić w ten sam sposób, wszystkie moje myśli, emocje. Ale kiedy mówię po ukraińsku, używam innych słów, innych dźwięków. Chociaż moja dusza jest światowa, to przede wszystkim jest ukraińska” – fixerka Violetta Pedorych opowiada o roku życia w ogarniętej wojną Ukrainie.
Rosyjska napaść na Ukrainę wywołała podobne reakcje we wszystkich krajach Azji. Ich istotą jest próba zachowania neutralności. Jednak taka postawa wydaje się polityką krótkowzroczną, podyktowaną doraźnymi interesami – przede wszystkim ekonomicznymi i militarnymi.
Rosja przywróciła nas na pozycje darwinowskie. Dzisiaj musimy umieć powiedzieć sobie, że wojna rosyjsko-ukraińska jest naszą wojną, że strona ukraińska ma rację, że bije się w słusznej sprawie i że musi wygrać. Zaś Rosja bije się w sprawie niesłusznej i musi przegrać.
„Przed inwazją kręciłam teledyski, filmy o modzie. Ale teraz chcę filmować tylko to, co jest związane z wojną. To nie jest łatwe, bardzo współczuję ludziom, którzy przeżywali te straszne wydarzenia, cierpieli w salach tortur. Ale wiem, że muszę to nagrać i pokazać innym” – mówi ukraińska operatorka Olya Oborina.
Od objęcia władzy przez Putina Rosję nazywano na wiele sposobów: globalną stacją benzynową, „suwerenną” demokracją czy po prostu państwem faszystowskim. Każdy z tych terminów znajdował częściowe pokrycie w faktach, ale pełna agresja wobec Ukrainy poszerzyła ten katalog o jeszcze jedno określenie – państwo upadłe.
Szanowni Państwo! Polacy dobrze wiedzą, że gdy wybucha wojna, trzeba ratować… dzieła sztuki. Do naszego kraju wrócił zaledwie niewielki procent kolekcji zrabowanych z muzeów, galerii, kościołów, pałaców, dworów. A były one rabowane przez wieki, ostatnio na wielką skalę w czasie drugiej wojny światowej. Straty są kolosalne, dziura po nich nie do zapełnienia. Również w 2022 […]
„Żółty książę” Wasyla Barki to przejmująca, klasyczna już opowieść o wielkim głodzie w Ukrainie w latach 1932–1933. Czytana dziś zmusza nas do rozważań nad istotą rosyjskich prób ujarzmienia Ukraińców. Również tej, która dzieje się na naszych oczach.
„Ludzie ciągle pytają mnie o Banderę, a ja zawsze odpowiadam – najpierw musimy wygrać wojnę. Zresztą, nie wiem, co jest takiego ciekawego czy kontrowersyjnego w tej postaci. Sama UPA to jednak coś innego, bo dla Ukraińców nie łączy się ona z Wołyniem. Gdyby nie opór tej organizacji przeciwko Sowietom, to bylibyśmy tam, gdzie Białorusini”, mówi Oksana Zabużko w rozmowie z Filipem Rudnikiem.
W dyskusji o szkoleniach rezerwistów młodzi mężczyźni powoływali się na wolność wyboru i pogardę dla nieudolnego państwa, które „nie dowozi” podstawowych usług, lub wprost na odmowę „umierania za ten kraj”. To znak, że fałszywie pojęty liberalizm, a właściwie libertarianizm, daje usprawiedliwienie dla postaw nie tyle pacyfistycznych co wprost egoistycznych.
Moralną odpowiedzialność za śmierć dwóch obywateli Polski na jej terytorium ponosi Rosja, która prowadzi wojnę w Ukrainie. Jednak, jeśli rakietę wystrzeliła Ukraina, Polska powinna otrzymać od niej wyjaśnienia. Ze względu na dobro swoich obywateli, ale także na to, że podobne sytuacje mogą się powtarzać i należy stworzyć dla nich jasne zasady.
Według szacunków ONZ, w ciągu dwóch lat zginęło 800 tysięcy mieszkańców siedmiomilionowego Tigraju – głównie cywilów, i głównie z głodu i chorób. Kapitulacja stanowiła jedynie uznanie stanu faktycznego: i tak nie ma już kto bronić pozostałych przy życiu Tigrajczyków.
W roku, w którym słowo „wojna” wyszło poza podręczniki i stało się dla współczesnych dzieci czymś obecnym tuż obok, po sąsiedzku, ważną sprawą jest wznawianie książek, które pokazują długotrwały wpływ wojennego dramatu na ludzkie życie. Ich przekaz brzmi teraz głośniej: wszyscy jesteśmy tacy sami, a wojna zawsze jest krzywdą.