Rosja popełnia w Ukrainie zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości. Jak mogłaby za nie odpowiedzieć? O projekcie nowej konwencji ONZ, która mogłaby wsadzić kij w szprychy terroru, pisze Konstanty Gebert.
„To triumf prawdy i sprawiedliwości” – oznajmiły Chiny, gdy Rada Praw Człowieka ONZ odrzuciła w czwartek wniosek o dyskusję nad raportem o sytuacji Ujgurów w chińskim Sinkiangu.
Wpadające w ucho piosenki o tępieniu inyenzi („karaluchów” – tak Hutu nazywali Tutsich) czyniły z ludobójstwa i obowiązek, i świetną zabawę, którą szkoda byłoby ominąć. W sześć tygodni wymordowano 800 tysięcy ludzi. Nawet niemieckie krematoria nigdy nie osiągnęły takiej wydajności.
Coś niedobrego się dzieje z politykami, gdy mają w Berlinie mówić o Zagładzie: ich wypowiedzi bywają haniebne. Pozostaje więc mieć nadzieję, że retoryczne odwołania do Zagłady w końcu się zbanalizują, przestaną szokować, a więc stracą swą atrakcyjność i przestaną być używane. Przestaną wprawdzie wówczas przestrzegać czy potępiać – ale przynajmniej nie będą znieważać pamięci.
Wysoka Komisarz ONZ do spraw Praw Człowieka znana jest z bezkompromisowego stosunku do innych niż Chiny naruszycieli praw człowieka. W Sinkiangu mówiła o sytuacji na świecie, zwłaszcza w Ukrainie, Jemenie i Mjanmie, a także o mordzie w szkole w Teksasie, który uznała za przejaw amerykańskiego rasizmu. Pekin ją za to pochwalił.
Zbrodnię ludobójstwa otaczała w latach powojennych szczególna aura. Wojna w Ukrainie odwróciła jednak bieg historii: znów można zrównywać miasta z ziemią i szydzić z ofiar.
Dlaczego ludobójca jest moralnym człowiekiem? Jakub Bodziony rozmawia z Konstantym Gebertem, wieloletnim dziennikarzem, obecnie felietonistą „Kultury Liberalnej” i autorem niedawno wydanej książki „Ostateczne rozwiązania. Ludobójcy i ich dzieło”.
Żydzi byli w Europie tradycyjnie obcym konstytutywnym, który stał się osnową kultur narodowych. Książka wybitnego historyka wprowadza nas w historię dyskryminowania i zabijania Żydów. To wstrząsający opis ograniczania praw, pogromów i eksterminacji. To obowiązkowa lektura, zwłaszcza dla tych, którzy mówią, że o Żydach pisze się dziś zbyt wiele.
Szanowni Państwo! Po drugiej wojnie światowej państwa umówiły się, że ludobójstwo już się nie zdarzy. Wcześniej ustaliły, że nawet na wojnie powinny przestrzegać pewnych zasad humanitarnych. Mechanizm prawny pozostał jednak bezzębny, a jedyną skuteczną siłą po raz kolejny okazuje się siła agresji. Znowu więc dzieje się to, co miało się już nie zdarzyć. Widzimy analogie […]
„Słynny historyk Richard Evans zapytał mnie kiedyś, dlaczego tak bardzo fascynuje mnie pochodzenie Lauterpachta i Lemkina. Odpowiedziałem, że nie sądzę, że dwóch mężczyzn dorastających w Londynie mogłoby stworzyć takie koncepcje. To miejsce, Lwów, jest absolutnie niezbędne do zrozumienia ich pracy” – o korzeniach idei zbrodni przeciwko ludzkości oraz ludobójstwa opowiada prof. Philippe Sands w rozmowie z Tomaszem Sawczukiem.
W Buczy doszło do zbrodni. Niezależnie od tego, jak ją nazwiemy – ludobójstwem, zbrodnią przeciwko ludzkości czy zbrodnią wojenną – Bucza stała się symbolem, jak Auschwitz. Federacja Rosyjska już przez wieki nie uwolni się od tego piętna bez względu na to, co dokładnie ustali Międzynarodowy Trybunał Karny.
Chcę, by każdego Rosjanina konsekwencje ich wojny, ich zbrodni i bestialstw dotknęły osobiście. Jeśli nie sprzeciwili się władzy, to przyzwolili na to. I szlachetne garstki demonstrujące sprzeciw, nic nie mają do rzeczy – tylko uwypuklają przepaść między nimi a całą resztą społeczeństwa.
Pałac Saski to pomnik istotny tylko dla nas. Dom Lemkina mógłby być symbolem wartości, o które walczymy i o które walczył ten prawnik. Potrzebujemy symbolu dialogu, poszanowania prawa, wrażliwości na krzywdę. Stanowczego działania na arenie międzynarodowej w obliczu niesprawiedliwości.
Szanowni Państwo! Z napaścią armii rosyjskiego dyktatora Władimira Putina na niepodległą, demokratyczną Ukrainę wiążą się dwie silne społeczne emocje, które warto przerobić. Pierwsza to empatia. Rosja zaatakowała kraj, który uciekł z jej wizji światowego porządku. Ukraina jest demokratyczna, niezależna, coraz nowocześniejsza, stała się częścią Zachodu, a nie starego imperium. Ono zaś nie może się pogodzić […]
Tochman portretuje ludzi, którzy nie zawsze wzbudzają sympatię. Nie serwuje łatwych, prostych i autorytatywnych ocen, potrafi być krytyczny, nie będąc jednocześnie aroganckim. A to wielka umiejętność.
