Rozwiązaniem przedwyborczego impasu byłoby pojawienie się osobowości z oryginalnym programem, takiej jak Tony Blair z propozycją „trzeciej drogi”, co oznaczało praktycznie przeorientowanie lewicowego programu Partii Pracy na pozycje lewicowo-centrowe.
SLD usilnie stara się odrzucić wizerunek partii postkomunistycznej starszego pokolenia – pokazuje się na Paradach Równości, w wyborach w Warszawie wystawia Andrzeja Rozenka, zapowiada progresywne rozwiązania socjalne. Mimo to Sojusz ma i będzie miał problem z młodymi wyborcami. Nie ze względu na PZPR-owski rodowód, bo to dla mojego pokolenia mniej istotne. Ale dlatego, że w nowych szatach jest po prostu niewiarygodny.
Nieoficjalnie rozpoczyna się kampania przed wyborami samorządowymi. „Kandydaci na kandydatów” zwiększają swoją aktywność medialną. Część liberalnej opozycji zaczyna, po raz kolejny, stosować taktykę moralnego szantażu, oczekując, że w ramach „walki o demokrację”, ruchy miejskie czy środowiska lewicowe odpuszczą korzystanie ze swoich demokratycznych praw.
Największy problem z tymi polskimi dziennikarzami, którzy przyznają sobie rolę liderów antyrządowej krucjaty, polega na tym, że – choć deklarują się jako najtwardsi przeciwnicy PiS-u – w rzeczywistości nie chcą z nim wygrać.
Robert Biedroń pozostaje zagadką. Na ile jego popularność wynika z realnego społecznego zainteresowania, a na ile jest „podkręcana” przez media?
Dlaczego wypowiedziana na łamach „Kultury Liberalnej” teza Jana Sowy, zgodnie z którą polska lewica albo będzie konserwatywna, albo nie będzie jej wcale, odbiła się tak szerokim echem? Ponieważ w czasie, gdy rzekomo „ludowy” rząd PiS-u zdradza objawy utraty słuchu społecznego, korzysta na tym nie nowa lewica, ale od lat skazywane na śmierć SLD.
Szanowni Państwo! „Przeciętny Polak czy Polka nie odczuli żadnych negatywnych konsekwencji rządów PiS-u. Żadnych. […] Jeśli już jakaś lewica ma Prawo i Sprawiedliwość zastąpić, to będzie to lewica konserwatywna” – stwierdził Jan Sowa, dodając, że w Polsce lewica i konserwatyści mogliby się dogadać, ale musiałoby to nastąpić na „trupie kobiety”. W rozmowie z Łukaszem Pawłowskim […]
„Jestem chłopem z urodzenia. Dla mnie się liczy pragmatyzm. Niemal codziennie spotykam się z 3–4 profesorami, przedstawiają mi swoje wizje i one są fantastyczne, bo inna polityka jest możliwa. Tylko co dzieje się dwa lata po przedstawieniu tej wizji? Kocham analizy, których nikt nie rozumie”, mówi przewodniczący SLD.
„Cała opozycja – od Razem, przez PO i Nowoczesną – w zbyt dużym stopniu przyjęła pisowski model świata, który zakłada podział na «normalnych ludzi» i złe elity. To błędna i wyjątkowo prawicowa narracja, w której elitą jest każdy, kto nie podoba się obecnej władzy. Jak się biega na boisku wyznaczonym przez PiS, to bardzo ciężko jest cokolwiek ugrać”, mówi szef mazowieckich struktur OPZZ.
Pamiętam, jak w setkach wywiadów pytano mnie o to, jakie rezultaty dał Kongres Kobiet, jakie ustawy powstały dzięki jego postulatom? Prawie żadne, ale nie o to chodziło. W polityce nie wszystko daje się interpretować poprzez programy, cele, efekty, partie i wielkość narcystyczną przywódcy.
„Partia Kaczyńskiego dotychczas była jak lawina, która uwodzi siłą i zmiata wszystko na swojej drodze. Lawina wyhamowała, a PiS w znacznie większym stopniu niż dotychczas będzie definiowane przez swoje porażki”, mówi dziennikarz „Gazety Wyborczej”.
Lider kojarzy się z osobą, która gotowa jest nie tylko zabierać głos w ważnych sprawach, lecz także wskazywać drogę, którą podążają inni. Osobom, które uznaje się za liderów polskich partii politycznych, taka definicja nie jest chyba jednak znana. Czy istnieją szanse na stworzenie takiej narracji, w której figura przeciwnika będzie tylko dodatkiem, a nie główną osią politycznej narracji?
Od kiedy duet zasłużonych publicystów „Polityki” zaczął popularyzować pojęcie „symetryzmu”, uwagę opinii publicznej zaczęły przyciągały krótkie i burzliwe dyskusje na temat tego nieistniejącego zjawiska. Publicystyka osób nazywających siebie „antysymetrystami” oparta jest jednak na ignorowaniu faktów i działań osób, które krytykują.
Skąd ta niechęć partii Razem do wskazania lidera obozu? Nawet Podemos, która z pewnością chociaż częściowo zainspirowała Razem do budowy politycznego projektu, nie miała oporów, by wesprzeć swojego oczywistego przywódcę.
Największym problemem lewicy jest to, że o ile kiedyś umiała zagospodarowywać gniew społeczny, to dziś zastąpiła ją w tym prawica. Lewica powinna dziś znów stać się siłą antyestablishmentową, która zagospodaruje gniew społeczny dla demokratycznej polityki. Lewica musi być bardziej populistyczna.