Zakończona niedawno w warszawskiej Zachęcie wystawa „Postęp i higiena” przypomina, że upadek Hitlera nie przekreślił roszczeń do sprawowania kontroli nad ludzką biologią. Są one wpisane w zachodnią kulturę – zmieniają się tylko ci, którzy je wyrażają: z totalitarnego państwa na nas samych.
Jiří Kolář miał latające nożyczki, ale także dar scalającej wyobraźni. Z obrzynków rzeczywistości stwarzał magiczne światy – często absurdalne, odwracające znaczenia. W Muzeum Kampa w Pradze oglądać możemy pełne ironii prace twórcy, którego tworzywem były dzieła Goi i znaki drogowe, Dürer i etykiety konserw.
Z 39 milionów fotografii, które znajdują się w archiwach IPN, młody wrocławski artysta Łukasz Rusznica wybrał – pod względem urody kadru – kilkadziesiąt. Co przedstawiały zdjęcia pokazywane do 9 stycznia 2015 r. w galerii Miejsce przy Miejscu? I co mówiły one o naszych nawykach patrzenia? Czy miały swój wydźwięk polityczny?
Artysta znaczy indywidualność. Jednak w rozwoju twórczości ogromne znaczenie ma też środowisko, w którym się ona rodzi. Wystawa „Kowalnia. Z archiwum pracowni Grzegorza Kowalskiego” podczas Festiwalu Ars Cameralis ukazała formującą rolę, jaką ten pedagog odegrał wobec czołówki polskich ludzi sztuki.
Berlińska wystawa „Rzym Pasoliniego” nie jest próbą muzealnej rekonstrukcji – ukazuje żywą postać reżysera nieustannie walczącego o swoją suwerenność. Włoski intelektualista, widziany z perspektywy Martin Gropius Bau, to współczesny buntownik z wyboru.
Celem wystawy jest przerwanie długiego milczenia na temat mało znanych a zarazem wybitnych twórców. Złożona z dwóch części ekspozycja będzie zrealizowana z okazji otwarcia wystawy głównej w Muzeum Historii Żydów Polskich. Zbierane na terenie całego kraju od roku 1944, ocalone od zniszczenia dzieła są bardzo ważnym dokumentem i świadectwem historii polskich Żydów. Stanowią trzon kolekcji […]
Czy sztuki wizualne każą tylko na siebie patrzeć? Magdalena Lazar swoimi pracami pokazuje, że niekoniecznie – można widzieć także… słuchem. W krakowskiej Szarej Kamienicy artystka zabrała publiczność galerii w podróż śladami dźwięków Ziemi.
Jeszcze przez tydzień w Zachęcie można spróbować przenieść się do gomułkowskiej rzeczywistości, obserwując relikty nadziei i lęków, którymi wówczas żyło społeczeństwo. „Kosmos wzywa!” to opowieść o mariażu sztuki i nauki w epoce dążącej do nowoczesności za wszelką cenę.
W miejscu, gdzie 70 lat temu wydano rozkaz zburzenia Warszawy, wystawa Muzeum Powstania Warszawskiego wkracza z tragiczną historią wschodniego sąsiada. Jak opowiedzieć Niemcom o powstaniu warszawskim i jakiej reakcji się po nich spodziewać?
Jak ukazać szczere oblicze takich mistrzów autokreacji, jak Andy Warhol, Tennessee Williams lub Damien Hirst? Styl fotograficzny Pat York, który można podziwiać na katowickiej wystawie, to odtrutka na czasy rozpasanego Photoshopa.
Kolejna adaptacja prozy Johna le Carrego zdecydowanie odbiega od nowatorskiego „Szpiega” Tomasa Alfredsona. Thriller Antona Corbijna zdołał za to celnie sportretować nieufną postawę Zachodu wobec „obcych” po 11 września.
Obchody roku El Greca w Hiszpanii to okazja do intensywnego kształtowania mitu narodowego twórcy. Na wystawie w Muzeum Prado spróbowano pokazać jego wpływ m.in. na Picassa, Maneta czy Pollocka. Na ekspozycji obrazy klasyków nowoczesności przyćmiły jednak w zastanawiający sposób dzieło mistrza z Toledo.
W rocznicę wybuchu powstania warszawskiego w Domu Towarowym Braci Jabłkowskich odbył się wernisaż wystawy „Bejrut – Warszawa. Po-Wstanie”. Zdjęcia wykonane w 1993 r. przez 14-letniego Fadiego Zabada pokazują stolicę Libanu zniszczoną w wyniku wojny domowej. W takim kontekście nie sposób nie czynić porównań do unicestwionej Warszawy.
W jaki sposób świadomość przebiegu Wielkiej Wojny odcisnęła się na codziennym życiu stolicy zmierzchającego imperium Cekanii? Ekspozycja w wiedeńskiej Bibliotece Narodowej wskazuje, że od jej piętna nie były wolne reklamy, afisze wesołych miasteczek, a nawet dziecięce rysunki.
W historii Wielkiej Brytanii I wojna światowa zapisała się jako konflikt bez twarzy. W jej okopach żołnierze umierali anonimowo, wyzuci z jednostkowego losu, metaforycznie i często dosłownie pozbawieni ludzkich rysów. Wystawa w londyńskiej Narodowej Galerii Portretu jest cenną próbą odszukania zagubionych ,,twarzy wojny”.