Z centrum widać najwięcej
„Historia terroryzmu. Od starożytności do Da’isz” jest próbą ogólnego ujęcia kwestii tytułowej. Jednak ze względu na dyspozycję materiału – jest to raczej historia najnowsza.
Więzień Auschwitz, świadek powstania warszawskiego, w czasie wojny pracownik Biblioteki Uniwersyteckiej, który po 1945 roku ratował polskie zbiory z rąk zarówno Niemców, jak i Rosjan. Wspomnienia Bohdana Korzeniewskiego, krytyka i reżysera teatralnego – czyta się jak scenariusz wojennego filmu akcji z elementami grozy i groteski.
Italo Calvino jest jednym tych z pisarzy, dla których literatura była przede wszystkim wyrafinowaną grą, szaradą. Warto sobie jednak uprzytomnić, że ten przekonany lewak i postmodernista oddawał szczery, nieironiczny hołd zarówno przeszłości, jak i tradycji, nie dostrzegając żadnej sprzeczności w swojej postawie.
Michael Collins był twórcą Irlandzkiej Armii Republikańskiej i jednym z ojców terrorystycznych metod, jakie przyjęła w walce z Anglią na początku XX wieku. Zasłynął między innymi z opracowania znakomitych technik walk ulicznych, a jego pisma na ten temat studiował Mao. To jednak jako polityka czekało go największe wyzwanie.
Święty Bernard z Clairvaux to jedna z bardziej charyzmatycznych postaci publicznych XII wieku. Płomienny mówca, animator wypraw krzyżowych, mistyk i bohater cudu zwanego „laktacją świętego Bernarda”. Gdyby żył dzisiaj, byłby zapewne podporą któregoś z wpływowych prawicowych portali internetowych.
Dla Braudela okres od XVI do XVIII wieku to przede wszystkim czas formowania się kapitalizmu jako najbardziej wpływowej i skutecznej formy życia materialnego ludzkości. Szkoda tylko, że system ten służy przede wszystkim sam sobie. Nawet najwięksi jego gracze – od Fuggerów po Rockefellerów – są ostatecznie narzędziami dziania się rynku.
Jest to książka o kobiecie napisana przez kobietę, która stara się zrozumieć i dowartościować swoją bohaterkę. „Krwawa Maria”, znana jako żarliwa katoliczka i bezwzględna, wyrachowana monarchini, zamienia się u Whitelock w osobę wystawioną od dzieciństwa na bardzo poważne zagrożenia, która z determinacją stawia im czoła.
Początek XIX wieku to czasy, kiedy partie polityczne we współczesnym znaczeniu jeszcze nie istniały, a ideę wyboru przywódców państwa przez wszystkich dorosłych mieszkańców tego państwa uznano by za żart w złym guście, który poważnie mogą traktować tylko renegaci za oceanem.
Od momentu publikacji, „Moby Dick” był interpretowany na tysiące sposobów. Stawał się na przemian alegorią walki dobra ze złem, politycznym pamfletem i filozoficznym traktatem. Jednak ta najbardziej tajemnicza amerykańska powieść wciąż jest nieuchwytna jak tytułowy wieloryb i wymaga nieustającej lektury.
Dracula jest na ogół uznawany za postać fikcyjną, żyjącą tylko w powieści Brama Stokera i w filmie Francisa F. Coppoli. Dracula to wampir, istota bajeczna, którą można co najwyżej sytuować w polu dziejowości ludzkiej psychiki, nie zaś w obszarze rzeczywistych wydarzeń, mających czas i miejsce. Ale to błędne przekonanie.
Większość kultur ulega mitologizacji w oczach przedstawicieli innych kultur. Rzadko się jednak zdarza, żeby mitologizacja była jedynym sposobem istnienia jakiejś kultury w oczach innej kultury. A tak właśnie stało się z kulturowym dziedzictwem amerykańskich Indian.
Spod warstwy modernistycznych tematów, takich jak estetyczne utopie czy kobieta fatalna, wyłania się w powieści Szerba bardziej uniwersalne pytanie – czym są dojrzałość oraz niedojrzałość, nazwana przez Francesca Cataluccia chorobą naszych czasów.
Niewielu ludzi wie, że zgon Einsteina nie był tożsamy z kresem jego ziemskiej wędrówki. Jego ciało uległo spopieleniu, lecz zanim to nastąpiło, pewien lekarz wyjął mózg z jego czaszki i umieścił w formalinie. Wierzył, że da się w nim znaleźć fizyczny ślad geniuszu.
Zdolny muzyk, wcale niezły rysownik, dobrze zapowiadający się naukowiec, dociekliwy psychoanalityk, wybitny prozaik, przyzwoity dramaturg, namiętny publicysta, seksualny obsesjonat, morfinista, morderca i samobójca. Oto Géza Csáth w całej krasie.
Kameralny lokal przy ul. Foksal jest historycznie obciążony: przez lata był kawiarnią Państwowego Instytutu Wydawniczego, a w latach 60. – jednym z najważniejszych miejsc spotkań warszawskich literatów. Swoje stoliki mieli tu m.in. Antoni Słonimski czy Stanisław Jerzy Lec. Świetność PIW-u jednak minęła, wydawnictwo podupadło i jest obecnie w likwidacji. Lokal po kawiarni zajęli Agnieszka i Marcin Kręgliccy – po to, by zrobić w nim miejsce na autorską kuchnię Agaty Wojdy, która wcześniej szefowała kuchni restauracji Absynt, także należącej do Kręglickich.
