Najnowszy film Rohrwacher zabiera nas – dosłownie – w głąb włoskiej ziemi. Perypetie grupy złodziei grobów stają się tu punktem wyjścia dla niemalże mitologicznej odysei.
Film Frammartino to wyjątkowe, poetyckie spojrzenie pod podszewkę włoskiego boomu gospodarczego: to opowieść o trwaniu mitów, których źródłem jest więź z naturą.
Jaki jest Rzym Kępińskiego? Przede wszystkim niełatwy do życia. Zaszczurzony, zarzucony śmieciami, niechętny rowerom, opanowany przez mafijne interesy, pełen koczowisk bezdomnych. A jednak duszne, zatłoczone i męczące Wieczne Miasto pod piórem autora niespodzianie nabiera głębi.
Wśród filmów zakończonego właśnie w kinach – a otwartego w przestrzeni wirtualnej – festiwalu znajdziemy przegląd środków, jakimi dysponuje współczesny dokument, by uchwycić pamięć o tych, którzy na co dzień pozbawieni są głosu.
Nagrodzony za scenariusz na zeszłorocznym festiwalu w Berlinie film braci D’Innocenzo to groteskowa wizja dorastania na włoskich przedmieściach, w której można dopatrzeć się echa społecznej krytyki Pasoliniego.
W jego filmografię wpisany jest zarówno jeden z największych skandali w historii kina, jak i jeden z największych oscarowych triumfów. Od momentu debiutu z wyjątkową konsekwencją przyglądał się bohaterom swoich filmów z perspektywy śmierci.
W noc przed Dniem Zadusznym, z 1 na 2 listopada 1975 roku na plaży w Ostii brutalnie zamordowano Piera Paola Pasoliniego. Tyle wiadomo na sto procent. Reszta ginie w domysłach, mroku spowijającym ludzkie wnętrza, bagnie burżuazyjnego społeczeństwa, szambie polityki, pośród marginesu społecznego, wreszcie w heretyckich wymiarach twórczości.
Berlińska wystawa „Rzym Pasoliniego” nie jest próbą muzealnej rekonstrukcji – ukazuje żywą postać reżysera nieustannie walczącego o swoją suwerenność. Włoski intelektualista, widziany z perspektywy Martin Gropius Bau, to współczesny buntownik z wyboru.
Łukasz Wróbel Jestem siłą pochodzącą z przeszłości… W Polsce Pasolini uchodzi przede wszystkim za reżysera. Błędem jest jednak oddzielać jego filmy od innych uprawianych przezeń form wypowiedzi. Był bowiem najpierw poetą (debiutował w dziewiętnastym roku życia), potem powieściopisarzem, jednocześnie zaś dramatopisarzem i eseistą. Zajmował się też malarstwem, tworzył rysunki, obrazy, asamblaże i kolaże. Nie należy […]