Z centrum widać najwięcej
Gorączka międzynarodowych wydarzeń ostatnich kilku tygodni nie ominęła również Polski. Tradycyjne napięcia na linii Warszawa–Tel Awiw–Moskwa wywołały do tablicy polską klasę polityczną. Z marnym skutkiem – zarówno po stronie rządowej, jak i opozycji.
„Polityka wewnętrzna Putina znalazła się w ślepym zaułku. Gospodarka jest stanie zastoju, nie ma pozytywnych pomysłów na politykę regionalną, narastają problemy z infrastrukturą, środowiskiem… Być może z tego powodu prezydent i jego doradcy uznali, że należy wrócić do rozważań na temat wielkości Związku Radzieckiego i międzynarodowych sukcesów Rosji”.
„Uroczystości w Auschwitz są oficjalnymi uroczystościami. Powinny być respektowane przez cały świat, a przynajmniej ten świat, który chce chronić pamięć o Holocauście” – mówi europoseł PiS-u Witold Waszczykowski.
„Dla Kremla jesteśmy bardzo przewidywalnym państwem – wystarczyło przekłamać historię i powiedzieć, że ambasador Józef Lipski był antysemitą, aby wywołać odpowiednią reakcję ze strony Warszawy”, mówi specjalistka do spraw stosunków międzynarodowych.
Amerykański atak rakietowy w Bagdadzie, w którym zginął irański generał Kasem Sulejmani, to – wbrew twierdzeniom amerykańskiej administracji – oznaka nie siły, ale słabości Amerykanów w regionie. I kolejny dowód na bezsens wojny prowadzonej od kilkunastu lat.
Andrzej Duda spotkał się z Donaldem Trumpem w środku kolejnego skandalu wokół jego prezydentury. Media donoszą, że Trump miał skłaniać ukraińskiego prezydenta do poszukiwania kompromitujących informacji przeciwko synowi byłego wiceprezydenta Joe Bidena. Ta informacja ma gigantyczne znaczenie dla polskich dyplomatów. Dlaczego?
Cieśninę Ormuz zwykło uważać się za najważniejszą arterię handlu ropą na świecie. Nie ma już ona jednak takiego statusu dla kluczowego gracza, czyli Stanów Zjednoczonych. Dlatego Donald Trump pozwolił, aby przejął ją Iran.
Polska na życzenie Stanów Zjednoczonych zorganizowała międzynarodową konferencję dotyczącą bezpieczeństwa na Bliskim Wschodzie. Wydaję się, że w naszej miłości do USA tym razem posunęliśmy się za daleko.
O tym, że polska dyplomacja pod rządami PiS nie radzi sobie najlepiej wiadomo powszechnie. Ale ostatnie wypowiedzi ministra spraw zagranicznych to już prawdziwy festiwal osobliwości.
Sekretarz Stanu USA Mike Pompeo podczas swojej wizyty w Egipcie poinformował, że Polska będzie współgospodarzem konferencji dotyczącej pokoju i bezpieczeństwa na Bliskim Wschodzie. Konfrontacyjny ton szefa amerykańskiej dyplomacji sprawia jednak, że spotkanie przypomina próbę zbudowania antyirańskiej koalicji, której nasz kraj mimowolnie zostanie twarzą. Wbrew zdrowemu rozsądkowi, europejskim sojusznikom i polskiej racji stanu.
Książka Madjidi to przepełniona emocjami autobiograficzna opowieść o Iranie ajatollahów, dorastaniu we Francji i podwójnej tożsamości. Szkoda tylko, że miejscami emocji bywa tu po prostu za dużo. To książka, w której celne obserwacje sąsiadują z kiczem.
Liderzy Stanów Zjednoczonych oraz Iranu, prezydenci Donald Trump i Hasan Rouhani, wymienili kolejną serię wzajemnych pogróżek. Tym razem Rouhani, podczas wystąpienia telewizyjnego, zaapelował do Trumpa, by ten „nie igrał z ogonem lwa”, dodając, że „wojna z Teheranem będzie matką wszystkich wojen”. Trump odpowiedział gniewnym tweetem, którego capslockowa maniera błyskawicznie przysporzyła mu popularności.
Donald Trump wycofał się z tzw. porozumienia nuklearnego z Iranem. Tym samym skapitulował na polu jednej z najważniejszych bitew o zahamowanie rozprzestrzeniania się broni jądrowej. Wbrew apelom europejskich sojuszników, wbrew racjonalnym argumentom i wbrew faktom.
Biały Dom wymienia najwyższych urzędników w tempie, w jakim podłe knajpy wymieniają kucharzy. Dziewięć dni po tym, jak Donald Trump zwolnił sekretarza stanu za pomocą tweeta, ofiarą najnowszego przetasowania stał się Doradca ds. Bezpieczeństwa Narodowego. Co to oznacza? Trump idzie na wojnę – i to niekoniecznie w sensie metaforycznym.
Niektóre prognozy sytuacji demograficznej w Turcji pokazują, że do 2050 r. na terenie tego kraju może być więcej Kurdów niż Turków. Czy przy takich uwarunkowaniach da się budować jednolite państwo oparte na nacjonalizmie?