Szanowni Państwo, „Czy uznaje się pani za feministkę?”, zapytano Angelę Merkel na niedawnej konferencji poświęconej obecności kobiet w życiu publicznym. Wydawać by się mogło, że po tylu dekadach w polityce, po setkach wywiadów i tysiącach rozmów z wyborcami odpowiedź nie sprawi kanclerz Niemiec problemu. A jednak wydawała się tym pytaniem zaskoczona. I co więcej, nie […]
„Feminizm ma sens tylko wtedy, jeśli uznamy, że prawa kobiet są dobrem wspólnym wszystkich Polek”, pisze członkini redakcji „Kultury Liberalnej”.
Czy pas islamskiego radykalizmu rozciąga się już od Bliskiego Wschodu aż po krańce Azji?
Reżyserki debiut Ewana McGregora to adaptacja powieści Philipa Rotha przygotowana z wielkim szacunkiem dla pierwowzoru. Trudno jednak mówić o oddaniu ducha tej prozy, gdy znika większość odmalowanego w niej społecznego tła rodzącego się radykalizmu politycznego, a emocje przybierają formę melodramatu.
Obiektem lipcowego ataku terrorystycznego w Dakce byli cudzoziemcy. Co kierowało jego sprawcami?
O nowych radykałach w Europie mówi legendarny amerykański historyk Robert O. Paxton, autor „Anatomii faszyzmu”, emerytowany profesor Columbia University.
„Tego właśnie chce Państwo Islamskie. Chcą nas podzielić, przekonać muzułmanów, że nigdy nie zostaną zaakceptowani w Europie, a Europejczyków, że muzułmanie zawsze pozostaną zagrożeniem”.
Czy 26 lat po upadku muru berlińskiego kraje byłej Jugosławii są rozczarowane Zachodem i z jakimi wyzwaniami muszą się mierzyć?
Muzułmanie z byłych krajów ZSRR coraz częściej szukają swej islamskiej tożsamości w szeregach terrorystów spod znaku dżihadu.
Ekoterroryzm jest nadużywaną w stosunku do obrońców środowiska obelgą. To właśnie ekologia staje się w „Night Moves” pretekstem do ukazania moralnej dwuznaczności radykalizmu. Efektem jest jednak nudnawy i chaotyczny dramat psychologiczny bez początku i zakończenia.
Tegoroczna kampania wyborcza wcale nie jest walką między Komorowskim a Dudą, jak również – nie między PiS a PO.
Jednym z moich zwyczajów jest to, że po każdym ważniejszym wydarzeniu politycznym czy społecznym wchodzę w obszar polskiego internetu, który określiłbym jako „prawicowy”, „konserwatywny” czy „narodowo-katolicki”. Nie inaczej uczyniłem po zamachu na redakcję „Charlie Hebdo”.
„Jeśli wrzucisz moje prochy do sedesu, to codziennie będę oglądać twoje pośladki” – miał powiedzieć do żony Georges Wolinski (1934–2015). To tylko próbka wisielczego humoru, który lepił redakcję pisma „Charlie Hebdo”, konsekwentnego do tego stopnia, że jeden z ocalałych pracowników – w chwili, gdy już strzelano z karabinów maszynowych – nadal sądził, że to jakiś gruby żart.
Polska lewica i prawica – z pozoru tak różne, a są jak lustrzane odbicie tej samej osoby. Niby wszystko po przeciwnej stronie, ale jednak identyczne. Dobrym przykładem tych podobieństw są antyksiążkowe krucjaty, w których lewica i prawica obrały sobie za cel odpowiednio „Trylogię” i… elementarz.
Polityczne gwiazdorstwo Janusza Korwin-Mikkego czy wysokie poparcie wśród młodych dla PiS to nie przejściowe zjawiska, ale symptomy głębszego trendu. Preferencje polityczne polskiej młodzieży coraz bardziej zaczynają ciążyć w prawo, także ku wartościom konserwatywnym.