Jak to jest, że rząd potrafi poradzić sobie z wojną hybrydową na wschodzie, ale w sprawie pandemii zadowala się stwierdzeniem: „ruch antyszczepionkowy jest w Polsce stosunkowo silny”?
Ugrupowanie zdecydowało się na organizację demokratycznych prawyborów kandydata na prezydenta, w których udział może wziąć niemal każdy. Konfederacji to ryzyko się opłaciło.
Szanowni Państwo! Na początek koszmarny cytat: „Kobieta przesiąka poglądami człowieka, z którym sypia. Ostatecznie (Natura czy Bóg – nie będziemy się spierać) nie po to tak skonstruował mężczyzn, by setki tysięcy plemników się marnowały; wnikają one w ciało kobiety i przerabiają ją na obraz i podobieństwo mężczyzny, do którego ona należy”. Trudno w ogóle tę […]
„Programy polityk publicznych – naprawy służby zdrowia, oświaty, budowy tanich mieszkań na wynajem – nie zostały zrealizowane i nic nie wskazuje na to, że zostaną zrealizowane. […] Dystanse społeczne będą rosły. Dla uśmierzania biedy po upadku instytucji publicznych biedni będą dzielili się z biednymi, a klasa średnia będzie się nam coraz bardziej polaryzować”.
Bierność i obojętność Ministerstwa Edukacji Narodowej w sprawie samobójczej śmierci 14-letniego Kacpra jest równoznaczna z przyzwoleniem na akty przemocy na tle homofobicznym.
Struktura wiekowa demonstracji organizowanych przez KOD obrazuje pewną charakterystyczną cechę polskiego społeczeństwa – pobudzenie obywatelskie dotyczy przede wszystkim ludzi w średnim wieku. Dlaczego na protestach nie widać młodego pokolenia?
Polska scena polityczna jest zdominowana przez 50- i 60-latków. Niewykluczone, że pokolenie dzisiejszych 20- i 30-latków będzie musiało szukać własnych rozwiązań, by w sposób podmiotowy wejść do polityki.
Dla zwolenników „niepokornej” prawicy niedzielne wybory prezydenckie będą zapewne fantastycznym dniem – mogą wybierać spośród chyba wszystkich możliwych wariantów „antysystemowości”. W gorszym położeniu są osoby, które można zaliczyć do liberalnego centrum.
Tegoroczna kampania wyborcza wcale nie jest walką między Komorowskim a Dudą, jak również – nie między PiS a PO.
Polityczne gwiazdorstwo Janusza Korwin-Mikkego czy wysokie poparcie wśród młodych dla PiS to nie przejściowe zjawiska, ale symptomy głębszego trendu. Preferencje polityczne polskiej młodzieży coraz bardziej zaczynają ciążyć w prawo, także ku wartościom konserwatywnym.
Janusz Korwin-Mikke wyraźnie nie panuje nad rękoma. Nie dość, że spoliczkował europosła PO, to okazuje się, że jakiś czas temu dał klapsa Katarzynie Piekarskiej z SLD. Jakkolwiek informacje te brzmią kuriozalnie, powody takiego zachowania są jednak poważne. Korwin-Mikke nie musi wprowadzać monarchii, aby niszczyć demokrację. Już teraz zaraża ją nihilizmem – choć sam twierdzi, że policzkując politycznego rywala, przywraca życiu publicznemu honor.
Czy jest coś takiego – twór nieco dziwaczny, nieoczywisty może – jak wyszehradzka tożsamość? Nieco inne bycie stąd, przynależność do grupy szerszej, a jednocześnie bardzo wąskiej; do ponadnarodowego tworu, który w jakimś sensie poprzedza wszelkie zjednoczenia, akcesje, traktaty? Ot tak, po prostu.
Wybory do Parlamentu Europejskiego przyniosły tylko jedną niespodziankę. Jest nią wynik Nowej Prawicy Janusza Korwin-Mikkego. Pozostałe partie znalazły się tam, gdzie zmierzały od dłuższego czasu – i może z owego znudzenia klasą polityczną bierze się pierwsze od ponad 20 lat mocne uderzenie głównego monarchisty Polski.
Mogłoby się wydawać, że zajmowanie się kompromitującymi wypowiedziami mało popularnego i przegranego polityka to strata czasu. Tak na przykład podeszła do sprawy Monika Olejnik, która w swojej audycji w Radiu Zet stwierdziła, że „nie będziemy dzisiaj na pewno rozmawiać o Januszu Korwin-Mikkem, który jest faszystą i obraża niepełnosprawnych. Wydaje mi się, że należy go wyeliminować z życia publicznego”.