Po obchodach jubileuszu 200-lecia urodzin Moniuszki pozostanie kilka nagrań pieśni, wśród których na szczególne wyróżnienie zasługuje płyta Mariusza Godlewskiego z Radosławem Kurkiem.
Ostatnio Stanisławowi Moniuszce poświęcono wiele uwagi ze względu na 200. rocznicę jego urodzin, która przypadła na rok 2019. Wprawdzie obchody Roku Moniuszkowskiego trudno uznać za pełen sukces, ze względu na niezaplanowane i nieskoordynowane działania większości instytucji muzycznych w Polsce, ale po jubileuszu zostało trochę nagrań muzyki wokalnej kompozytora.
Życie muzyczne w belgijskich miastach nie ustało wraz z końcem dominacji szkół franko-flamandzkich w XVI wieku, ale na ponowne wielkie ożywienie muzyczne trzeba było zaczekać aż do początku XIX wieku.
Śpiewaczki zwykły określać partię tytułową w „Turandot” jako „voice killer”. W rzeczy samej, niektóre głosy ta rola zrujnowała, ale inne wzbogaciła, zarówno w przenośni, jak i dosłownie!
Teatr Wielki–Opera Narodowa zaprezentowała pierwszą premierę operową w tym sezonie artystycznym – od dawna zapowiadaną inscenizację „Halki” pod dyrekcją Łukasza Borowicza i w reżyserii Mariusza Trelińskiego.
Hermann Abendroth to nieco zapomniany dzisiaj uczeń legendarnego wagnerowskiego kapelmistrza Felixa Mottla, a zatem kontynuator tradycji wykonawczych niemieckiego romantyzmu.
Coraz więcej osób protestuje przeciwko odpalaniu sztucznych ogni – z uwagi na mizerność efektu w porównaniu ze sporym zagrożeniem dla ludzi i zwierząt. Rezygnacja z pewnego rodzaju fajerwerków może okazać się korzystna dla słuchu nie tylko pod względem imprezowym i medycznym, ale również artystycznym, a do tego zaskakująco przyjemna.
Większość uzależnień stanowi mniej lub bardziej wstydliwą tajemnicę (choć nierzadko poliszynela). Do nielicznych wyjątków należy uzależnienie od opery, które dotknięci nim ludzie zwykle eksponują z dumą. Czerniakow wykorzystał ten fakt do stworzenia znakomitego spektaklu.
Bieżący sezon w Teatrze Wielkim–Operze Narodowej jest bardzo szczególny: na całą jego pierwszą połowę nie zaplanowano ani jednej premiery operowej (co nie zdarzyło się od wielu lat). Tym większą uwagę przykuła więc inscenizacja „Carminów Buranów” Orffa.
O Bogdanie Paprockim w latach 50. dość powszechnie zaczęto pisać „najlepszy polski tenor”. Owszem, tego rodzaju kwantyfikatory, podobnie jak obietnice wyborcze, nic nie kosztują, a więc bywają nadużywane. W tym przypadku jednak takie określenie wydaje się o tyle zasadne, że Paprocki faktycznie najpierw został jednym z filarów zespołu Opery Śląskiej w Bytomiu, a później Opery Warszawskiej.
Po premierze „Mocy przeznaczenia” Verdi pisał do przyjaciela: „Śpiewacy niekoniecznie muszą idealnie wypaść technicznie, ale muszą czuć i rozumieć słowa oraz umieć oddać ich znaczenie”. Na ile zdanie to można odnieść do dyrygenta i reżysera, pokazuje inscenizacja „Mocy…” w Deutsche Oper.
Jeśli nazwisko Guglielmi w ogóle jeszcze kojarzy się dziś komuś z operą, to prawdopodobnie z trzema pokoleniami włoskich kompozytorów XVII–XIX wieku. Mało kto pamięta o bliższej nam czasowo śpiewaczce Marghericie Guglielmi, z której dorobkiem warto się zapoznać.
Mimo upływu lat i przyrostu liczby nagrań, ta interpretacja nie zestarzała się ani trochę, a pod względem poziomu wykonawczego dorównać Mozartowskiej ekipie solistów Fricsaya udało się niewielu późniejszym muzykom.
O „Halce” Stanisława Moniuszki do libretta Włodzimierza Wolskiego napisano już naprawdę wiele i nic w tym dziwnego – jest to bodaj najpopularniejsza polska opera. Niemniej pewne aspekty tego dzieła pozostają nieznane, i to nie tylko szerszej publiczności, lecz także badaczom i muzykom.
„Otello” to dzieło ikoniczne dla opery włoskiej i emblematyczne dla późnego stylu Verdiego – wyrafinowane harmonicznie, błyskotliwie zinstrumentowane, oryginalne formalnie.