Mój krzyż zrobiony jest z tortu [Na punkty]
Dziennik umiarkowanie wewnętrzny pisany na bieżąco, acz publikowany z niewielkim opóźnieniem. Dla integracji i przykładu przedstawiany poza mediami społecznościowymi.
Artykuły oznaczone tagiem:
"Dziennik"
Trudno ufać komuś, kto cały czas chodzi w nowych butach [Na punkty]
Dziennik umiarkowanie wewnętrzny pisany na bieżąco, acz publikowany z niewielkim opóźnieniem. Dla integracji i przykładu przedstawiany poza mediami społecznościowymi.
Concertina, czy to ma coś wspólnego z kulturą? [Na punkty]
Dziennik umiarkowanie wewnętrzny pisany na bieżąco, acz publikowany z niewielkim opóźnieniem. Dla integracji i przykładu przedstawiany poza mediami społecznościowymi.
Jak przyjemnie się żyje, wiedząc, że nie umrze się z głodu [Na punkty]
Dziennik umiarkowanie wewnętrzny pisany na bieżąco, acz publikowany z niewielkim opóźnieniem. Dla integracji i przykładu przedstawiany poza mediami społecznościowymi.
Nikt nikomu nigdy nic (choć może trochę) [Na punkty]
Dziennik umiarkowanie wewnętrzny pisany na bieżąco, acz publikowany z niewielkim opóźnieniem. Dla integracji i przykładu przedstawiany poza mediami społecznościowymi.
Szósty dzień bez czekolady [Na punkty]
Dziennik umiarkowanie wewnętrzny pisany na bieżąco, acz publikowany z niewielkim opóźnieniem. Dla integracji i przykładu przedstawiany poza mediami społecznościowymi.
Strażak i podpalacz razem grają swoje rytmy. Wawa, Bartnik [Na punkty]
Dziennik umiarkowanie wewnętrzny pisany na bieżąco, acz publikowany z niewielkim opóźnieniem. Dla integracji i przykładu przedstawiany poza mediami społecznościowymi.
Krzyki, a w nich nasze imiona wypowiadane nie do nas. Wawa, Białka [Na punkty]
Dziennik umiarkowanie wewnętrzny pisany na bieżąco, acz publikowany z niewielkim opóźnieniem. Dla integracji i przykładu przedstawiany poza mediami społecznościowymi.
Dalej żyć. O książce „Dzbanek rozbity. Sceny z życia, choroby, śmierci i żałoby” Wojciecha Czuchnowskiego
W ostatnich latach mieliśmy wysyp książek o odchodzeniu i żałobie. Każda z nich bierze się ze wspólnego doświadczenia piszących – straty, ale przeżywanie tej straty jest już zupełnie inne dla każdego z nas i cudze cierpienie naprawdę niczego nas nie uczy. Po co zatem piszemy i po co czytamy takie książki?
Seksualna buchalteria Victora Hugo [PETITEM]
O sekretnym notesie Victora Hugo, jego seksualnej żarłoczności i o tym, dlaczego dziś musiałby stanąć pod pręgierzem #MeToo.
To nie jest powieść. Recenzja książki „Oto ciało moje” Aleksandry Pakieły
„Oto ciało moje” Pakieły to zapis bulimicznych doświadczeń narratorki, których źródłem jest opresyjna, katolicka rodzina. To również bardzo źle napisana książka. Niemal każdy, kogo znam, kto przeżył w tym koszmarnym kraju wystarczająco długo, nosi w sobie podobną historię, a nawet gorsze. Jednak większość ma na tyle przyzwoitości, żeby nie upychać swoich formułowanych naprędce wynurzeń w okładki z podtytułem „powieść”.
Trudno czytelne pismo istnienia. „Dziennik wojenny” Józefa Czapskiego
Uderzającą cechą umysłu Czapskiego jest obserwowanie świata bezzałożeniowo, bez przedustawnego podziału jego elementów na te, które są dobre, i te, które są złe – a dotyczy to również ludzi. Taki jest też jego „Dziennik wojenny”, w którym widać przymiarki do „Na nieludzkiej ziemi” – najbardziej znanego w Polsce i na świecie utworu tego autora.
Beztroskie grasowanie. Recenzja książki Grzegorza Łysia „Dzikie żądze. Bronisław Malinowski nie tylko w terenie”
Idea, żeby opowiedzieć o Bronisławie Malinowskim i jego epoce przez pryzmat „dzikich żądz”, wydawała mi się z początku zachęcająca. Podobnie jak pomysł wysłania antropologa z Wysp Trobrianda, gdzie Malinowski prowadził swoje badania terenowe, do Krakowa początku XX wieku, skąd pochodził, by ten badał życie seksualne tutejszej ludności. Autora zdecydowanie jednak poniosła literacka wyobraźnia.
Teatr Węgajty, czyli między prowincją a światem. O „Spiskach życiowych. Dzienniku węgajckim 1982–2020” Wacława Sobaszka
Teatr jako wyspa otwartości na innego, akceptacji artystycznego eksperymentu i wielokulturowości działający w środku warmińskiej wsi. Tak pokrótce można opisać zainspirowany praktykami Grotowskiego Teatr Węgajty. Zapiski Wacława Sobaszka to pasjonujące świadectwo jego powstawania i artystycznej działalności.
[Pawłowski we wtorek] To nie jest polityczna emerytura. O „Szczerze” Donalda Tuska
Pierwsze wrażenie po lekturze książki Donalda Tuska? To książka nie tyle o czymś, co przede wszystkim po coś. Nie wiem, jakie plany polityczne ma były premier, ale na polityczną emeryturę się nie wybiera. Wielu się z tego powodu ucieszy. Samej książce to jednak nie pomaga.