Kandydaci na prezydenta muszą prowadzić kampanię, mimo że nie ogłoszono terminu wyborów, a więc formalnie kampanii nie ma. Od 10 maja nerwowość nie maleje, a polska polityka znajduje się w stanie zawieszenia. Jak kandydaci radzą sobie w tej sytuacji?
Andrzej Duda dołączył do akcji, w której ludzie zbierają środki na niedofinansowany system opieki zdrowotnej, za którego stan od pięciu lat odpowiada jego obóz polityczny.
Ciekawe, co powiedzieliby politycy PiS-u, gdyby w 2015 roku Ewa Kopacz oraz Władysław Kosiniak-Kamysz porozumieli się, że nie zorganizują wyborów, a Sąd Najwyższy im to zatwierdzi? Pewnie doceniliby świetny kompromis?
W niedzielę wieczorem Kancelaria Prezydenta zapowiedziała poranne oświadczenie Andrzeja Dudy. O 5 rano w poniedziałek, na niecały tydzień przed obecnie obowiązującym terminem wyborów prezydenckich, na portalu Onet.pl pojawiła się informacja o tym, że PiS rozważa scenariusz, w którym prezydent poda się do dymisji. Poranne nagłówki największy portali informacyjnych i media społecznościowe pełne były spekulacji dotyczących […]
Państwo, które organizuje na chybcika wybory korespondencyjne, nie jest moim państwem i nie zamierzam legitymizować jego rytuałów.
Im więcej chaosu w państwie, tym silniejsza władza wykonawcza – a obecnie to władza dominującej partii politycznej.
Wygranie wyborów lub publiczne wykazanie fałszerstw wyborczych miałoby większą moc polityczną niż wycofanie się na zapas i oddanie pola bez walki.
„Jest dla mnie oczywiste: wybory nie mogą odbyć się 10 maja. Będę do tego przekonywał cały obóz Zjednoczonej Prawicy, bo Polska potrzebuje naszej jedności” – napisał Jarosław Gowin. Jarosław Kaczyński nie lubi tego.
Forsując wybory prezydenckie w maju, PiS odwraca uwagę od walki z kryzysem zdrowotnym i gospodarczym. Tylko minister zdrowia może zatrzymać to szaleństwo.
Prawo i Sprawiedliwość nie chce przesuwać daty wyborów. A dlaczego nie chce? Bo chce wygrać. A wygrana Andrzeja Dudy 10 maja jest dużo bardziej prawdopodobna niż miesiąc lub dwa miesiące później. Proste i logiczne.
W czasie epidemii i ogólnonarodowej kwarantanny, kiedy ludzie chorują i umierają, pytania o to, czy należy przełożyć wybory prezydenckie, mogą się wydawać błahe i nie na miejscu. W rzeczywistości to sprawa o absolutnie fundamentalnym znaczeniu. I to z kilku powodów.
Szopka, jaką urządzili politycy Zjednoczonej Prawicy przy okazji przekazania pieniędzy na Telewizję Publiczną, pokazuje karykaturalny, rozpaczliwy stan elity rządzącej, a co za tym idzie – także państwa. Ale najsmutniejsze, że całą tę sprawę traktujemy bardziej w kategoriach zabawnej anegdoty o zapasach na szczytach władzy, a nie oczywistej patologii.
Konferencja prasowa Andrzeja Dudy i Mateusza Morawieckiego była przedziwnym wydarzeniem. Najpierw prezydent chwalił TVP, potem premier chwalił TVP. Na koniec odwołali prezesa TVP.
Konwencja Małgorzaty Kidawy-Błońskiej była sprawnie wyreżyserowanym spektaklem, który spełnił swoją rolę – zaktywizował działaczy, dał nadzieję sympatykom, a telewidzom pokazał mocne strony kandydatki, maskując jednocześnie te słabsze. Miarą sukcesu było to, że nawet prorządowe „Wiadomości” miały kłopot z przekonującą krytyką kandydatki.
W obecnych wyborach prezydenckich istnieje tylko jeden fundamentalny spór. Dotyczy on tego, czy Polska w ogóle powinna być państwem prawa, czy państwem jednej partii.