„Jaśmina Berezy” – debiut Karoliny Jaklewicz, w którym autorka porusza kwestie aborcji i eutanazji – wyrasta z oporu wobec ideologizacji spraw, które daleko wykraczają poza wszelkie słowniki pojęć. Wydane po niej „Czarne łabędzie, biały puch” opowiada o współczesnej, niekoniecznie biologicznej rodzinie. To dyskretne prozy, które budują napięcia i nie narzucają odpowiedzi.
Najnowsza edycja festiwalu wyróżniała się różnorodnością inscenizacji „Burzy” oraz dominacją teatru tańca. Po raz kolejny można było natomiast doświadczyć w Gdańsku energii tak charakterystycznej dla szekspirowskich z ducha miast Północy Europy.
Akcja „Depeche Mode” rozgrywa się w ciągu kilku czerwcowych dni 1993 roku. Jej bohaterowie to studenci, którzy trawią dni na piciu, paleniu i włóczeniu się bez celu. Pewnego dnia znika ich kolega. Jego poszukiwania rozpoczną serię dziwnych spotkań – od teoretyka „pochuizmu”, przez generalską córkę punkówę, po redaktora mitomana – i staną się kanwą opowieści o ukraińskiej kontrkulturze i pogrążonym w postsowieckim chaosie kraju.
Szerokim echem odbiły się niedawne słowa Olgi Tokarczuk o czytelnikach i literaturze. Czy rzeczywiście warte są tej skali oburzenia, czy może noblistka po prostu powiedziała prawdę? O tym, a także o samym „Empuzjonie” (bez spoilerów) dyskutują Karolina Felberg, Piotr Kieżun i Jarosław Kuisz.
Flamandzki tryptyk teatralny, pokazany na ostatnim Malta Festiwal Poznań, to kunsztowna opowieść o rozliczeniu z dziedzictwem przemocy splecionym z europejską historią pod postaciami kolonializmu, faszyzmu i terroryzmu.
Najnowszy spektakl Krystiana Lupy to ponad sześciogodzinne rozliczanie sie z mitami kontrkultury. Zabrakło w nim jednak najważniejszej idei, wobec której buntownicy skapitulowali: bezinteresowności.
Kilka lat temu Muszyński wrócił w rodzinne strony, kupił nietknięty pługiem odłóg i postawił dom. W ziemi rozpoznał żywioł, który mógł nie tylko obrabiać, ale też opisać. Tak powstał „Dom ojców” – proza poświęcona nie tylko współczesnym ludziom ziemi, ale także ich prehistorycznym przodkom. Ten zbiór opowieści to coś znacznie więcej niż literatura nurtu wiejskiego.
„Dziady” zrealizowane przez Pawła Passiniego i Wolnych Kupałowców to swoista autoterapia ludu straumatyzowanego przez historię niesprawiedliwości. „Nastia” w reżyserii Jury Dzivakou to natomiast rozprawa z mitem „rosyjskiej duszy”.
Autobiograficzny film Branagha to jego prywatna mitologia dzieciństwa w rozdzieranym bratobójczym konfliktem kraju. To też opowieść o osobistej cenie, jaką płacą ludzie próbujący uciec od wojny.
Spektakl teatru telewizji w reżyserii Iwana Wyrypajewa mierzy się z pytaniem fundamentalnym: czy jesteśmy w stanie podjąć jakiekolwiek konstruktywne działania przeciw samozniszczeniu, które zdaje się wpisane w historię ludzkości?
Na ogarniające nas rozpacz czy poczucie słabości późna nowoczesność zna jeden środek – rozmaite „techniki życia”, czyli błyskawiczne terapie, coachingi i kursy mindfulness. Koszt zupełnej likwidacji ciemnej strony naszej egzystencji – pisze Stawiszyński – jest jednak zaskakująco wysoki. Jak sobie zatem radzić z lękami i bezradnością? Jedną radę eseista wyraża wprost. Drugą trzeba odszukać na marginesie osobistego, arcylirycznego zakończenia.
„Diuna”, „Wesele” czy „Truflarze”? Autorzy działu „Patrząc” wybierają swoje największe tegoroczne zachwyty i rozczarowania, a także klasykę filmową, do której warto powrócić właśnie teraz.
Czy „Dziady” powinny dyżurnie obsługiwać wszelkie narodowe traumy? Najnowsza inscenizacja dramatu Mickiewicza afirmuje rewolucyjny potencjał współczesnej jednostki, nie jest jednak wolna od publicystycznych uproszczeń.
Twórcy serialu „Osiecka” nie tylko nie mieli pomysłu na reprezentację PRL-u, ale przede wszystkim nie podołali nieoczywistej, niezwykle złożonej osobowości bohaterki, której dała wyraz chociażby w swoich dziennikach.
„Lista. Dziennik 2005” to pisana na gorąco relacja z wydarzeń związanych z ogłoszeniem tak zwanej „listy Wildsteina”. Jest na niej również nazwisko autorki. Rottenberg nie poddaje się jednak ani histerii, ani niemocy. Składa wniosek do IPN-u. Wraca do dawnych czasów. Nie buduje analogii, nie karmi się resentymentem. Próbuje spokojnie naświetlić mechanizm dzikiej lustracji.