W filmie dokumentalnym o pedofilii w Kościele, Tomaszowi Sekielskiemu udało się uniknąć największego zagrożenia – zacietrzewienia czy radykalizmu, które pozwoliłyby łatwo zbyć jego pracę jako wyraz „antykościelnej histerii”. To bardzo dobrze, bo „Tylko nie mów nikomu” radykalizmu nie potrzebuje. Tu same fakty są wstrząsające.
„Wciąż jest tak, że – ze względu na chwalebne czyny w czasie PRL, ze względu na pamięć o Janie Pawle II czy ze względu na to, że jest wielu porządnych księży – masa ludzi mówi sobie: «To jednak Kościół. Zostawmy to». Taki sposób myślenia trzeba przełamać. Tego Kościół boi się najbardziej”, mówi dziennikarz, autor filmu dokumentalnego o ofiarach księży-pedofilów.
W dokumencie najważniejsza jest prawda – reżyserka filmu „Over the limit” Marta Prus opowiada o władczości, skrytości i sportowych ambicjach oraz o różnicach między Wschodem a Zachodem.
Romans z internetowym oszustem, zaręczyny w grupie terapeutycznej czy przegląd nieszczęść rosyjskich kochanków – to tylko niektóre z dokumentalnych ujęć miłości w programie zakończonego właśnie festiwalu.
Gdy w połowie XX w. protestowała przeciwko modernistycznym przemianom miasta, nikt nie zdawał sobie sprawy, że najważniejszą lekcję z jej dorobku będzie trzeba odrobić kilka dekad później. Jane Jacobs to ikona sprzeciwu wobec agresywnej, nieuwzględniającej ludzkich potrzeb urbanizacji.
Filmy o bohaterskich Białych Hełmach, charyzmatycznej tancerce flamenco oraz wypalonych lekarzach paryskiego szpitala zdaje się łączyć ten sam wątek: rozpaczliwa walka z presją okoliczności, od których nie można uciec. Czy bezsilny gniew jest dominującą emocją naszych czasów?
Szpakowaty pan cierpliwie czyści zębatki, młoda dziewczyna pieczołowicie naprawia skraj cesarskiej szaty, grupa ludzi patyczkami do uszu zbiera kurz z wyhaftowanych znaków na parawanach. Skondensowana nuda, która zauroczyła miliony Chińczyków.
3 kwietnia 2016 r. zmarła Irena Kamieńska, wybitna reżyserka filmów dokumentalnych. Jej sylwetkę oraz twórczość, przesiąkniętą duchem społecznego zaangażowania oraz empatii wobec najsłabszych i wykluczonych, przede wszystkim kobiet, wspomina jej uczennica.
Chociaż festiwal IDFA to wybór najlepszych filmów dokumentalnych ze świata, w programie znajdują się też produkcje eksperymentalne. Znajdziemy je w sekcji DocLab, która pokazuje w jaki sposób nowe technologie wpływają na dokumentalistykę. Czy jej przyszłość ukształtuje wirtualna rzeczywistość?
Czy film dokumentalny może pełnić rolę czwartej władzy dzięki obnażeniu medialnych manipulacji polityków? Jakie impulsy kształtowały marketing polityczny w Polsce po 1989 r.? Co stało za charyzmą najskromniejszego prezydenta świata Pepe Mujiki oraz polityka-performera Antanasa Mockusa?
Muzyka elektroniczna towarzyszyła licznym wizjom przyszłości, ilustrując chociażby podbój kosmosu. Jednocześnie wśród wielu odbiorców syntezatorowe odgłosy sprzed kilku dekad budzą nostalgię. Ostatni film Zuzanny Solakewicz odkrywa coś jeszcze – filozofię dźwięku zawartą w kawałkach pociętej taśmy.
Dokumentalista spoglądający na społeczne patologie i ludzkie tragedie często staje przed dylematem: czy ma je tylko przedstawiać, czy powinien dążyć do ich naprawy. Jaką strategię przyjęła autorka filmu o ludziach skazanych na egzystencję na śmietnisku, tuż pod wielką europejską stolicą?
Postać Jana Karskiego oraz jego dokonania podczas II wojny światowej stały się w ostatnich latach podstawowymi elementami polskiej narracji historycznej. Film Grünberga zręcznie zbiera w filmowy pomnik to, co dotychczas powiedziano o Bohaterze, nie tworząc jednak żadnej nowej wizji.
Twórca dokumentu „Wybierz życie” z bliska portretuje Antanasa Mockusa, uosabiającego platoński ideał polityka-filozofa. Czy jednak współczesny świat potrzebuje mędrca u sterów państwa? Grzegorz Brzozowski w rozmowie z reżyserem, Andreasem Dalsgaardem pyta o sens politycznej naiwności.
Oscarowe dokumenty to sumienie Amerykańskiej Akademii Filmowej. Swój głos zyskują dzięki nim bohaterowie nieobecni w eskapistycznych fabułach. Aktualne i bliskie rzeczywistości sprawy – jak afera Snowdena – zyskują w nich wymiar niemal rewolucyjny: chodzi o to, by dzięki filmom zmieniać świat.