100 dni rządu Beaty Szydło to na razie 500+ na dziecko i 500- dla kobiet przechodzących na emeryturę, które już teraz otrzymują niższe od mężczyzn świadczenia. Różnica ta może się jeszcze pogłębić na skutek planowanych przez Radę Ministrów zmian w systemie emerytalnym.
O nagrody Akademii każdy walczy na swój sposób: jedni rozgrzani do czerwoności pędzą w postapokaliptycznym wyścigu, inni czołgają się przez zlodowaciałe błoto. Autorzy „Kultury Liberalnej” także oceniali filmowe wysiłki w swoich recenzjach, o czym przypominamy tuż przed ceremonią wręczenia Oscarów.
Łukasz Jasina polemizuje z Jarosławem Hrycakiem na temat bieżącej sytuacji w Polsce, na Ukrainie i relacji polsko-ukraińskich.
Tomasz Sawczuk komentuje konferencję premier Beaty Szydło z okazji 100 dni rządu Prawa i Sprawiedliwości.
Skąd taka chwytliwość prawicowych haseł i symboli wśród młodych Polaków? Pytanie to zadawał już sobie niejeden socjolog. Pospekuluję więc i ja.
Dawny lider „Solidarności”, podobnie jak cała polska transformacja, zasłużył na to, by bronić go przed szkalowaniem i manipulacją, nie może być jednak wyjęty spod krytycznych ocen i osądów.
Plan Morawieckiego jest dobry tam, gdzie obiecuje państwo inteligentne, a słaby tam, gdzie obiecuje państwo jako finansowego lewiatana.
„Nie jest ważne, czy i na kogo donosił. Wałęsa już dawno stracił okazję, by powiedzieć coś istotnego o komunizmie w polskim wydaniu”, pisze amerykański historyk.
Szanowni Państwo, to już 100 dni rządu PiS-u. „Blitzkrieg”, „zamach stanu”, „koniec III RP”… – przeciwnicy polityczni ostro komentowali poczynania gabinetu Beaty Szydło. Zwolennicy „dobrej zmiany” woleli natomiast widzieć w poczynaniach prawicy „czyszczenie przedpola” – jak to nazwał w rozmowie z „Kulturą Liberalną” Piotr Zaremba. Najpierw zatem odbyła się bitwa o Trybunał Konstytucyjny. Następnie szarpnięto […]
„Kto wie, czy to, co robi PiS, nie trafi do historii populizmu jako jeden z majstersztyków. Każdego kota są w stanie odwrócić ogonem. Bywają genialni”.
„Znam Jarosława Kaczyńskiego dość dobrze i wydawało mi się, że inteligencja jest mechanizmem zabezpieczającym przed błędami. Osoby inteligentne pewnych rzeczy nie robią. Widać nie znam się na ludziach”.
„To jakaś porażająca naiwność – to przekonanie, że gdyby udało się nas zagonić siłą, żebyśmy ze skrzywionym uśmiechem na twarzy przytulili się na demonstracji do Ryszarda Petru i Grzegorza Schetyny, to demokracja w Polsce byłaby uratowana. Nie byłaby. Byłaby jeszcze słabsza”.
Gdzie znajdują się granice zaangażowania dziennikarza w konflikt, który opisuje? Gdzie kończy się rozsądek, a zaczyna zwykła brawura? Trochę wbrew autorom to właśnie do tych pytań prowokuje reportaż o etiopskim więzieniu, do którego pechowo trafili.
Tomasz Lis nie dyskutuje z czytelnikiem. Lis – niczym wyrocznia – obwieszcza. Powoduje to zresztą, że czytelnik nie ma ochoty zgodzić się z Lisem nawet wtedy, gdy ten ma rację, za to z każdą kolejną stroną książki coraz bardziej ma ochotę głosować na PiS.
Jak rozmawiać i pisać dziś o filmach, szczególnie sprzed półwiecza, żeby zachować swoistość tego medium? Odpowiedź przynoszą dwie wydane ostatnio książki poświęcone Antonioniemu i Godardowi – polifonicznie, z różnych perspektyw, przekraczając utarte schematy.