Pierwsza premiera operowa sezonu w Teatrze Wielkim–Operze Narodowej za nami. Nieco to zaskakujące, zważywszy, że sezon trwa od wczesnej jesieni. TW–ON nie rozpieszcza w tym roku słuchaczy premierami oper – na sezon 2022/2023 zaplanowano ich zaledwie trzy (plus jedna składanka chóralna).
Przymusowa kwarantanna dla wielu osób oznaczała stagnację zawodową – między innymi dla filmowców. Serial HBO „W domu” pokazuje, co się z nimi działo… w domu.
Teatr Wielki–Opera Narodowa zaprezentowała pierwszą premierę operową w tym sezonie artystycznym – od dawna zapowiadaną inscenizację „Halki” pod dyrekcją Łukasza Borowicza i w reżyserii Mariusza Trelińskiego.
Jednym z rezerwatów lat 90. jest Teatr Wielki–Opera Narodowa, z tą różnicą, że dysponuje jednym z największych budżetów wśród instytucji kulturalnych w skali kraju. Rezultaty są takie, że – pozostając w poetyce spożywczej – dostajemy salceson, w którym do galarety trafiają kawałki mięsa różnej jakości.
Wystawienie „Ognistego anioła” w Teatrze Wielkim–Operze Narodowej pod pewnymi względami kojarzy się z historią tego utworu. Ma się wrażenie, jakby wizja reżysera, Mariusza Trelińskiego, kroczyła podobnie krętymi drogami, co praca kompozytora, ale dotarła w zupełnie inne miejsce.
Najwięcej uwagi recenzenci i czytelnicy poświęcają premierom. Jest to poniekąd zrozumiałe, bo nowość szybko traci swój urok, a mało kto ma czas i ochotę oglądać się za siebie. Spektakle jednak nie kończą zwykle swojego żywota na premierze i kilku przedstawieniach bezpośrednio po niej, lecz wracają w następnych sezonach, niekiedy po przerwie lub ze sporymi zmianami.
Kontrowersyjna opera gwiazdy brytyjskiej muzyki współczesnej Thomasa Adèsa trafiła w końcu na deski Teatru Wielkiego. Czy opowieść o nudzie trawiącej wyższe sfery otwiera nowy rozdział w twórczości Mariusza Trelińskiego?
„Na scenie króluje miszmasz, banalne symbole ulegają zbędnemu wzmocnieniu, najistotniejsze pozostaje zaś zaniedbane. Najważniejszą bowiem rzeczą w operze – tą, która odróżnia ją od teatru sauté – jest muzyka, a o nią się reżyser nie zatroszczył”, piszą o „Powder Her Face” Szymon Żuchowski i Gniewomir Zajączkowski.
Bombastyczny film na motywach powstania wielkopolskiego jak dotąd nie cieszył się ani sukcesem frekwencyjnym, ani powszechnym uznaniem krytyków. Niesłusznie. Łukasz Barczyk w „Hiszpance” kreśli śmiałą wizję polskiej historii przy użyciu środków, których nie powstydziliby się najlepsi twórcy operowi.
Po dwóch latach od premiery „Latającego Holendra” i ponad półwiecznej przerwie w wystawianiu „Lohengrina” w Operze Narodowej w Warszawie, Wagner znowu rozbrzmiewa. Transakcja z Welsh National Opera w Cardiff należy do wyjątkowo udanych: „Manon Lescaut” (z poprawkami wniesionymi po warszawskiej inscenizacji) „wymieniono” na nagrodzoną przez Theatrical Management Association operę o tragicznych losach tytułowego Lohengrina.
Wystawianie Wagnera wiąże się u nas z dwoma problemami. Kojarzy nam się on z przemocą, Tysiącletnią Rzeszą i dominacją kultury germańskiej. Druga kwestia dotyka problemu zwracania opery szerokim masom i pytania, czy współcześnie opera ma jeszcze jakiekolwiek znaczenie.
Czerpanie satysfakcji ze spektakli Trelińskiego łatwiejsze jest wtedy, kiedy zaakceptuje się jego artystyczną sylwetkę. Mariusz Treliński sam siebie nazywa człowiekiem XIX w. i nie bez zgrzytów łączy romantyczną koncepcję artysty z nihilizmem XXI w. Wciąż wierzy, że estetykę można oddzielić od polityki, deklarując jednocześnie, że sztuka nie czyni świata lepszym.
Sebastian Smoliński Kiedy czarta brak Pomysł na otwarcie kolejnego sezonu Teatru Wielkiego – Opery Narodowej premierą „Diabłów z Loudun” był znakomity. Umożliwił upieczenie kilku pieczeni na jednym ogniu: rozpoczęcie roku inscenizacją wybitnego polskiego dzieła, uczczenie 80. urodzin Krzysztofa Pendereckiego i pokazanie publiczności opery współczesnej. Wprowadzenie „Diabłów…” na operowe deski można odczytać w kontekście historii zarządzania […]
Pewien dziewiętnastowieczny dyrygent mawiał, że bez względu na to, na której stronie otworzy się partyturę „Holendra tułacza”, czuć podmuch morskiego wiatru.
Jacek Wakar Debiutanci W ubiegłym tygodniu kilka dni na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Po raz drugi w życiu, po jedenastoletniej przerwie. Wtedy to była inna rzeczywistość. Nie było jeszcze gdyńskiego Multikina, wszystkie projekcje odbywały się w Teatrze Muzycznym. Pamiętam, że podczas inauguracji zaprezentowano wtedy „reżyserską” wersję „Ziemi obiecanej”, z której Andrzej Wajda, ku […]