Debiutancki film Carli Simón, hiszpański kandydat do Oscara, to nie tylko wizualnie porywający obraz dzieciństwa, ale też opowieść o fundamentalnej roli zabawy w radzeniu sobie z traumą zdolną przerosnąć dorosłego człowieka.
Pełnometrażowe dokumenty wybierane przez Akademię nadal tyczą się przede wszystkim bieżących kontrowersji. W tym roku ich spektrum sięgało od konfliktu w Syrii, przez doping w sporcie olimpijskim i międzyetniczną przemoc, po kryzys finansowy. Nagrodzony Oscarem „Icarus” oprócz społecznego krytycyzmu szczęśliwie cechuje się też realizacyjną wirtuozerią.
Czy Amerykańska Akademia Filmowa doceni opowieść o spirali przemocy w Ebbing, historię letniego nienasycenia kochanków w Toskanii czy spektakularny fresk o ewakuacji Dunkierki? Jak co roku przy okazji Oscarowej gali przypominamy recenzje nominowanych filmów publikowane w dziale „Patrząc”.
Najnowszy nominowany do Oscara film Zwiagincewa jest opowieścią o piekle związku, w którym dziecko uczyniono narzędziem zemsty. Tymczasem to jego rozwodzący się rodzice okazują się tu parą skrzywdzonych dzieci, niezdolnych do wzajemnego przebaczenia.
„The Florida Project” to świetnie zagrany, słodko-gorzki dramat o dorastaniu u bram Disneyworld. Przypowieść o wyrzutkach z amerykańskiej krainy czarów.
Migracje, #MeToo, pro-choice, homofobia, populizm, wycinka puszczy – jakie filmy warto obejrzeć lub sobie przypomnieć, żeby przemyśleć bolączki 2017 r.? Zamiast rankingów premier minionego sezonu autorzy i redaktorzy działu Patrząc zapraszają do subiektywnego przeglądu wyzwań, jakie przyniósł 2017 r., oraz filmowych punktów odniesienia do nich.
Najnowszy film Akiego Kaurismäkiego wpisuje się w serię najbardziej udanych skandynawskich obrazów godzących wątek kryzysu migracyjnego z autorskim stylem komedii.
Tegoroczny zdobywca Złotej Palmy oferuje nam nie tylko prześmiewczy obraz świata sztuki, kształtowanego przez tyranię wirali i sponsorów tylko pozornie otwartych na transgresję. „The Square” to także portrety społeczeństwa odgrywającego rytuały empatii oraz mężczyzn w stanie permanentnego kryzysu.
Najnowszy film Christophera Nolana zdobył już sławę arcydzieła chwalonego za realizacyjny rozmach, spektakularne zdjęcia czy zaangażowanie młodej widowni w odległą historyczną narrację. Czy sprawność reżysera nie okazała się jednak sama w sobie pułapką?
Czy więzi rodzinne mogą przetrwać w społeczeństwie pozbawionym zaufania? Najnowszy film Cristiego Puiu to portret rodzinnego zjazdu, w którym na katastroficzny krajobraz po transformacji ustrojowej nakłada się kryzys męskości.
Filmy o bohaterskich Białych Hełmach, charyzmatycznej tancerce flamenco oraz wypalonych lekarzach paryskiego szpitala zdaje się łączyć ten sam wątek: rozpaczliwa walka z presją okoliczności, od których nie można uciec. Czy bezsilny gniew jest dominującą emocją naszych czasów?
Nadszedł czas, gdy redaktorzy Patrząc przemawiają własnym głosem, by podsumować miniony sezon filmowy. Tym razem do zestawu kategorii – odkrycie, rozczarowanie, scena roku oraz odkopany klasyk – musieliśmy dodać kolejną: filmowa odtrutka na 2016.
„Polak potrzebny od zaraz” Kena Loacha to porażający obraz stereotypizacji i napięć społecznych, w których można dopatrywać się źródeł poparcia dla Brexitu. Czy fetowany na festiwalu w Cannes reżyser jest prorokiem rozpadu solidarności europejskiej?
Czy ze złem można zmierzyć się za pomocą filmu? Czy wolność artysty może kolidować z publicystycznym zaangażowaniem? Jakiego tematu zabrakło w polskich filmach po 1989 roku? Odpowiedzi na te pytania szuka Agnieszka Holland w rozmowie z Grzegorzem Brzozowskim.
W jaki sposób migracja wpływa na tożsamość seksualną? Dlaczego migrantkom przypisuje się rolę świadczących usługi seksualne, a migrantów postrzega jako seksualnych drapieżników? Odpowiedzi na te pytania szukaliśmy z seksuolożką Alicją Długołęcką oraz medioznawcą Jackiem Wasilewskim.