Zdumiewa, jak w społeczeństwie/narodzie, który szuka wszelkich powodów, by być dumnym z siebie i swojej historii, dyskredytuje się strajk gdański jako rzekomo prowadzony przez człowieka pozostającego pod wpływem SB, zaś przemianę 1989 r. – jako zatrutą. Przecież dyskredytowanie jednego i drugiego jest czymś znacznie gorszym niż „pedagogika wstydu”.
„Moimi bohaterami lat 90. są właściciele kiosków, handlarze na bazarach i inni przedsiębiorcy, którzy ukształtowali od dołu transformację”, mówi w wywiadzie dla „KL” Philipp Ther, autor książki „Nowy ład na Starym Kontynencie. Historia Europy neoliberalnej”.
O społecznej roli sztuki po 1989 r., radzeniu sobie z ograniczeniami narzucanymi przez polityków i mechanizmy rynkowe oraz o pożegnaniu artystów ze sztuką krytyczną na rzecz eskapizmu – z Andą Rottenberg rozmawia Grzegorz Brzozowski.
O społecznych zadaniach artystów, ryzyku upolitycznienia sztuki oraz zagubieniu po przełomie 1989 r. rozmawiamy z Andrzejem Wajdą i Krystyną Zachwatowicz, tegorocznymi laureatami Nagrody im. Gieysztora.
Warto patrzeć na świat z bliska i skupiać się na szczegółach, bo wtedy łatwiej jest nie zgubić prawdy. Marci Shore stawia w rozmowie z „Kulturą Liberalną” ciekawe tezy, jednak wyraża się na dużym poziomie ogólności, a przez to – mówiąc wprost – dopuszcza się skrzywień, czy nawet przekłamań. Trudno mi zgodzić się z jej uproszczeniami dotyczącymi charakterystyki środowiska opozycyjnego czy oceny różnych zjawisk polskiego życia publicznego.
Z opiniami Marci Shore na temat ideałów środowisk opozycyjnych, polskiej transformacji i martyrologii dyskutuje Aleksander Hall.
Książka „Solidarność a polityka antypolityki” Davida Osta została ukończona w 1989 r. Znakomicie wpisuje się jednak w obecny klimat słodko-gorzkich obrachunków ostatniego ćwierćwiecza, stanowiąc – wbrew dzisiejszym tendencjom – pochwałę naszych wyborów sprzed lat.
Polska dwukrotnie w XX wieku wybiła się na pełną niepodległość. Wypadająca w tym roku 100. rocznica wybuchu I wojny światowej i jubileusz 25-lecia III Rzeczpospolitej skłaniają do porównania dróg, jakimi Polacy zmierzali w stronę wolności, przekonuje Jacek Stawiski, dziennikarz i szef TVN 24 Biznes i Świat.
Czy mistrzostwa świata w piłce nożnej mogą zmieniać historię? O splocie sportu i polityki oraz o pułapkach, które czyhają na dokumentalistę zagłębiającego się w polską przeszłość opowiada Michał Bielawski, reżyser filmów „Mundial. Gra o wszystko” i „1989”.
Kto powinien celebrować 25. rocznicę wygranych wyborów 4 czerwca oraz wszystkie inne ważne (i mniej ważne) rocznice związane z rozpadem komunistycznych reżimów w Europie Środkowej? Po krótkim odpoczynku po obchodach dwudziestolecia politycy, dziennikarze, historycy i artyści wrócili do radosnego interpretowania roku 1989. Wspomnieniowy okrągły stół znów jest w pełni obsadzony. Ośmielę się jednak zaprosić do stołu jeszcze jedną grupę, która powinna uczestniczyć w podziale rocznicowego tortu: Pokolenie ‘89.
Szanowni Państwo, „Ostatnie ćwierćwiecze to okres (…) najgorszy w całych naszych dziejach. Najgorszy nie dla wszystkich Polaków, ale właśnie dla Polski” – mówi ceniony prof. Andrzej Nowak w wywiadzie dla jednego z prawicowych tygodników. Jednocześnie prezydent Bronisław Komorowski wzywa obywateli, by 25. rocznicę wyborów czerwcowych uczynili okazją do wspomnienia o „tryumfie solidarności i odwagi nad […]
Wiosną i latem 1989 r. społeczeństwo nie miało siły i ochoty na rewolucyjną fiestę. Czy jest jednak sens dzisiaj żałować tej postawy i próbować „naprawiać” zaniedbania? Jak należy odpowiedzieć na wezwanie Bronisława Komorowskiego, by 4 czerwca 2014 przyłączyć się do celebrowania polskiej wolności?
Dlaczego przełom 1989 roku do tej pory nie zyskał swojego wizualnego symbolu? Jak czasy transformacji postrzegają przedstawiciele młodszego, a jak starszego pokolenia? W czasie tegorocznego festiwalu filmów dokumentalnych Planete+ Doc z Grzegorzem Brzozowskim rozmawiali na ten temat Michał Bielawski, Jacek Borcuch oraz Józef Pinior.
Pamiętają PRL, lecz kształcili się już w nowej rzeczywistości. Nie starzy, ale już nie najmłodsi. Kim są dzisiejsi trzydziestolatkowie, dorastający w cieniu ustrojowej transformacji? Wspomnieniowa książka Pauliny Wilk miała być ich zbiorowym portretem. Wyszedł portret pojedynczy – i nie do końca udany.
Dwudziestolecie upadku komunizmu, które świętowaliśmy pięć lat temu, obfitowało w imprezy, naukowe seminaria oraz ceremonie z udziałem głów państw i uczestników ówczesnych wydarzeń. Historycy, politolodzy i ci, którzy chętnie dzielili sie swoimi wspomnieniami z tamtych lat latali tu i tam – od Wilna po Vancouver.