Czego młodych krytyków może nauczyć Kamera Akcja? Przede wszystkim tego, że film nie jest samotną wyspą oderwaną od szeregu uwarunkowań historycznych, społecznych i ekonomicznych, które mają o wiele większe znaczenie dla jego powstania, niż często sobie wyobrażamy.
Niegdyś prowokacyjne koncepcje Derridy lub Foucaulta coraz częściej powracają jako starte intelektualne monety. W samym tym zjawisku nie ma jeszcze nic złego. Gorzej, gdy ktoś – tak jak Krzysztof Sztafa – próbuje sprzedać oczywistość jako prawdę dopiero co objawioną.
To pytanie wydawać się może absurdalne. Jednak pod nim kryje się zastanawiający trend w światowej architekturze, który za moment z pewnością znajdzie swoich akolitów nad Wisłą.
Pozbawiony słów i muzyki film stawia fundamentalne pytanie: gdzie kończy się człowiek, a zaczyna zwierzę? „Plemię” to obraz odrażający i magnetyczny zarazem. Nagradzany na festiwalach międzynarodowych, natomiast przez ukraińskich krytyków częściej komentowany słowem „hańba”.
Książka Sowy opowiada o możliwości wyjścia poza konserwatywną inspirację przeszłością oraz imitowanie Zachodu. Ma jednak przede wszystkim walor estetyczny. Rozgrzewa czytelnika, wzbudza w nim gniew, lecz przedmiotem sprzeciwu czyni coś bliżej niesprecyzowanego.
Spotkanie z udziałem prof. Ewy Paczoskiej i Mateusza Chmurskiego z cyklu „Spory o polskie autorytety” zorganizowane w ramach konferencji „Karol Irzykowski 1944-2014. Człowiek sporu, postać sporna”.
„Wiara religijna rzadko bywała tak modna wśród prominentnych niewierzących”, pisze w książce „Kultura a śmierć Boga” Terry Eagleton. I poddaje krytyce nie tylko lewicowych postsekularystów w rodzaju Badiou, lecz również wszystkich tych, którzy z chrześcijaństwa chcieliby uczynić religię cywilną.
Tomáš Sedláček zadaje współczesnym ekonomistom trafne ciosy, kiedy oskarża ich o nadmierne zaufanie wobec różnych teorii lub upraszczanie rzeczywistości. Ale celnej krytyce towarzyszy chaotyczne machanie maczugą, którego celem jest nie tyle wypunktowanie słabości ekonomii, co skompromitowanie jej. Sedláček wylewa w ten sposób dziecko z kąpielą – zamiast ukazać nowe kierunki i wątki w myśleniu ekonomicznym, podważa zaufanie do swojej argumentacji.
Szanowni Państwo! Jeden z największych bestsellerów tego roku napisał… ekonomista. Szerzej nieznany wcześniej Thomas Piketty z Paryża stworzył monstrualne dzieło o nierównościach. Książka sprzedaje się na całym świecie niczym gorące bułeczki. Księgarze ustawiają je na lotniskach obok kryminałów, a ten kto kupił, wyciąga ostentacyjnie z teczki, by zrobić wrażenie na obecnych. A to przecież nie […]
O przyczynach kryzysu finansowego, słabościach współczesnej ekonomii oraz o tym, co mają wspólnego wampiry i zombie z wolnym rynkiem opowiada czeski ekonomista.
Konrad Niemira O „Życiu Adeli” raz jeszcze. Przegląd interpretacji Liryczno-naturalistyczny melodramat Abdellatifa Kechiche’a, „Życie Adeli”, w fazie produkcji nie zapowiadał się na kość niezgody, która podzieli środowiska krytyki po obu stronach Atlantyku. Prosta historia miłosna po szumie festiwalu w Cannes i długo oczekiwanej premierze doczekała się jednak pierwszorzędnej medialnej burzy. Przez zachwyty i niezadowolenia, przez […]
Tomasz Sawczuk Jak nie zmieniać świata? Eric Hobsbawm o Marksie i marksizmie Niełatwo być marksistą w XXI wieku. Wydawałoby się, że marksizm zbankrutował lata temu. Tym bardziej wyróżniająca się była postawa zmarłego w zeszłym roku Erica Hobsbawma, brytyjskiego historyka, który swoich marksistowskich przekonań bronił do końca. I po roku ’56, i po ’68, i nawet […]
Sposób, w jaki myślimy o Bliskim Wschodzie, Azji Wschodniej czy Afryce – a właściwie o przywódcach położonych w tych regionach państw – określa zwykle to, w jakim stopniu uznajemy ich za „zwesternizowanych” czy też „zmodernizowanych”.
Ruszyła w Polsce dyskusja nad zajęciami dodatkowymi. Zgodnie z nową ustawą, przedszkola już nie będą ich organizować. Rodzice i nauczyciele, choćby rytmiki czy angielskiego, oburzają się, że stracą na tym albo ich dzieci, albo ich praca. I jest to fakt.
Dźwięk wydawany krakowski dzwon Zygmunt zależy podobno od tego, czy dzwoni, by oznajmić radość, czy też lamentuje nad nieszczęściem, które przytrafiło się miastu lub ojczyźnie. Zygmunt zabrzmiał w ostatnią niedzielę, niedługo po tym, jak na brazylijskiej plaży papież Franciszek ogłosił, że kolejne Światowe Dni Młodzieży odbędą się w Krakowie. Nie słyszałam, jakie tony popłynęły z wieży katedry wawelskiej, ale przy całym zrozumieniu dla radości, jaką przyniosła wielu ta wiadomość, tony Zygmunta – to dla mnie zbyt wiele.