Z centrum widać najwięcej
Premier Mateusz Morawiecki zasugerował w rozmowie z „Die Welt”, że Polska nie uzna wyroków TSUE oraz SN w sprawie PiS-owskich zmian w sądownictwie. Tymczasem w Warszawie w obronie praworządności protestowali sędziowie z całej Europy.
Najbardziej uderzający we wtorkowej debacie sejmowej nie był wcale jej główny punkt, czyli exposé premiera Mateusza Morawieckiego. Nie było nim także wystąpienie Jarosława Kaczyńskiego ani lidera największej partii opozycyjnej. Był nim kontrast między wystąpieniem Grzegorza Schetyny i Adriana Zandberga.
Słuchając komentarzy po decyzji Donalda Tuska, można się poczuć, mówiąc delikatnie, intelektualnie poturbowanym. Otóż, po fakcie każdy zdaje się twierdzić, że to jedynie słuszna, oczywista decyzja, a innej Tusk po prostu nie mógł podjąć.
Walka o to, jaka będzie Polska w przyszłości, trwa i jest bardzo intensywna. Jaki będzie jej wynik, tego nie wiadomo. Jedno jest jednak pewne: nie mamy do czynienia z krótkotrwałym epizodem.
Z wnioskami musimy poczekać na oficjalne wyniki, które ogłosi Państwowa Komisja Wyborcza. Można jednak powiedzieć, co wolno uznać za sukces i porażkę każdego z pięciu głównych komitetów.
Ogromna większość posiadaczy prawa jazdy uważa, że jeździ samochodem lepiej niż „przeciętny kierowca”. To siłą rzeczy niemożliwe – większość nie może być lepsza niż średnia. Ale ta skłonność do przeceniania swoich zdolności nie dotyczy tylko prowadzenia samochodu. Pomaga też zrozumieć inną ciekawą prawidłowość – dlaczego dajemy się politykom mamić nierealistycznymi obietnicami.
Inicjatywa Partnerstwa Wschodniego, która formalnie powstała na szczycie w Pradze w maju 2009 roku, to niewątpliwie najistotniejsza spuścizna pierwszej prezydencji Czech w Radzie Unii Europejskiej. Jej celem było nawiązanie bliższej współpracy UE z sześcioma republikami postradzieckimi. Dziesięć lat później wydaje się, że inicjatywa znalazła się w ślepej uliczce i straciła na znaczeniu w ramach agendy unijnej.
Politycy mają nas za głupców. Zgoda, to niezbyt odkrywcze stwierdzenie, ale kilka wydarzeń w ostatnim czasie pokazuje, jak szybko to zjawisko przybiera na sile. Także w Polsce. I sami jesteśmy sobie winni.
Zadaliśmy ideowym przedstawicielom prawej strony sceny politycznej następujące pytanie: „Czy nie jest tak, że współczesny populizm miażdży konserwatyzm, a nie liberalizm?”. Oto odpowiedzi.
Stolicy udało się zminimalizować liczbę poszkodowanych głównie dzięki rozwiązaniu, które krytykowała… sama minister edukacji.
Platforma wykonała ruch w kierunku tworzenia solidnej, współczesnej partii konserwatywno-liberalnej. Wciąż jednak niepokoją ją duchy przeszłości.
PiS nie zmiażdżył przeciwnika. Mimo że zasoby, po które sięga Jarosław Kaczyński, są ogromne – na czele z obietnicami kolejnych transferów finansowych oraz mediami publicznymi po swojej stronie. Mało tego, niechcący wyhodowano pod bokiem Konfederację, która na ostatniej prostej wściekle atakowała nie tylko Kukiz`15, ale i PiS.
Biden ma największe poparcie w sondażach, jest bowiem na razie głównym przedstawicielem partyjnego establishmentu, więc to jego wybierają ci, którym wystarcza „pokonamy Trumpa i będzie jak dawniej”. Pod hasłem „status quo ante” trudno się jednak wygrywa wybory, co doskonale wiemy choćby z własnego podwórka.
Reakcje rozmaitych publicystów i polityków tak zwanego głównego nurtu na powstanie Wiosny pokazują, że niewiele zrozumieli z fenomenu popularności ruchów populistycznych odnoszących triumfy na całym Zachodzie. Biedroń tę lekcję odrobił znacznie lepiej.
Partia Jarosława Kaczyńskiego podstępem stanęła nie tylko na czele największego wydarzenia, jakie odbyło się w Polsce 11 listopada, ale na czele wydarzenia tak dużego, jakiego w innych okolicznościach nie potrafiłaby zorganizować.
