Lewica w Polsce łączy się co najmniej od 2006 r. Żadna z tych prób nie zakończyła się sukcesem. Teraz budowę zjednoczonej lewicy zapowiadają Anna Grodzka, Wanda Nowicka, Jan Hartman, Janusz Palikot i Grzegorz Napieralski. Osobno.
Według Leszka Millera Europejski Trybunał Praw Człowieka postąpił „skandalicznie”, karząc Polskę za dopuszczenie do stosowania tortur w tajnym więzieniu CIA w Starych Kiejkutach. I tak oto polityk, który za swoje najważniejsze osiągnięcie uznaje wprowadzenie Polski do Unii Europejskiej, jednocześnie wzywa, by – gdy to wygodne – prawo i wartości europejskie zignorować. Podobnie zdaje się myśleć cała polska klasa polityczna.
Niedzielne wystąpienie kandydatki na prezydenta Magdaleny Ogórek mogłoby być zgrabną mową pożegnalną na pogrzebie Sojuszu.
Czy Magdalena Ogórek może stać się rzeczywistym symbolem odnowy polskiej lewicy? Jej pierwsze wystąpienie pokazało, że będzie raczej młodszym wcieleniem Piotra Glińskiego – zderzakiem, który kierownictwo partii zawsze może wymienić. Ale ta nominacja ma także jasne strony, a dokładnie jedną.
Kim są ludzie, których torturowano w Polsce? Jakich zamachów dokonali? Czy poznając ich losy można pomyśleć, że zasłużyli sobie na to, co ich spotkało?
Czy istnieją sytuacje wyjątkowe, w których tortury mogą być akceptowalne? Na czym polega swoiste zło tortur? Na te i inne pytania odpowiada Emilia Kaczmarek.
Największy problem w kwestii torturowania ludzi w tajnych więzieniach CIA polscy politycy dostrzegają w… ujawnieniu sprawy. I to jest prawdziwy skandal.
Raport amerykańskiego Senatu na temat niedozwolonych metod przesłuchań stosowanych przez CIA dokonał rzeczy niezwykłej – zasypał podziały na polskiej scenie politycznej. Dziennikarze i politycy od prawa do lewa stają w obronie podjętych wówczas decyzji, raz jeszcze dając dowód parszywej polskiej prowincjonalności. Ich argumenty nie tylko nie są jednak przekonujące – są niebezpieczne. Przeanalizujmy je po kolei.
Decyzja Europejskiego Trybunału w Strasburgu w sprawie odszkodowania dla dwóch więźniów podejrzewanych o terroryzm i poddawanych „rozszerzonym technikom przesłuchań” na terenie bazy w Starych Kiejkutach, jest dla Polski i polskich polityków nauczką.
Pozwoliłem sobie w tytule na znak zapytania – czy wybory do Parlamentu Europejskiego były naprawdę demokratyczne? Tak, były wypełnieniem demokratycznej procedury. Ale czy były w interesie Polaków? Czy może jednak głównie w interesie Unii Europejskiej?
Wybory do Parlamentu Europejskiego przyniosły tylko jedną niespodziankę. Jest nią wynik Nowej Prawicy Janusza Korwin-Mikkego. Pozostałe partie znalazły się tam, gdzie zmierzały od dłuższego czasu – i może z owego znudzenia klasą polityczną bierze się pierwsze od ponad 20 lat mocne uderzenie głównego monarchisty Polski.
Intelektualnym patronem Roberta Krasowskiego jest bez wątpienia Machiavelli. Podobnie jak u Florentyńczyka w drugim tomie historii III RP mamy do czynienia z autonomią polityki oraz fascynacją polityczną przemocą. „Czas gniewu” to analiza bardzo trzeźwa i jednocześnie najlepszy opis historii politycznej współczesnej Polski.
Pisząc swoją historię III Rzeczpospolitej Robert Krasowski patrzy na nią oczami realisty, oddzielającego politykę od moralności. O ile jednak w „Po południu”, pierwszym tomie trylogii, taki sposób rozumienia wydarzeń był zaskakująco świeży, o tyle w przypadku „Czasu gniewu” język Realpolitik przestaje wystarczać.
Szanowni Państwo, czy mamy powód, by śledzić wydarzenia w polskiej polityce z zainteresowaniem? Patrząc na codzienne utarczki medialne Donalda Tuska, Jarosława Kaczyńskiego czy Leszka Millera, wielu Polaków ma poważne wątpliwości. Czy cokolwiek z partyjnych gierek oraz zmian na szczytach władzy może wpłynąć na nasze życie? Nie, krótko odpowiada Robert Krasowski w rozmowie z Łukaszem Pawłowskim […]
„Próbuję pokazać polityków takimi, jakimi są, aby odrzeć ich z fascynacji, szacunku i podziwu, na który nie zasługują”, mówi publicysta i były redaktor naczelny gazety „Dziennik. Polska. Europa. Świat”.