Na rynek właśnie weszło polskie wydanie głośnej książki znanego singapurskiego intelektualisty i byłego dyplomaty, Kishore’a Mahbubaniego, „Has China won?”. Traktuje ona o rywalizacji amerykańsko-chińskiej i jej fatalnym wpływie na współczesny świat. Mahbubani to światowa intelektualna ekstraklasa, a jego dzieło jest ciekawe, zapadające w pamięć, zmuszające do myślenia – i do dania mu odporu.
Książka Romana Kuźniara to ważna i śmiała próba odpowiedzi na podstawowe pytania, które rodzi obecne w świecie zło. Czy istnieje jakiś porządek polityczny, który pozwala je zminimalizować? Skąd się ono bierze w sferze publicznej? I co w polityce oznacza zły moralnie czyn?
Fenomenalny skok cywilizacyjny, pozycja drugiego supermocarstwa świata oraz jednego z najważniejszych graczy politycznych i gospodarczych − dla Chin to wciąż za mało. Na drodze do „wielkiego odrodzenia narodu chińskiego” stoi niezależny Tajwan.
Uwaga Unii Europejskiej z pewnością przesuwa się na wschód, ze względu na agresję Rosji na Ukrainę, a Polska jako największy kraj regionu zyskuje na tym najwięcej. Jednak jej obecna pozycja to nie zasługa polskiego rządu, tylko geografii – mówi Carl Bildt, były premier i były minister spraw zagranicznych Szwecji.
Istnieje ryzyko, że hasła głoszone przez liderów globalnego Południa o wielobiegunowym, inkluzywnym i bardziej sprawiedliwym świecie pozostaną jedynie sloganami. Jeśli dominację Zachodu zastąpi dominacja Chin lub Indii, kraje, które dotychczas szukały własnej drogi, staną się ich wasalami.
Po co Biden miałby chcieć doprowadzić do zbliżenia Izraela i Arabii Saudyjskiej, reżimów, których nie lubi, i jeszcze zapłacić za to tak ogromny rachunek? Zapewne chciałby stanąć obok swych demokratycznych poprzedników, Jimmy’ego Cartera i Billa Clintona, jako architekt kolejnego izraelsko-arabskiego przełomu, z widokami na pokojowego Nobla. Mógłby tym samym przebić w dziele bliskowschodniego pokoju Donalda Trumpa, architekta porozumień abrahamowych i swojego najprawdopodobniejszego rywala w boju o prezydenturę. Ale zasadnicze powody są inne: chęć zapobieżenia ewentualnemu dalszemu zbliżeniu irańsko-saudyjskiemu i konsekwentne izolowanie Pekinu.
Nie mam wątpliwości, że Jacek Bartosiak stworzył dzieło wybitne. Gdybym miał określić jednym słowem głównego bohatera, to powiedziałbym, że jest wieszczem, powieść zaś cechuje wielowymiarowość interpretacyjna. Jej czytelnik musi być człowiekiem myślącym i niebojącym się zatrzymać w zadumie przy jednym zdaniu na kilka minut.
Gdyby w Gwinei Równikowej powstała baza wojskowa Pekinu, to chińska marynarka wojenna, już dziś licząca więcej jednostek od amerykańskiej, mogłaby zagrozić atlantyckim szlakom żeglugowym, czy wręcz wschodniemu wybrzeżu USA. Amerykanie chcą uwieść afrykańskiego dyktatora i nakłonić go do zablokowania tego projektu.
Świat, jaki mamy, jest inny niż dawne marzenia intelektualistów z europejskich think tanków. Póki nie potrafimy sięgnąć do źródeł tej przemiany, nie zrozumiemy także, dokąd nas ona prowadzi. Ślepy liberalizm, uciekający w techno-geopolityczne analizy, nie daje nawet namiastki recept. Jest ich udawaniem.
Wiele potęg upadało w sposób nagły i niepowstrzymany. Spośród wszystkich supermocarstw, współczesnych imperiów, to Rosja jest kandydatem na najszybsze zniknięcie z tego grona. Bez względu na to, czy użyje broni atomowej, czy nie. Co więcej, jej użycie może przyspieszyć ten proces.
NATO w całości, a w tym przede wszystkim Stany Zjednoczone muszą wobec sytuacji na Ukrainie zmienić swoją strategię i rozszerzyć obecność wojskową na wschodzie. Czerwona linia musi stać się nie tyle wyrażeniem dyplomatycznym, ale militarną rzeczywistością.
Trwające od początku stycznia protesty w Kazachstanie zwróciły na ten kraj uwagę całego świata. I jednocześnie pokazały, jak mało o nim wiemy. Krzysztof Renik w swojej najnowszej książce „Kazachskie stepy. Ziemie przeklęte?” wyjaśnia rolę tego autorytarnego państwa na geopolitycznej szachownicy. Publikujemy jej obszerny fragment.
Autobiografia Obamy to gotowy scenariusz na wieloodcinkowy serial z nieco wyidealizowanym, uosabiającym amerykański mit bohaterem. Ci czytelnicy, którzy sięgną po nią z nadzieją na sensacyjne opisy kulis polityki, będą jednak zawiedzeni.
Jeżeli państwa deklarujące swe przywiązanie do wartości demokratycznych ulegną przed naporem kraju autorytarnego, łamiącego prawa człowieka, to realna staje się groźba rozpadu dotychczasowych relacji międzypaństwowych, opartych na prawie międzynarodowym. W krótkiej perspektywie może się okazać, że chiński autorytaryzm zacznie rozwijać się w wielu punktach globu.
W zeszłym tygodniu Amerykanie opuścili Bagram, największą bazę wojskową w Afganistanie. To właściwie za mało powiedziane – uciekli po kryjomu, w nocy, pozostawiając setki ton sprzętu wszelkiego rodzaju, nawet więzienie z paroma tysiącami więźniów. Opuszczenie przez Amerykanów Afganistanu to ostatni akord nie tylko bezsensownej wojny w miejscu, w którym jej prowadzić nie należało, dwóch dekad okupionych krwią i setkami miliardów dolarów utopionych w wszechogarniającym pyle. To także koniec pewnej epoki.