Gabrieli Zapolskiej nikt się nie spodziewał. Ani jej czasy, ani literatura. W spektaklu „Zapolska Superstar” pisarka i aktorka wreszcie jest en vogue.
Elfriede Jelinek w „Podopiecznych” werbalizuje lęki Europy związane z uchodźcami, którzy występują w jej dramacie jako wariant figury obcego. Spektakl Pawła Miśkiewicza używa formy otwartej, tym razem aby zadać pytanie o aktualność europejskich wartości wobec kryzysu imigranckiego.
Jezuita nakłaniający papieża do interwencji w obronie mordowanych Żydów. Churchill zlecający zabójstwo Sikorskiego. Bohaterowie dramatów Hochhutha nigdy nie pozostawiali publiczności obojętną. Podobnie rzecz się ma z wydanymi niedawno w Polsce „Lekarkami”.
„Tu Wersalu nie będzie!” nie ma w sobie nic z dokumentalnego thrillera, nie tropi też sensacji rodem z Archiwum X. Podstawowy wątek fabularny, czyli śledztwo w sprawie śmierci Andrzeja Leppera, nie grzęźnie dzięki temu w surrealistycznych Klewkach, choć też niekoniecznie wiedzie nas dalej.
Przygotowana na Litwie inscenizacja „Placu Bohaterów” Thomasa Bernharda to esencja teatru Lupy. Brak w niej co prawda imponującej scenografii czy jaskrawości aktorskich kreacji, mamy tu jednak do czynienia z postępującym rozpadem świata oraz gorzką rezygnacją – a także z dosadną satyrą polityczną.
„Nowa władza zdawała się myśleć, że jeśli tupnie nogą, teatr sam z siebie wszystko zrobi. A teatr nie chce. Okazało się, że nawet jak się wygra wybory, to nie wszystko można”.
Barbara Wysocka przygotowała sprawnie przeprowadzoną, skromną realizacyjnie i niedosłowną adaptację jednego z najsłynniejszych dramatów Szekspira. Nie dokonuje znaczącego wyłomu w pierwowzorze, przypomina za to uniwersalne prawdy o ciemnej stronie władzy.
Wrzawa wokół tego przedstawienia była właściwie bez precedensu w historii współczesnej polskiej sceny. Nikt jednak, kto choć czasem bywa w teatrze na ambitniejszych spektaklach i przynajmniej kojarzył wcześniej nazwisko reżyserki, raczej nie miał obaw, że będzie to jedynie tania sensacja.
Teatr Wieki – Opera Narodowa w Warszawie premierą nowej inscenizacji „Strasznego dworu” Stanisława Moniuszki w reżyserii Davida Pountneya świętował właśnie pięćdziesięciolecie działalności w gmachu odbudowanym po wojnie.
Na tegorocznej edycji gdańskiego festiwalu Wybrzeże Sztuki zagościł m.in Jan Klata ze swoją interpretacją XIX-wiecznego dramatu o aferze w małym norweskim miasteczku. W jego optyce problem się aktualizuje – i wiąże z pytaniami o to, dlaczego nikt nie walczy z krakowskim smogiem.
Sztuka „Krzyczcie, Chiny!”, wyreżyserowana przez Pawła Łysaka, osadzona jest w realiach Chin lat 20. Ani trochę nie traci jednak na aktualności w czasach powszechnego lekceważenia praw pracy i bezlitosnego eksploatowania peryferii świata przez jego polityczne i gospodarcze centrum.
W Krakowie zaczęła się właśnie kolejna edycja Festiwalu Conrada, na którym po raz pierwszy zostanie przyznana Nagroda Conrada dla debiutu literackiego. O „Alicyjce”, jednej z nominowanej książek, z jej autorką rozmawia Urszula Kuczyńska.
Nowa książka o Becketcie to spotkanie jednego z najlepszych interpretatorów dzieł pisarza z duchownym. Ich dialog każe raz jeszcze przyjrzeć się Beckettowi – awangardziście i agnostykowi, opłakującemu rozbrat cywilizacji Zachodu z chrześcijaństwem.
Więzienie czy areszt z założenia pełnić muszą funkcję izolacyjną. Jednak samo odosobnienie nie wystarczy, jeśli pragniemy nie tylko karać przestępców, lecz także ich zmieniać. O tym, jaka może być w tym rola sztuki, pisze prof. Ewa Łętowska, pierwsza Rzecznik Praw Obywatelskich w Polsce.
O polityce, Ukrainie i Rosji mówi aktor i dyrektor Teatru Polskiego im. Arnolda Szyfmana w Warszawie.